NOVY

Ik dacht: kom, ik maak u even deelgenoot van mijn bezigheden op deze deprimerende en regenachtige maandagochtend. (Niet dat ik me verveel, integendeel; het is je reinste vluchtgedrag. Want eigenlijk moet ik boodschappen doen. En stofzuigen. En een ingewikkeld rapport schrijven over Japanse toetsenborden. En een afspraak maken voor de APK. En, en.) Maar ja. Maandagochtend. Dus. Kijk. Dit. Dit is mijn lievelingsliedje momenteel: En nou vond ik dus net op youtube de 'piano vocal version' , die echt helemáál tranentrekkend mooi is! En dat de wonderschone tweede stem hier ontbreekt is niet jammer, welnee, het is een cadeau : men kan die zelf zingen! Dus voor als u zich wel verveelt, of ook een vluchtplan nodig heeft, of gewoon de behoefte voelt even het hoofd leeg te maken of, weet ik veel, de energiebanen vrij, dan vindt u hier alle ingrediënten voor een half uurtje maandagochtend-bezigheidstherapie. Te weten: - de songtekst - 'video' 1, om te oefenen (vanaf refrein 2) - ...

Bron:TrueBlood De reactie van Jacq op mijn vorige stukje vond ik wel treffend, eigenlijk. Leg ik 'mijn hele ziel en zaligheid' bloot, heb ik na twee dagen nog slechts een schamele zes opmerkingen! Tsja. Er zijn van die mensen die kunnen (inmiddels; ik begrijp, dit is een verdienste) bij wijze van spreken een scheet laten op hun blog en krijgen dan nog steeds zevenendertig reacties. Ik niet. Ik moet gewoon mijn best blijven doen om leuke stukjes te schrijven. Maar so be it; ik zal kijken wat ik kan doen binnenkort. Nu eerst even dit. Weet u nog, van die giraffen ? Het is gelukt! Meer dan een miljoen zelfgemaakte giraffen zijn verzameld, van over de hele wereld. Als je op de site (bij search, onderaan) een naam (Bo, bijvoorbeeld), leeftijd (zeg 7) en woonplaats (ik noem maar wat, Groningen) invoert, dan kun je nog steeds de tekening van die persoon zien. Dát vind ik al leuk, maar nu de weddenschap is gewonnen is er ook een boek gemaakt, met alle ingezonden langnekken. ...

Over treffen gesproken: U treft het, want ik ben in een openhartige bui. Voor één keertje dan, vang ik een stokje . Wat was (is) ... jouw fijnste huis: Ons vorige huis. Dat we nooit hadden moeten verkopen. Het grachtenpand waar we 12 jaar woonden. Met hond. Het huis waar we Bo kregen, en Merlijn. Het huis met het geweldige uitzicht, aan de voorkant over het water met de woonboten en de brug en het kruispunt en aan de achterkant op de Martinitoren, waardoor we nooit een klok in huis nodig hadden. We gingen er weg met een goede reden (geen tuin, drukke weg, nauwelijks stoep: kinderen konden niet zelf naar buiten), maar toch maar toch maar toch. We hadden het nooit moeten verkopen! Wacht, ik ga het gewoon anders zeggen. Mijn fijnste huis, dat moet nog komen. Sterker nog, ik denk dat we er binnen nu en een paar jaar naartoe verhuizen. de leukste levensfase: Nou kijk. 2001 en 2002 waren tópjaren. In 2001 was ik zwanger (vanaf eind maart) en die zwangerschap was één langgerekt fee...

Mensen, mensen, mijn hoofd loopt over van de leukigheden en de logwaardige onderwerpen. Zo is vandaag de piano gerepareerd en gestemd na een jaar van extreme valsheid en kan ik eindelijk in evenwicht blijven op de rola-rola van Bo. Echt, ik ga als een malle op dat ding! (Een rola-rola is een...ach nee laat maar zitten.) Ook kreeg ik vandaag een heel leuk boek opgestuurd, door een uitgever die ik op vakantie heb ontmoet. Een boek over een wijnreis, geschreven door Kermit Lynch. En ik bemerkte daarbij een heel grappig conflict in mijn hersens. Bij wijn denk ik (klaarblijkelijk) als vanzelf aan de kleur rood, maar tegelijkertijd krijg ik van de naam van de schrijver onherroepelijk groene gevoelens. En dat gaat dus niet goed! Kortsluiting is een groot woord, maar het wringt duidelijk, daarboven. Misschien omdat rood en groen complementaire kleuren zijn? En nu ik toch bezig ben met de wetenschap van likmevestje, laat me even uw aandacht vragen voor een kwestie uit de wondere wereld der N...

