NOVY

Vlak nadat ik een heel blij logje had geschreven over een familiefoto, las ik op nu.nl over het neergestorte vliegtuig. Zul je zien: normaal gesproken check ik elke 10 minuten wel even de nieuwsberichten als ik achter mijn computer zit, maar nu dus net even niet. Of nouja, nu ook, maar alleen de achterklap-berichten. En als ik dat dan lees hè, dat er een vliegtuig is neergestort, dan gaat er toch altijd even een schokje door me heen. Oeh spannend . Nog erger, ik ben zelfs een beetje teleurgesteld als ik bij verdere lezing ontdek dat er (dan nog) maar 1 dode is. Ernstig hè ? En onmiddellijk voel ik me dan ook heel schuldig. Want natuurlijk wil ik niet dat er mensen dood gaan. Of pijn hebben, of verdriet. Dat begrijpt u, hopelijk. Toestel als baksteen uit de lucht , kopten meerdere kranten vanochtend. En toeval of niet, Benno werd ook weer uit de muur de kast getrokken. Het blijft gewoon leuk hè, Benno Baksteen. Klinkt als een typetje van André van Duin. En dan is ie ook nog eens pil...

Jaa! Eindelijk heb ik dan een foto waar ze alledrie opstaan! Mét kleren aan én na 2 uur fotosjoppen allemaal hun ogen open! Dat het met de belichting een beetje mis is gegaan vinden we juist leuk. Dus, opa en oma, maak maar gauw even een stukje muur vrij, want binnenkort brengen we een foto mee. In een lijstje.

Ik stond naar het schap met de jam te staren. Want die was op, de jam. Net als de pindakaas. En toen zag ik ze ineens staan, vanuit mijn ooghoek, en het water liep me in de mond. Gek is dat hè. Honderden keren loop je datzelfde gangpad op en neer zonder dat je iets opvalt en ineens is het daar en kun je er niet omheen. Sandwichspread . Ik zag de potjes met sandwichspread. En voor ik het wist lag er eentje in mijn kar. De gewone, naturel . Omdat ik me vaag kon herinneren dat die de lekkerste was. Eenmaal thuis kon ik niet langer wachten. Ik ruimde niet eens eerst de boodschappen op, het moest nu! Meteen! Verse boterham uit de zak, mes pakken om mee te smeren, en KLAK , potje open. Ooooja! Zó ruikt sandwichspread! Hoppa, in één klap terug in de jaren 80. Want de laatste keer dat ik sandwichspread at was ik, denk ik, 13. Toen ik zelf ook nog lekker fris was, zeg maar. En lekker anders. (O nee, dat niet. Hoei nee: vooral niet opvallen.) Met de geur kwam trouwens nog iets anders terug ook. ...

In het verzorgingscomplex waar mijn schoonouders wonen heerst nu ook al het Norovirus. En aangezien zij gelukkig zelf niet ziek doch wel in quarantaine zijn, konden we er vandaag niet naar toe. Dus wat doe je dan op zo’n plotseling heerlijk lege zondagmiddag? Je roept tegen je man en kinderen: “Kom man en kinderen, we gaan naar het museum!” Omdat daar al maanden een expositie is, die je nog steeds niet hebt gezien. En als de kinderen dan zeggen: "Bah, een museum, dat is toch heel saai," antwoord je: “Ja, dat is héél saai, maar we gaan lekker toch.” En zo geschiedt. De expositie in kwestie toont werken van J.W. Waterhouse , een eind 19e eeuwse Engelse schilder met een voorkeur voor mythologische taferelen. En toen bleek Bo - oh verbazing! - ineens wonderwel op de hoogte, sinds een schilderworkshopje van de BSO aan het begin van deze voorjaarsvakantie. En wist ze van elk schilderij het verhaal te vertellen, het ene nog dramatischer dan het andere. “Deze vrouw ( The Lady of Sh...

