NOVY

Nou, het gaat er komen hè, het boerkaverbod. Of nee, ik bedoel: Het verbod op gezichtsbedekkende kleding. Want ook de integraalhelm en de bivakmuts mogen niet meer; we moeten vooral niet denken dat dit een verbod is jegens de Islam. Haha. Hahaha. HAHAHAHAHAHAHAHAHA. Hm. Ik snap het ook eigenlijk niet zo goed: zo’n integraalhelm mag toch nog wel op de brommer? En dan moet je hem dus gewoon heel snel afzetten als je afstapt? En zo’n bivakmutsverbod, dat is ook fraai, zo vlak voor de Elfstedentocht. Lullig ook voor bankrovers. Zonder gezichtsbedekkende kleding herkent toch iedereen je? Zo dwingen ze je gewoon om iedereen dood te schieten. Eh. Ja. Weet u, ik móést vroeger altijd een bivakmuts op, van mijn moeder, in de winter. Ik haatte die dingen, want je had altijd zo’n stuk bevroren breisel onder je neus. Maar het moest, want het was lekker warm. (U moet weten, ik heb de horrorwinter van 1979 nog meegemaakt.) Achteraf jammer dat ik niet wist dat ik had kunnen zeggen: ‘Je...

Ik vond vandaag een bericht in mijn inbox, van Lays chips. Nederland mag weer een nieuwe smaak verzinnen. Dat is al vaker gedaan en daarom zitten we nu met Lays Babi Pangang en Lays Patatje Joppiesaus. Idioterij. Bij de huidige inzendingen las ik ook weer de meest gekke dingen: Lays Duck Teriyaki, Lays Kersen en Chocola, Lays Pasta Carbonara. Van mij hoeft het allemaal niet, ik hou namelijk alleen van naturel. Gewoon, lekker zout. Klaar. Geen fratsen. Maar dat neemt niet weg dat ik wel in staat ben iets te verzinnen. Iets goeds: niet te gek, niet te ingewikkeld en vooral heel uitvoerbaar. Komt ie: Nee?!? Jawel hoor! Echt! Denk maar na. Het is briljant in al zijn eenvoud. Komijnekaas (Of 'Leidse Kaas') is al decennialang niet weg te denken uit het kaasschap.  Het is heel Nederlands, en tegelijk heel internationaal, want komijn komt uit eh.. Iran. Oh nee, dat is Khomeini, *googlet even op komijn* oh toch: Uit Iran, Syrië, India en Turkije. Ik bedoel maar. Eve...

Je moet geen foto’s van jezelf in bikini op facebook zetten, dat kost je vrienden. Dat las ik gisteren ergens. Want als je jezelf in bikini laat zien, dan ben je kennelijk heel blij met jezelf. En dat hoort niet hè, blij zijn met jezelf. Dan moet u het volgende stukje maar even overslaan, want ik was ook weer eens heel blij met mezelf. Haha. Ik maakte namelijk vanavond een erg leuke twittergrap. Vond ik zelf dan. Ik keek naar #tvoh, gezellig samen met mijn timeline, toen iemand iets twitterde over Chris Hordijk – en dat dat toch geen goede artiestennaam was. En toen typte ik: Straks heet hij Chris Clark, let maar op. #LisaLois #tvoh Nou, en dat vond ik dus zelf zo grappig hè, ik schaterde hardop. En ik dacht natuurlijk ook dat mijn tweet zou inslaan als een bom, en tienduizend keer geretweet zou worden enzo, maar nee. Dat dan weer niet. Een enkele 'haha'. Geloof ik. Maar ja. Het was ook wel een beetje sneu. Moet u zich voorstellen: Een vrouw, alleen in de kamer, met de t...

Een vraagstuk waar ik mijn hele leven al mee worstel is het volgende. Lijken wij mensen nou vooral op elkaar, of verschillen we juist? Antwoord: Allebei natuurlijk. Het ligt eraan hoe ver je inzoomt. Van een afstand lijken we allemaal op elkaar. Hoe dichterbij je komt, hoe meer verschillen je ziet: we zijn meer of minder intelligent, we worden kunstenaar of bankdirecteur, we houden van reizen of juist van thuisblijven, we stemmen groen links of pvv, we houden van Coldplay of van Rammstein, we neuken erop los of blijven ons hele leven trouw aan een persoon. Okee. Maar dat is niet wat ik bedoel. Mijn worsteling zit hem in de vraag: focus ik me, als mens, in relatie tot mijn soortgenoten, op de verschillen of de overeenkomsten? Zijn we in wezen, van nature, eenzaam of weten we ons verbonden? Vroeger, als kind, in het dorp waar ik woonde, voelde ik me ánders. Ik voelde me een rode knikker, tussen allemaal blauwe knikkers, zoals Claudia de Breij dat eergisteren zo treffend...

