NOVY

Ha, ik was vandaag weer eens zo blij met mezelf! Eerst schreef ik drie artikelen - echt die rolden zo mijn toetsenbord uit (ook wel eens leuk) - en daarna maakte ik een favicon (u weet wel, zo'n pictogrammetje in de tab van een website) voor mijn blog, in plaats van het Blogger-icoontje. (Ziet u hem? Of niet? Hij werkt (nog) niet in alle browsers.) Of eigenlijk maakte ik er twee en kan ik niet kiezen. Welke vindt u het leukst? Oja en we aten pompoensoep. En ik deed creatief. Ik maakte er zelfs een foto van die ik kan laten zien! Dat is leuk, want nu denkt u dat ik zo'n moeder ben die ook weet wanneer je kastanjes kunt zoeken en wanneer de bramen rijp zijn enzo.

'Mam, mogen we in de hut slapen?’ Nou goed dan, gingen ze in de hut slapen. En ik maakte een filmpje. Maar toen was het geluid raar, dus ik dacht: misschien kun je tegenwoordig wel muziek onder je filmpje zetten in Youtube. Nou, en of dat kan! Okee, niet je eigen muziek, maar je kunt een keuze maken uit de ‘ gratis nummers uit onze bibliotheek ’. Die onze bibliotheek, die is dus bizár! Bizár! Geen idee hoe en door wie die lijst in vredesnaam is samengesteld, maar het is hórrible! Gekke fluitliedjes en malle klassieke deuntjes en veel rare partymuziek van iets (een band?) genaamd Musicshake, echt ik lachte me slap, maar er was niets dat ook maar enigszins geschikt was als soundtrack voor mijn filmpje. Na twintig minuten stug doorzoeken zwichtte ik uiteindelijk voor een liedje van ene Suzy Callahan, met een nummer van haar album Freedom Party For Insects . Want dat klonk ineens wel toepasselijk. (...) En dan was het natuurlijk de bedoeling om hier nu het filmpje in kwestie te laten z...

Zoals ik gisteren al op facebook schreef: ouders zijn soms net gek. We zijn vandaag even op en neer geweest naar Amsterdam, om onze oudste dochter naar een vriendinnetje te brengen waar ze één nachtje gaat logeren. Het was de bedoeling om er ‘een dagje van te maken’, maar vanmorgen hadden we ineens helemaal geen zin om vroeg op te staan en het zou bovendien de hele dag regenen – ook in Amsterdam – dus namen we rustig de trein van half twaalf en stonden om 2 uur in de hoofdstad. Om 5 uur hadden we afgesproken voor de kind-overdracht. Dus wat te doen? Naar Madame Tussauds? Het Rijksmuseuem? Het Anne Frankhuis? We hadden niet zo'n zin om ergens lang in de rij te gaan staan en we waren pas ook al in een museum en je kunt ook overdrijven. Dus gingen we maar gewoon wat lopen. En eigenlijk is dat het leukste in Amsterdam; gewoon een beetje rondwandelen. En het regende heus niet zo erg. We bezochten ook nog even de nieuwe bibliotheek aan de Oosterdokskade en gingen toen koffie en warme ch...

Het is vakantie en we hadden nog vrijkaartjes voor het museum, dus gingen we naar het museum. Naar het Groninger Museum, met de expositie van Ruud van Empel. Die van die griezelige photoshopdingen maakt met niet-bestaande mensen. Het leuke van zo’n museumbezoek is dat ik áltijd van te voren denk: als de kinderen het maar niet te saai vinden en zich gaan vervelen , maar dat dan áltijd blijkt dat ik degene ben die het het saaist vindt. Of saai is eigenlijk het goede woord niet, maar ik ben er gewoon niet zo goed in om lang stil te staan bij dingen ( de aandachtsspanne van een doperwt ), dus ook niet bij kunstwerken; ik moet altijd opletten dat ik niet ineens alvast drie zalen verder ben dan de rest van mijn gezelschap. De GM-collector die we kregen uitgereikt bij de entree, maakte het er wat dat betreft niet beter op. (De collector, een unitje aan een sleutelhanger, hou je bij een kastje naast een schilderij – of een foto in dit geval – en dan gaat er een groen lampje branden en k...

Eigenlijk wilde ik een logje schrijven met de titel: A Chihuahua named Louis Vuitton , maar daar kon ik helaas weinig content bij verzinnen. Dus daarom wordt het wat anders, een verhaaltje over een onschuldig trauma, hierna te noemen Het Trauma. Het was in de tijd dat ik mijn sleutels en mijn telefoon nog aan een koord om mijn nek droeg. Ik reed met een auto vol groot afval richting de vuilstort. (Ik weet niet of bij u de vuilstort er net zo uitziet, maar bij ons is dat een terrein waar je met je auto overheen kunt rijden langs allemaal verdiepte containers, waarbij bordjes staan met Hout, Glas, Bouwafval, etc. En in het midden van het terrein staat een huisje, vanuit waar een paar mannen in oranje gemeentepakken de boel zo’n beetje in goede banen leiden. Eigenlijk heel lollig. Zelfs nu, met Het Trauma, vind ik het nog steeds een van de leukste huishoudelijke taken; naar de vuilstort gaan. Jammer dat het maar drie keer per jaar mag zonder ervoor te betalen.) Een van de objecten di...