Er was een meisje aan de deur. Of ik misschien een korte vragenlijst wilde invullen, in het kader van haar afstudeeronderzoek over wonen en woongenot. Ja hoor, geef maar op; ik ben met zulke dingen de beroerdste niet. Dus ik ging tegenover Merlijn aan tafel zitten en gaf met kruisjes aan in welke mate ik tevreden was over de groenvoorzieningen in de buurt, mijn privacy, de afstand tot het winkelcentrum en het opleidingsniveau van mijn buren. Tien minuten later drukte het meisje opnieuw op de bel, om de lijst weer op te halen. “Wie was dat eigenlijk?” vroeg Merlijn, zonder op te kijken van zijn tekening. “Iemand die bezig is met een onderzoek,” antwoordde ik. “En?” “Wat en?” “ Had je ze?” “Had ik wat?” “Nou, luizen natuurlijk. Had je luizen?” (..) Ik krabde me maar eens achter de oren.

Dat is wat wij deden vanmorgen. Want we waren er helemaal doorheen. En nu hou ik op over poep. Ik ga iets leuks doen. Nieuwe laarzen kopen. Bruine.

Ik was dus ziek. Net als Henk, en Merlijn. 4 dagen lang kakten we het glazuur uit de pot , om maar even met haar woorden te spreken. En ja, natuurlijk weer net in de vakantie. Dus ik was chagrijnig! De enige die nog een glimlach op mijn gezicht kon toveren was de weegschaal. (En zegt u nou niet dat die kilo’s er zo weer aanzitten omdat ik alleen maar vocht ben kwijtgeraakt. Want dat weet ik heus wel is gewoon niet zo.) Goed, ik was ziek. Maar pas echt ziek was het bericht dat ik maandagavond kreeg van een vriendin. Dat het hartje was gestopt. Van het kindje in haar buik. En wat dit verdriet nog wranger maakt is dat zij en haar vriend een jaar geleden ook al een kindje verloren hebben. Er is toen een miskraam opgewekt, nadat een vlokkentest had uitgewezen dat er sprake was van een chromosomale afwijking en dat er geen levenskansen waren. En zo’n opgewekte miskraam, met 16 weken, dat is eigenlijk gewoon een bevalling. Van een veel te klein kindje. Dramatisch dus. We waren samen zwang...

Dat lees ik nou dus altijd verkeerd. Maar vannacht wou ik wel dat ik er een had gehad, voor naast het bed. Norovirus schmorovirus .

Er stak een envelop uit de brievenbus gistermiddag. ‘Merlijn’ stond erop. En er zat iets diks in. Vast zijn handschoen, gevonden door een van de buren, dacht ik. Dus ik scheurde de envelop open. Het bleek een Valentijnsbriefje. Met daarop geplakt een boterhamzakje, gevuld met snoephartjes. Onderaan het briefje stond ‘Van: onbekent’. Natuurlijk. Mijn zoon van 5 krijgt gewoon een Valentijnsbrief. Heb ik nooit gehad. Ja, wel eens een kaart van Henk. En van andere vriendjes, eerder. Maar nooit echt. Anoniem. "Je hebt een Valentijnsbrief gekregen," zei ik, toen Merlijn even later de keuken binnenkwam. “Van wie?” Vroeg Merlijn. “Van onbekent ,” zei ik. “Waarom?” “Zo moet dat met Valentijn.” “O.” Ik bestudeerde het briefje nogmaals, om te proberen wat wijzer te worden. Het was een prachtig handschrift. Minstens groep 3, eerder nog groep 4. Zeker geen kleuterschrift. “Misschien is ie wel van Marjolijn,” zei Bo. Marjolijn is een meisje uit de klas van Bo. “Want die is verliefd op hem...

Vandaag werd het bekendgemaakt. Ja, vrijdag de dertiende hè.

