NOVY

Zo. Heeft u de Kerst ook weer overleefd? Wij wel hoor. We zagen een film over een pratende eland met de stem van Jeroen van Koningsbrugge, we aten wild zwijn en pizza, en speelden monopoly. En door! Momenteel zit ik te broeden op een goed voornemen. Ik denk dat het iets wordt als: ‘meer genieten van het moment.’ Of: ‘meer in het nu leven.’ Daar ben ik niet zo goed in, namelijk. De afgelopen maand die als een sneltrein langs geraasd is maakte dat weer pijnlijk duidelijk. Het was een en al stress, drukte en chaos. Er was een Kerstdiner op de school van de kinderen, dat echt heel leuk was. Echt heel leuk. Maar ik merkte het niet. Want ik zat met mijn hoofd bij wat er allemaal nog daarná kwam. Straks, straks is de echte Kerst en ik moet nog zoveel doehoen! , dat werk. En dan blijkt achteraf ineens dat dat Kerstdiner op school het hoogtepunt was. Toch jammer dan, dat ik het niet doorhad. Ik wil eigenlijk even iets kwijt in de categorie: ‘whatever, maar toch raar’. Vorige...

Selfie is gekozen tot het woord van het jaar 2013. Dat weten we inmiddels allemaal. Ik zou persoonlijk hebben gekozen voor ‘koningslied’, omdat dat woord nog steeds op mijn lachspieren werkt ( en ik er heel leuke herinneringen aan heb ), maar het werd dus ‘selfie’. En die selfies, ik vind daar iets van. Ik vind ze te mooi allemaal. Langzamerhand zijn we een virtuele wereld aan het bouwen waarin alles zo mooi mogelijk wordt voorgesteld. En zo lelijk mogelijk aan de andere kant; alles wordt uitvergroot en aangedikt op internet. Omdat het kan. Er ontstaat een digitale wereld van extremen, met veel minder nuance. Ik voorspel dan ook dat het in de virtuele wereld nog eerder en harder uit de hand gaat lopen dan in de echte wereld. De derde wereldoorlog zou zich wel eens in cyberspace kunnen afspelen. (..) Maar laat ik me beperken tot de selfies, voor ik weer eens enorm door de mand ga vallen als amateurfilosoof. Ik ben benieuwd naar hoeveel pogingen er vooraf zijn gaan aan de gem...

Ik was een jaar of 15 toen ik voor het eerst de naam Nelson Mandela hoorde. Op de radio, in dit liedje (hoewel ‘liedje’ een beetje raar klinkt voor zo'n protestsong): Ik weet nog dat ik dacht: Wie is dat eigenlijk, Nelson Mandela? Dus toen ging ik even googlen. Haha. O nee. Dit vind ik dus ineens een onthutsende ontdekking. Dat ik me eigenlijk al bijna niets meer kan voorstellen bij het pre-internettijdperk. Het is idioot hoe snel je gewend raakt aan dingen. Hoe deed ik dat vroeger, als ik iets wilde weten? Ging ik dan een boek halen bij de bibliotheek? Vroeg ik het aan mijn ouders? Ik denk het. Of eigenlijk denk ik het niet; zeker niet in het geval van Nelson Mandela, want toen was ik 15 en keihard aan het puberen en vroeg ik helemaal niets aan mijn ouders, behalve of het eten al klaar was en hoe laat ik thuis moest zijn ‘s nachts. (Waarschijnlijk dacht ik gewoon: nouja, daar kom ik vast nog wel eens achter, en ging weer verder met mijn leven.) ‘Wilde jij toen je 1...

Er is weer eens een tijdperk ten einde. Televisiegewijs (of eigenlijk dvd-gewijs) stond bij ons het afgelopen half jaar in het teken van Merlin , de vijf seizoenen tellende televisieserie van de BBC over de jonge jaren van Merlijn en Koning Arthur. Hoewel het officieel een jeugdserie (13 -15) is en niemand in ons gezin in die leeftijdscategorie valt, hebben we er enorm van genoten met z’n allen. Want wát een leuke (spannende, mooie, grappige) serie! KLIK!!! Vandaag zagen we de aller-allerlaatste aflevering. En nu zijn we collectief in een gat gevallen. *Huil* Ik moet het maar opbiechten, ik heb een guilty pleasure: ik ben gek op de Arthur-sage. Camelot, de Pendragons, Morgana, Guinevere, de ridders van de Ronde Tafel; Parcival, Gawain, Lancelot, paarden, magie.... Pure romantiek…zucht. Guilty. Haha. Ik was pas in de bibliotheek en daar hoorde ik een moeder tegen haar peuter (met snottebel) zeggen: ‘Nee, Lancelot, dat mag niet, Lancelot. Die boekjes moet je teru...