Ik moet u eerlijk bekennen, dat afgelopen weekend is me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Het is inmiddels een week later en nu pas ben ik weer een beetje boven jan. (Boven jan, kouwe kleren, hm........ vergeeft u me het oudhollandsch.) Want hoezeer ik mijn absolute leeftijd ook weer eer aan heb gedaan; ik ben duidelijk geen zeventien meer. (...) Deze week bracht ik dus mijn avonden door met chillen op de bank. Pootjes omhoog. Een fles bubbelwater naast me. Beetje tv kijken, beetje twitteren. En dan voor elf uur naar bed. Rust en hydratatie. Happy hydrating. Over bed gesproken, trouwens, men slaapt hier tegenwoordig allemaal bij elkaar. De kinderen bedoel ik dan. Dat zit zo: ze hebben alledrie een eigen kamer, in theorie. Maar in de praktijk komt het erop neer dat de kamer van Bo wordt gebruikt als logeerkamer, Bo en Merlijn samen in het uitschuifbed op de kamer van Loïs slapen en dat Loïs in ons bed ligt. Of lag, tot voor kort. Want sinds we het bed van Merlijn (werd n...

U bent er inmiddels waarschijnlijk al wel weer zat van, maar dan heeft u pech: ik ben er namelijk nog niet klaar mee. Mede omdat ik nog steeds elke dag nieuw beeldmateriaal krijg toegetwitterd, gemaild en gefacebookt. Het is heel lollig: wij blijken op bijna elk filmpje dat gemaakt is aanwezig te zijn. (Sorry Anna-Maria, hopelijk word je niet gespot door een van je leraren op school....gheghe.) Deze foto's knipte ik bijvoorbeeld uit diverse concertregistraties: Hier vond ik mezelf op de een of andere vreselijke t-shirt-compilatiefoto: En hier is de krant waar Bo en Vera aan hebben meegewerkt (waarvan ik natuurlijk al een hele stapel achterover had gedrukt, maar die ik nu ook nog in de digitale versie kreeg) met hun belangrijkste artikel: Maar dan. Dit. Dít is toch wel zo mooi! Ik noem het ' The Tallest Man, the Kids and the Glowsticks' . En ik snap best dat u niet de hele registratie gaat bekijken (al zou u dat eigenlijk wel moeten doen, ...

'Vraag me maar niet hoe het was want dan ga ik huilen,' hoorde ik mezelf vanmorgen een aantal keer zeggen, in de wandelgangen van de school. En dat is nog steeds zo'n beetje de heersende emotie. Want mén. Wat was het fantastisch. Wat hebben we veel gedaan en gezien en gevoeld en beleefd; ik moet het allemaal nog verwerken. En wat zou ik ook moeten vertellen? Dat ik - na voor het eerst van mijn leven te hebben staan dansen op denneappels, diep in het bos, bij het sprookjesachtigste podium ever en vervolgens totaal uit mijn dak te zijn gegaan bij The Whitest Boy Alive - om half vijf 's nachts* op het strand bij een kampvuur zat en de maan zag, boven Terschelling? Die helemaal niet leek op de maan maar toch de maan was natuurlijk (want wat zou het anders moeten zijn) en dat ik toen bijna uit elkaar sprong van de wijn geluk? Het dekt de lading niet! So I'll let the pictures do the talking . *met dank aan Anna-Maria zonder wie dit (net als vele andere...

Ik begon dus met het maken van een lijstje en kwam al vrij snel tot de conclusie dat er gewoon precies hetzelfde mee moet als toen we op zomervakantie gingen. Traveling ligh t is een utopie als je kinderen hebt, een vage herinnering aan iets van vroeger. Drie dagen Vlieland vereist gewoon dezelfde bagage als drie weken Frankrijk! Met wat minder onderbroeken dan. En zonder koelkast en waterkoker, want geen electriciteit. Maar verder: dezelfde bagage. Gelukkig lazen we in de kleine lettertjes op de website van de botendienst dat je dan wel geen auto, maar wel een aanhanger mag meenemen. Die dan aan de overkant door een busje naar de camping kan worden gebracht. Het kost wat maar dan heb je ook wat. WOEH IK HEB ER ZIN IN!!! Oh. Hier gaan we naartoe. ( Zij is er al: ik hang al dagen aan haar lippen.) En weet u wat leuk is? Het wordt Mooi Weer! Dat waar ik al wekenlang zo vurig op hoop gaat gewoon gebeuren! Joei! En weet u wat ook leuk is? Ik kocht de meest geweldige festival-laarzen. Op ...