Ik zal het maar vast verklappen, dit is een verhaal zonder happy end.
Ik noem het: 'We kochten ons droomhuis en toen ging het niet door.'
Het ging zo:
We waren alweer zo’n beetje vergeten dat ons huis te koop stond, tot we drie weken geleden ineens weer kijkers kregen. Serieuze kijkers, die na een tweede bezichtiging volgens de makelaar wel eens een serieus bod konden gaan doen.
Reden voor ons om maniakaal door funda te gaan bladeren. In eerste instantie zonder veel succes, tot we door vrienden werden gewezen op een huis dat op de een of ander reden aan onze aandacht was ontsnapt.
En ja hoor.
Straalverliefd.
Een huis uit 1880, met een prachtige tuin en krakende trappen en een kelder en een zolder en gekke hoekjes en schuine daken en balken en authentieke elementen en glas in lood en nouja, alles wat we zochten dus.
Alleen een beetje klein.
Als in: een stuk kleiner dan het huis waarin we nu wonen.
Als in: bijna de helft kleiner. (Waar ik misschien even bij moet zeggen dat we nu in een best wel belachelijk groot huis wonen. Maar dan nog.)
Omdat er een heleboel geïnteresseerden waren en er al biedingen boven de vraagprijs lagen, moesten we, om mee te dingen, de volgende dag voor 12 uur een bod hebben gedaan.
De préssie, mensen. Na een halve nacht samen op de bank hebben zitten schuiven met mogelijkheden en meubelstukken, besloten we: het is klein, maar groot genoeg. Als we de helft van onze spullen wegdoen.
Dus we deden een bod, onder voorbehoud dat we inderdaad, zoals in de verwachting lag, ons huis zouden verkopen. Ons bod bleek het hoogste en werd geaccepteerd.
En toen hadden we ineens een huis gekocht! Soort van.
Ik was inmiddels wildenthousiast. De helft van onze meubels en spullen wegdoen!
Hoe hip! Hoe duurzaam!
Downsizing, minimalisme!
Ik sloeg meteen helemaal door: ik zou er een boek over gaan schrijven! Over waarom een gezin (met vijf veel ruimte innemende ego’s) in een veel kleiner (maar veel liever) huis gaat wonen.
Met leuke tekeningetjes en foto’s, en hilarische verhalen over hoe dat dan allemaal gaat en hoe gelukkig we daar dan zijn enzo.
Ik had de cover al ontworpen.
Maar ja.
Toen ging het dus niet door.
Want vanmiddag om een uur of vier hoorden we dat de kopers van ons huis onverwacht de financiering niet rond krijgen.
Haha.
Dag droomhuis.
Dag boek.