Aanstaande zondag gaan we naar de opening van de expositie Around the Corner is the Forest van kunstenaarsduo Oscar Venema en Sandra de Groot, oftewel Oscart & Chaos . Een bijzondere expositie voor ons, want Bo prijkt op een van de werken. (En zelfs op de uitnodiging! Nah.) Al eerder figureerde ze op een van hun schilderijen (dat op de Zomerexpo in het Haags Gemeentemuseum heeft gehangen - klik ) en de fotoshoot die hieraan vooraf ging had blijkbaar materiaal opgeleverd voor nóg een schilderij. De afgelopen weken kwamen er op Facebook voortdurend plaatjes voorbij van 'the making of'. En dat was best gek; steeds weer ons meisje in die vervreemdende pose op mijn computerscherm. Ik vind het prachtig. En dan heb ik het nog niet eens in het echt gezien! (Maar zondag, dus.)

Noem me naïef, maar tot een tijdje geleden dacht ik eigenlijk dat homohaat en homofobie dingen waren van vroeger. Iets van lang geleden, uit de tijd van Spetters . Sinds de jaren tachtig was het toch gewoon gewóón geworden? Iederéén was tegenwoordig toch homo? Een groot deel van mijn vriendenkring, de helft van de mensen op televisie, politici, noem maar op. Ik dacht eigenlijk ( ik zei het al: naïef ) dat het inmiddels algemeen geaccepteerd was, door de moderne mens. En dan toch in elk geval in Nederland! Inmiddels weet ik dat dat geenszins het geval is; homohaat is nog steeds enorm actueel en lijkt (maar dat kan dus ook mijn perceptie zijn) de laatste tijd zelfs meer en meer toe te nemen. Met name in de grote steden moet je tegenwoordig bang zijn om gearmd over straat te gaan met iemand van dezelfde sekse. Om het over die hele Poetin-toestanden nog maar niet eens  te hebben.  Maar goed, ik had dus blijkbaar een hele tijd niet verder gekeken dan mijn neus lang was. Zo...

Toen mijn loopbaan als moeder van schoolgaande kinderen begon, had ik altijd alles onder controle.  Ik was die moeder die altijd als eerste een tasje meegaf met een bordje en een bekertje en bestek, voor het paasontbijt. Een moeder die drie weken voor het schoolfeest al een outfitje had verzonnen voor haar kind, met accessoires en al. Zo’n moeder die maanden voor een verjaardag al begon na te denken over een leuke, originele, traktatie. Die eierdozen en wc-rollen spaarde, voor de knutselhoek. En deze dan ook nog eens daadwerkelijk meebracht naar school, van tijd tot tijd. Bovenal was ik zo’n moeder die altijd alles wist. En daar ook bekend om stond. Andere moeders en vaders belden mij op met vragen als: ‘Wat moeten ze ook alweer mee op schoolreisje? ‘Zijn de kinderen vrij tussen hemelvaart en het weekend?’ ‘Moeten ze regenlaarzen aan naar de schooltuintjes?' Want ik wist die dingen. Eigenlijk heel irritant, als ik het nu zo bekijk. Nja. Er is hoe dan ook zes jaar...

Vroeger keek ik enorm op tegen mensen met een mening. Ik hoopte dat als ik later groot was, ik ook een mening zou hebben. Over politieke issues enzo. Maar helaas, het valt nog steeds wat tegen. Ik blijf ambivalent met betrekking tot veel dingen. Zelfs als ik denk dat ik vol vuur ergens iets van vind, ben ik gemakkelijk op andere gedachten te brengen, met valide tegenargumenten. ‘Goh ja, daar zit ook wel weer wat in,’ denk ik dan. (Ik zou echt een vreselijke rechter zijn.) Zo voelde de afgelopen week de lichte druk om ook iets te zeggen over Zwarte Piet, maar ik wist dus niet zo goed wát. Want ik heb er eigenlijk niet echt een mening over. Zo’n zwart knechtje in een glimmend pekske , met gouden ringen in zijn oren, het is op z’n minst dubieus. Waarom zouden we dat nou per se willen, als het blijkbaar een grote groep mensen kwetst? Aan de andere kant, kan ik me de verontwaardiging van Sinterklaasliefhebbers (voor wie hun geliefde feest over het algemeen niets met discriminatie...

Ik zal het maar vast verklappen, dit is een verhaal zonder happy end. Ik noem het: 'We kochten ons droomhuis en toen ging het niet door.' Het ging zo: We waren alweer zo’n beetje vergeten dat ons huis te koop stond, tot we drie weken geleden ineens weer kijkers kregen. Serieuze kijkers, die na een tweede bezichtiging volgens de makelaar wel eens een serieus bod konden gaan doen. Reden voor ons om maniakaal door funda te gaan bladeren. In eerste instantie zonder veel succes, tot we door vrienden werden gewezen op een huis dat op de een of ander reden aan onze aandacht was ontsnapt. En ja hoor. Straalverliefd. Een huis uit 1880, met een prachtige tuin en krakende trappen en een kelder en een zolder en gekke hoekjes en schuine daken en balken en authentieke elementen en glas in lood en nouja, alles wat we zochten dus. Alleen een beetje klein. Als in : een stuk kleiner dan het huis waarin we nu wonen. Als in : bijna de helft kleiner. (Waar ik misschien even bij moet ...