Lois is bijna 9 maanden. Al net zo lang buiten mijn buik als ze er in heeft gezeten. Ongeveer , dacht ik. En toen ging ik eens even tellen. En rekenen. Met mijn agenda erbij. En het is echt te raar: Vandaag is het 267 dagen geleden dat Loïs werd geboren. En ze heeft ook precies 267 dagen in mijn buik gezeten! Vanaf de conceptie, dus echt precies . (Ja, ik weet toevallig wanneer dat was, de conceptie). Het doet me denken aan dat andere bizarre toeval, met het geboortetijdstip. Henk was in mijn laatste hoogzwangere weken heel erg druk geweest met een groot project van 3voor12 (van de vpro). Al tijden werd er hier in huis, behalve nog over de naderende geboorte, nergens anders over gepraat. Op de dag van de bevalling had Henk zelfs het t-shirt aan dat hij van 3voor12 had gekregen. En toen kwam Loïs ter wereld om.... 11.57 uur. 3 voor 12! Dus toen hebben we het logo van 3voor12 nog snel toegevoegd aan het ontwerp van het geboortekaartje. (Dat werd inderdaad door niemand begrepen. So what...

Handig, zo’n blogstafette . Als je even geen inspiratie hebt. Of geen zin om het te krijgen. Her en der en daaro las ik verhalen over kinderen en hoe ze aan hun naam zijn gekomen. Hier volgt het mijne. Bo heet eigenlijk Vera Bo. Ze is vernoemd naar twee vriendinnen, die allebei Vera als tweede naam hebben. En die beide deelgenoot waren van de ontdekking van mijn zwangerschap. We zaten op een middag met z’n drieën ergens koffie te drinken. En op een bepaald moment zei Vera 1: “Ik ben ongesteld”. Vera 2 zei: “Ik moet naar de huisarts voor een uitstrijkje”. En, puur omdat ik ook iets gynaecologisch te melden wilde hebben, zei ik: “Ik ben zwanger”. Ik schrok er zelf van, want het was helemaal niet zo. Toch? Ik was 4 jaar daarvoor al met de pil gestopt, om gezondheidsredenen. En al die tijd was er niets gebeurd. Ergens in mijn achterhoofd vond ik dat misschien wel een beetje raar, maar tegelijkertijd was mijn kinderwens nog niet dusdanig groot dat ik me zorgen maakte. Ik was er eigenlij...

Of vriendinnetje J. mocht komen spelen, vroeg Merlijn, toen ik hem ophaalde van school. Ja hoor, J. mocht komen spelen. Bo had voor de verandering eens niemand op sleeptouw, dus liep ik naar huis met drie kinderen. Vier . Tijdens het haal- en brengritueel beschouw ik Loïs niet zozeer als kind als wel als accessoire. Sorry Loïs . We hadden ons nog geen tien stappen van de school verwijderd of J. viel op haar knie. En moest huilen. Dus ik troostte. Twintig meter verder viel Merlijn ook op zijn knie. En moest ook huilen. Een heel klein beetje maar, want hij had duidelijk een eer hoog te houden, als enige man in het gezelschap. Ik riep tegen de kinderen en tegen wie het verder nog kon horen: “pas op jongens, ik geloof dat het vandaag nationale op-je-knie-val-dag is!”, maar het mocht niet baten. Want nog voor we de hoek van de straat hadden bereikt was ook Bo gevallen. Op haar knie. En met bloed, dus het ergst. Thuis hebben we er maar even een foto gemaakt, van al die zere knieën. En na d...

(Ja, zo krijg ik dit blog wel vol. Met gisteren alleen een fotootje. En vandaag weer een filmpje.) Vanavond ga ik naar een optreden van Vrouw Holland. En dat is erg leuk, als je houdt van cabaret, mooie theaterliedjes en typische vrouwenhumor humor over dingen met een b (billen, borsten, bouwvakkers, bevallen). Ze toeren nog tot eind mei door Nederland. Dus ik dacht: ik maak even reclame. Eén van de vrouwen, die ken ik. Actually . (Voor mijn enkele trouwe lezer: het is de moeder van vriendje T. )

Soms gebeurt het, doordat er twee camera’s in huis zijn en meerdere computers, dat er zomaar een foto aan je blik ontsnapt. Een prachtig plaatje, waarvan je het bestaan niet wist. Totdat het je bij toeval, of misschien omdat het zo moest zijn , ineens toch onder ogen komt. Ik werd er in elk geval heel blij van. Schoolfeest, 19 juni j.l.