Het gaat meestal niet om de dingen die de mensen zeggen, maar juist om de dingen die men niet zegt. Een onderwerp dat ik hier bewust of onbewust heb verzwegen is onze mogelijke verhuizing naar Zwolle. (Zwolle, Zwolle, ik vind het nog maar wat, hoor. Ik heb mezelf altijd gezien als een Big City kind-a-girl: Parijs, NewYork, Amsterdam, dat waren de steden waar ik zou wonen. En wat dat betreft is Groningen natuurlijk al een beetje sneu. Maar ‘Zwolle’? I mean, fucking Zwollywood ? Zucht. Ik kom hier nog op terug.) Dit was het plan.We zouden eerst ons huis verkopen en pas daarna gericht naar een nieuw huis zoeken. Dus voorlopig alleen maar op Funda kijken om ons te oriënteren , om te zien wat er zoal te koop is in Zwolle, met ons budget. En dus niet alvast verliefd worden op een huis. En al helemaal niet nog voordat ons eigen huis officieel te koop staat. Nou. Dat is mislukt dus. We zijn verliefd. Het zou ook eens niet. Ik ga het adres niet noemen en het huis ook niet te preci...

Voor een dubbeltje op de eerste rang, that’s my middle name. Dat is geloof ik niet echt iets om trots op te zijn, maar ik ben er wél heel goed in! Ik word heel vaak uitgenodigd voor premières en ik krijg altijd maar overal vrijkaartjes voor; dat heb je, als bijna al je vrienden acteur of kunstenaar of muzikant zijn, of op ‘leuke plekken’ werken. (Ik vraag me regelmatig af wat mijn plaats is in het geheel, want ik ploeter slechts wat buiten de schijnwerpers – en zou ook niet anders willen, maar dit terzijde.) Vandaag was er weer zoiets. Ik mocht mee naar de uitreiking van de EBBA awards , hier in Groningen, tijdens Eurosonic/Noorderslag. En dat was echt geweldig leuk! We zaten aan tafel nummer 5: een tafel, met daarop een fles rode wijn en een fles witte wijn op ijs, en glazen en helaas geen, maar dat was een foutje, want alle andere tafeltjes hadden ze wel borrelhapjes. En aan het tafeltje naast ons zaten dan Halbe Zijlstra (wat deed die daar eigenlijk?) en de burgemeester enzo. ...

Hallo! Hallo? Kent u mij nog? Ik ben het, Novy. U weet wel, Novy! Die altijd van die leuke logjes schrijft over haar leven. Nja. Die. Ik was er even niet. Lui, denk ik. Want er waren heus dingen: leuke dingen, gezellige dingen, ongezellige dingen, pijnlijke dingen, spannende dingen, saaie dingen. Maar niets daarvan haalde het zwart op wit. Maar nu de vakantie is afgelopen zal het wel weer op gang komen. Daar ga ik vanuit. Nu ik hier toch ben, wil ik even uw aandacht vragen voor het volgende. Tsja, u vindt het misschien niet zo interessant, dat zou kunnen, en ik wil er zelf ook niet al te veel mee te maken hebben, maar ja, het gaat om Anna-Maria, en als je aan Anna-Maria komt dan kom je aan mij. Kent u Anna-Maria nog? Onze oppas, ons kind-aan-huis, onze steun en toeverlaat en protégée tegelijkertijd, onze Anna-Maria? Nou, die had dus een tweet verstuurd naar 3fm, in de week voor de Serious Request actie in het glazen huis, en op zondag 12 december, in het radioprogramma ...

Doodmoe ben ik. En eigenlijk ging ik het liefst nu al naar bed, maar ja: geen logje wijden aan de tiende verjaardag van mijn dochter, de tiende verjaardag van mijn moederschap, dat kan natuurlijk niet. Maar het is heus niet niks hoor:  al tien jaar lang Oud en Nieuw en een kinderverjaardag vieren in één. Kijk, je doet het natuurlijk gewoon, hè, maar toch zeg ik, als u van plan bent een kind te krijgen op 1 januari: denk daar nog een keertje over na. En we zouden natuurlijk onze oudejaarsavond rustig op de bank kunnen doorbrengen; een beetje naar Youp kijken, één glaasje champagne drinken om dan om kwart over 12 uur naar bed, maar ja: dat past nou eenmaal niet zo goed bij ons, ik heb bovendien Oud en Nieuw altijd het leukste feest van het jaar gevonden. Dus komt het er tegenwoordig op neer dat we zo tegen de ochtend met kruitdamp in ons haar in bed rollen en een paar uur later fris en fruitig ons kind cadeautjes laten uitpakken, een taart in elkaar gaan flansen en 's middags van...