In wezen ben ik een ochtendmens. Maar ja, als je je natuur maar stelselmatig verloochent, dan verander je vanzelf in een avondmens. Zelden lig ik er tegenwoordig voor 12 uur in. En dat is maar goed ook; er moet ’s avonds nog zoveel gedaan worden! Er moet werk worden afgemaakt en logjes worden geschreven, er moet worden gewordfeud en quality-time doorgebracht met de echtgenoot, er moeten boeken worden gelezen en huizen bekeken op funda. En als ik dan eindelijk eens naar bed wil gaan, kruip ik altijd nog even achter de piano. En bijna altijd ontstaat er dan als vanzelf een liedje. Een melodie, die ik dan de volgende dag weer ben vergeten. Zo zijn er in de loop der jaren al vele melodieën verloren gegaan. Maar ha! Vannacht was ik mezelf te slim af! Ik zette mijn laptop op de piano en opende photobooth. En tadaa: gevangen. Ja, ik ben eigenlijk een heel romantisch zieltje. Wist u niet hè.

Lezers, ik voel een warrig logje aankomen. Ik wil namelijk allemaal dingetjes vertellen. Zo kocht ik gisteren van mijn laatste rotcenten mijn eigen boek (glamourous hè, dat schrijversbestaan) als cadeau voor mijn moeder, die donderdag jarig is. En oja: zo solliciteerde ik vandaag! Das heel gek, want ik wil immers helemaal geen baan, ik heb tenslotte al een baan bij mijn eigen tekstbureau, maar het was zo’n leuke vacature. Met zo’n profiel waarin ik me helemaal herkende. Dus vulde ik het online sollicitatieformulier in en schreef iets in de trant van: ‘Hoi. Ik solliciteer nu wel, maar eigenlijk wil ik helemaal geen baan, dus.’ Vonden ze leuk. Blijkbaar. Want ik werd meteen teruggebeld. Of ik mijn cv wilde sturen. En dat ik dan misschien wel werd uitgenodigd op gesprek. Gheh . Nouja, ik denk niet dat ik de baan krijg hoor. En dat komt dan weer eigenlijk heel goed uit! Ja! Iedereen blij. Tadaa. Verder had ik het eigenlijk willen hebben over Bert en Bart, die de wereld redden van de Zurg...

Wat zijn we toch een topgezin hè. ;) Dat schrijft hier maar boeken , figureert in tijdschriften, en rent de 4 mijl in 39 en een halve minuut. (Met plaspauze.)

Het regende toen ik wakker werd, bij u ook? En natuurlijk wist ik dat dat kon gebeuren, luid en duidelijk was immers de herfst voorspeld, maar ik had me er gek genoeg nog even geen voorstelling van kunnen maken. Dat regen dan meteen weer zo nát is, bedoel ik. Gek, hoe snel je dat vergeet. Maar goed, ik hou d’r dus niet van hè, om met zo’n gonzend hoofd van de slaap te bedenken waar in vredesnaam de regenjassen zijn. Daar word ik een beetje chagrijnig van, zelfs. En zo vond ik mezelf, twee uur later, sippend achter mijn computer. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik nog steeds herstellende was van het premièrefeestje in de Schouwburg van afgelopen dinsdagavond, maar dat was het niet alleen. Ik was gewoon overall een beetje ontevreden over mezelf. Waarom had ik bijvoorbeeld geen kinderboek geschreven en kon ik niet, zoals een aantal mensen die ik volg op twitter, jubelend twitteren over mijn pasgeboren baby in de boekhandels? En – reëler – waarom had ik geen ander leuk (bet...

Vandaag vierden wij het verjaardagsfeestje van Merlijn, die op 12 juli jarig was. Toen was het hartje zomer; vandaag - 1 oktober - was het gek genoeg warmer. We gingen naar het zeeaquarium in Delfzijl, maar omdat dat eigenlijk best wel heel erg dodelijk saai was, stonden we na drie kwartier weer buiten en gingen zwemmen in de Eems. Waar we (Henk en ik bewust, de kinderen waarschijnlijk onbewust) afscheid namen van de zomer. Moeilijk om foto's van een kinderfeestje te laten zien, maar hier een paar redelijk anonieme sfeerplaatjes: Nouja, okee, en eentje dan van mevrouw stekelrog, met haar leuke gezichtje.