Ik zal het maar opbiechten, ik was nooit de vrolijkste mensch op aarde. (Wel altijd lollig, want ik heb gelukkig humor; zij het dan weer niet van de lichtste soort.) Mijn beeld van de mensheid is nogal pessimistisch. Ik kan daar allerlei redenen voor verzinnen, maar laten we het maar houden op mijn karakter. Over kinderen krijgen had ik nooit serieus nagedacht. Niet dat ik ze perse niet wilde, maar ik zag het gewoon niet echt als iets voor mij. En daarnaast vroeg ik me ook wel eens af of het eigenlijk wel een goed idee was, om kinderen op deze 'verdorven wereld' te zetten. Maar op een bepaald moment, vlak voor mijn dertigste verjaardag, was ik plotseling en onverwacht zwanger. En alles veranderde. Alles. Met name mijn wereldbeeld; ik zag ineens alles zonnig. Lelijke wereld? Nee, man, práchtig! Die baby in mijn buik maakte alles mooi. Mijn gedachten veranderden van: Is het nog wel verantwoord om een kind op deze aarde te zetten?  in: Voortplanten, dat is nou eenmaal ...

Afgelopen zaterdag waren we op het NFF in Utrecht. Het Nederlands Film Festival. (Niet te verwarren met het NNF , het Natural Networking Festival, waar we dan weer drie weken geleden waren. En waar ik helemaal niet over verteld heb hier, terwijl het toch héél bijzonder was.) Maar we waren dus in Utrecht, in het Louis Hartlooper Complex, waar de film Heroin in première ging, met een ieniemienie-bijrolletje voor Loïs. Toen ongeveer op een kwart van de film de betreffende scène was geweest fluisterde Henk in mijn oor: ‘Nou, ga je mee, we kunnen weer gaan.’ Haha. Dat was natuurlijk kolder, want het was een nogal indrukwekkende film, zo indrukwekkend dat toen hij was afgelopen we ons kindsterretje alweer zo'n beetje vergeten waren. De film beschrijft een dag uit het leven van een verslaafde dakloze (of een dakloze verslaafde, dat weet ik nooit zo goed). Hij duurt nog geen anderhalf uur, maar ik was doodmoe op het eind. (Jézus wat een dag.) Gelukkig hadden we de foto’s nog. ...

Ik ben een beetje in de war de laatste tijd. Het is dat verdomde Facebook. Ik zie en lees te veel. Misschien heb ik gewoon heel leuke en interessante Facebookvrienden, maar er komen bij mij de hele dag de meest fantastische filmpjes, adembenemende foto’s, bijzonder grappige grapjes en huiveringwekkende nieuwsberichten voorbij. Ik kan de hele dag wel blijven liken en delen.  Maar ik ben in de war. Want ik lees en zie te veel. Vooral veel doemdenkerige artikelen en bangmakende documentaires de laatste tijd. Ik weet niet zo goed of er inderdaad nu opeens echt een heleboel rottigheid boven tafel komt, of dat ik gewoon in een doemdenkerige fase zit en daardoor onbewust juist dat soort berichten opzoek. (Zo weet ik ook nooit of ik nou een optimistische pessimist ben of een pessimistische optimist, maar dit terzijde.) Zo was er bijvoorbeeld dit . Dankzij Tinkebell hebben we ineens een fosfaatprobleem. (Het is een beetje gek, want ik was juist bezig een blog te schrijven over ...

Enige tijd geleden heb ik verteld dat Bo figureert in een kunstwerk dat werd geselecteerd voor de zomer-expo in het Haags Gemeentemuseum. Het werk hangt er inmiddels bijna drie maanden (de expositie is bijna afgelopen – u heeft nog twee weken) en wij waren er nog steeds niet geweest! Niet uit desinteresse, uiteraard, maar gewoon omdat Den Haag niet zo naast de deur ligt en onze agenda de vervelende neiging heeft stiekem dicht te slibben zonder dat we er erg in hebben. Bij gerichte inventarisatie bleek de enige dag die nog in aanmerking kwam, de verjaardag van Henk . Hetgeen ineens, na een aanvankelijke lichte aarzeling, ongekende mogelijkheden bood! (Ik ben een fervent aanhanger van de logica: als je er niet bent, hoef je ook geen feestje te geven.) We gingen met de trein. Dat doen we eigenlijk altijd, als we door Nederland reizen. Omdat we met korting kunnen, is de trein over het algemeen een stuk goedkoper dan ons benzine-slurpende  sletje . Daarnaast – het is een raar ge...