NOVY

Was ik dat, die maar steeds zo hard riep dat freelance tekstschrijven en het moederschap zo’n ideale combinatie vormen? Nee écht hoor: í-de-aal! Je kunt gewoon helemaal je eigen tijd indelen en terwijl je aan het werk bent kun je ook nog lekker wat in het huishouden doen. En je bent er altijd voor je kinderen! Als ze naar school zijn kun je naar afspraken toe, interviews houden en de administratie doen en het schrijven, dat kan dan ’s avonds, als het lekker rustig is. En ’s nachts. Want teksten moeten nou eenmaal af. Maar ’s morgens gaat gelukkig pas om 7 uur de wekker dus dat geeft helemaal niks. En zei ik al dat je zo lekker je eigen tijd kunt indelen? Ammehoela. Zal ik het eens recht voor zijn raap zeggen? Het is echt niet te doen. En het heeft vast te maken met de manier waarop ik de dingen organiseer, maar het hangt ook samen met het vakgebied waarin ik me begeef; dat tekstschrijven is een nogal onvoorspelbare tak van sport. Soms is het heel stil en maak ik me zorgen en nee...

Dat stuk in de Volkskrant had het ook even over 'jaloezie jegens die bloggende wondermoeders’, nou u weet, dat is in mijn geval niet nodig, hè. Mijn kwaliteiten liggen meer op het vlak van het kwijtraken van de huissleutel dan op dat van het bakken van een cake; ik ben allesbehalve een wondermoeder. Maar nu mag u best wel even jaloers worden hoor. Ik heb namelijk zo’n leuk weekend gehad! En ik heb zulke leuke kinderen! En zulke leuke vrienden! Ha! (Jammer dat de man en vader er niet was, maar hee, die had het óók leuk; daar kon ik dankzij facebook voortdurend getuige van zijn.) Wat we dan allemaal deden? Nou, er was een feestje, zo'n leuk feestje, u weet wel, buiten, aan lange tafels met salades en kannen witte wijn, er was een etentje in de tuin bij oma en er was een zwembadbezoek dat uitmondde in een spontane logeerpartij. En vandaag, vandaag was echt Goed. Al had ik dan geen roze hoedje op, ik was echt nergens liever dan waar ik was: op de 'Picknick in het pl...

Het valt me op dat ik bijna nooit ergens op terugkom op dit blog. Dan gooi ik weer eens iets de wereld in en dat blijft dan vervolgens zo’n beetje hangen in het luchtledige. Dus. Tijd voor enkele updates. Eerst maar de Avondvierdaagse: Ook de laatste avond hebben we gered. En als beloning waren er bloemen en medailles. (En nee, niks meer over kroketten, misschien dat u dat geruststelt.) Ziet u die pleister op die arm, op die laatste foto? Op de andere arm zit er ook een.  Merlijn kreeg die dag namelijk de ‘cola- en sinasprik’.  Ja, ik heb een nieuw woordje geleerd. De cola- en sinasprik; bijna alle kinderen die dit jaar negen (zijn ge)worden hadden het erover.  (Ik begrijp het nog niet helemaal, geloof ik. Is dan die ene prik de sinasprik en de andere – de pijnlijkste – de colaprik? Omdat cola harder prikt? Ofzo? Ik heb ijverig rondgevraagd maar niemand kon me hier duidelijkheid over verschaffen. Niet belangrijk, schijnbaar.) Ik kan me trouwens niet herinner...