Zit u in de narigheid? In de sores, in de penarie? De oplossing ligt vaak gewoon binnen handbereik. Met het toepassen van wat ik noem de 'Methode van het toegevoegde probleem’. Het werkt simpel. Heb je een probleem? Zorg dat je er een bij krijgt. Is iets kut rottig? Maak het kutter rottiger. Met, en dit is heel belangrijk , iets dat te herstellen is. Dat doe je dan vervolgens, dat herstellen, en voila: je aanvankelijke ellende lijkt ineens een stuk minder erg. Is je koffer te zwaar? Mik er een paar bakstenen bij. Loos na honderd meter die bakstenen en je koffer is lichter dan ooit. Futloos, bad hairday, ongesteld? Laat je natregenen. Trek dan droge kleren aan, föhn je haar en tadaa: stukken beter! Je kunt natuurlijk ook alleen bedenken dat het allemaal nog erger kan. Dat heet dan relativeren ('denk aan de kindjes in Afrika'). Maar dat doet het bij mij nooit zo goed. Ik moet dingen altijd wat meer aan den lijve ervaren. Nog een voorbeeld, wat actueler. Stel. Je hebt het h...

Loïs is 8 maanden en wordt een beetje eenkennig. Dat schijnt normaal te zijn voor kindjes tussen de 6 en 9 maanden, maar voor mij is het nieuw. Want Bo en Merlijn hebben het allebei overgeslagen, die eenkennigheidfase. Vanaf het moment dat hun ogen de wereld enigszins in focus hadden, waren ze dol op mensen. Ieder gezicht, bekend of onbekend, dat boven de kinderwagen verscheen, werd met een grote lach ontvangen. En zo zijn ze nog steeds. Zo gauw iemand een voet over onze drempel zet - dat kan dus ook prima de postbode zijn, of zomaar iemand die iets komt afleveren of ophalen - duiken ze er bovenop. Nieuw vlees in de kuip, jeuh! ( Wie ben jij? hoe heet je? Blijf je eten straks? Wil je mijn kamer zien? Zal ik mijn Peter Pan pak aantrekken? En wil jij dan Tinkerbell zijn? ) Zo lopen we elke dag opnieuw het risico dat onze vriendenkring wordt uitgebreid met dees’ of geen, door de interventie van Bo en Merlijn. Al jaren horen we bijna dagelijks dingen als: “Wat een ontzettend leuke spon...

Het contrast kan niet veel groter. Gisteren had ik van iemand een tas met babykleertjes gekregen. En tussen die kleertjes zat een werkelijk gewéldig maillootje, blauw met konijnen. Daar stopte ik vanmorgen de lieve beentjes van ons meisje in. Ik zeg: briljant! En daarna ging ik naar het filmfestival. Om een film te kijken. Welke film, dat wist ik nog niet. Dat had ik aan vriendin R. overgelaten, die ook de kaartjes had gekocht. Maar ik dacht: filmfestival. Ik dacht: cultfilms. Frans, misschien Spaans. Een klein ingetogen verhaal over gewone mensen. Mooie beelden, mooie muziek. Genieten. Dat dacht ik. We gingen naar Gomorra . En over Gomorra had ik toevallig al iets gelezen. Dat de film is gebaseerd op het gelijknamige boek, over de bloedstollende praktijken van de Camorra, de maffia in Napels, die zich niet alleen met drugs en wapens bezighoudt, maar ook met couture en met het vreselijke afvalprobleem in Zuid-Italië. En dat de journalist die dat boek heeft geschreven vandaag de dag e...