En? Is uw borst nat? Ik denk het wel hè, met dit weer. Want poeh, wat is het warm. En ik weet niet wat u vindt, maar ik vind het nogal plotseling. Ik bedoel: kleren die vorige week nog te koud waren, zijn nu ineens te warm. Het enige wat je tegenwoordig nog nodig hebt in dit rare land zijn heel veel warme winterkleren en een bikini. Maar u hoort mij niet klagen hoor. Ik vind het prima zo; het kan mij niet warm genoeg. We lopen deze week de Avond4daagse, bij wijze van buitenschoolse activiteit. En de Avond4daagse, als u het mij vraagt, slaat echt he-le-maal nergens op. In een lange sliert 5 kilometer wandelen, voornamelijk – in ons geval – door de buitenwijken van de stad. En dat dan 4 dagen achtereen. En waarom? Om gewoon. Voor de zomaar. Omdat het leuk is. En weet u? (En ik besef ineens dat ik dat vorig jaar rond deze tijd ook schreef) het ís ook leuk. In a way. Want wat doe je bij zo’n Avond4daagse? Behalve snoepjes uitdelen aan je kinderen? Praten. Met mensen met wie ...

Kijk, daar ging ze. Naar school. Mooi hè. Ik keek ernaar en pinkte in gedachten een traantje weg. Toen ik thuiskwam vond ik vier keer hetzelfde katern van de Volkskrant in de brievenbus, van mensen die allemaal dachten dat ik het artikel op pagina 18 wel leuk zou vinden om te lezen. Ha! Maar natuurlijk vond ik dat leuk! Niet in het minst om de foto van die geweldige Maantje Piet in het badpakje van mijn geweldige Loïs . Ik riep op haar weblog dat ik stikjaloers was. Dat was gewoon een matter of speech, natuurlijk. Maar zo halverwege de dag overviel me toch een licht grmpf-gevoel. Want wat was het nou toch leuk geweest als ik ook in dat artikel was genoemd! Om tegen mijn moeder te kunnen zeggen: 'Kijk mam, ik sta in de krant.'  – want als je in de krant staat ben je iemand. Grmpf. Ik snap al wat ik fout doe, dacht ik. Ik naai geen rokjes. Ik tuinier niet. Ik bak geen taarten met seizoensfruit. Integendeel: ik ben iemand die niet weet wanneer de bramen rij...

Zo zeg.  Mijn dochter wordt morgen vier. En dat is best gek, aangezien ze pas vorige week werd geboren. (Time flies, when you're having fun?) We vierden het feest vandaag al. En wat boften we met het weer! Ik weet niet hoe het in de rest van Nederland was, maar hier was het zomer. En het was een dag vol hoogtepunten; Loïs kreeg van ons een fiets en kon er meteen op fietsen, ze kreeg een zelfgemaakte Pippi Langkousjurk van klik en een zelfgemaakt Pippi Langkouslampje van klik (o wat fijn dat we allemaal van die kunstenaars om ons heen hebben; hoeven we zelf niks te kunnen) en er was taart en er kwamen een heleboel leuke mensen en nouja, allemaal dingen die een heel saai logje opleveren. Foto's dus maar.

Ja sorry hoor. Ik heb het druk. Met dingen. Ons huis, dat we deze maand eindelijk echt te koop gaan zetten. Onze jongste dochter, die afscheid neemt van de peuterspeelzaal en vanaf maandag naar de basisschool gaat. Haar verjaardag, die we zondag gaan vieren. Merlijn, die sinds gisteren geen gips meer heeft, maar sinds vandaag ook geen grote-teennagel, nadat een vriendje de deur over zijn voet schraapte. Bo, die de komende week nog 372 keer moet trainen en 8 keer moet optreden met haar circusgroep. Henk, die werkmatig van festival naar festival vliegt (nah: hij gaat zelfs naar Pinkpop). En ik zei de gek, die zich drie slagen in de rondte werkt om genoeg geld op de wal te slepen, met zo links en rechts een schrijfopdracht en mijn nieuwe ‘baantje on the side’. Waar ik nodig eens iets over moet vertellen. Maar niet nu. Nu vertel ik iets anders. Ik heb jeuk, namelijk. Een bijzonder vervelende, onverklaarbare jeuk. Overal, maar vooral op mijn rug en buik. Er is niets te zien. Geen bul...

PS: Geen zwembadfoto's. Geen zwemgips, vandaar.