NOVY

En toen gebeurde er iets, wat we met de beste wil van de wereld niet hadden kunnen voorzien. Lotje, u weet wel: niet onze poes , is..... verhuisd! We hadden eigenlijk net zo’n beetje besloten dat het zo niet langer kon. Lotje was hele dagen bij ons, ging om een uur of zes even naar huis om te eten (behalve wanneer die noodzaak er niet was omdat we per ongeluk de kaas hadden laten slingeren op het aanrecht) en kwam een paar uur later weer terug. De laatste tijd was ze gedurende de nacht ook bij ons in bed , omdat we wisten dat ze na 22:30 uur niet meer naar binnen kon in haar eigen huis (geen kattenluik) en het ’s nachts koud was – en we haar bovendien ook met geen stok naar buiten kregen. Als je er verder niet over nadacht, was het eigenlijk een prima gang van zaken.  Maar het knaagde – niet onterecht blijkt nu – toch wat aan mijn karma: we hadden een wel-de-lusten-maar-niet-de-lasten -kat waar we de hele dag mee konden knuffelen, maar die ondertussen ergen...

Ja sorry, het is een titel van niks, sowieso grammaticaal, maar ook inhoudelijk, want hoezo ‘de kinderen’? Welke kinderen? Wat voor kinderen? Van welke leeftijd? Laat ik anders beginnen. Wij hebben thuis een gezamenlijke hobby: films kijken. We kunnen ook heus heel leuk samen in het bos wandelen, in de zee zwemmen en koekjes bakken, maar collectief het allergelukkigst zijn we wanneer we met z’n vijven naar een film kijken die precies goed is . Voorwaar nog geen sinecure trouwens: een film vinden die precies goed is, met onze uiteenlopende leeftijden en voorkeuren (Loïs (7): Frozen, Merlijn (12): The Hobbit, Bo (13): The Hunger Games, Henk: A Clockwork Orange, ik: Los Amantes del Círculo Polar. Of lost in Translation. Of Magnolia. Of the Sheltering Sky. Of Fargo. Of Extremely close and incredibly loud. Of Maar soms lukt het en dan is er magie. Ik dacht laat ik die titels eens delen; wie weet heeft iemand er nog wat aan, in deze kerstvakantie. Want Home Alone hebben w...

Taalnazi’s(?) zijn de beste mensen op deze aardbol las ik laatst op Facebook, dus ik zou mezelf verloochenen als ik niet even zou reageren op de uitslag die vandaag bekend werd gemaakt, van een onderzoek naar welk woord wij Nederlanders het afgelopen jaar het irritantst vonden. Op nummer 1 is geëindigd: me. En dat vind ik dus raar. Want ‘me’ is een prima woord. Niks mis mee. Maar – aha!– het gaat hier om ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord. (Me moeder, me huiswerk, me nieuwe schoenen.) Ja, dat is inderdaad VERROTTE IRRITANT, ja! Maar ik vind dus, want ik ben nou eenmaal een zeur, dat ‘me’ heus een terechte winnaar is, maar dan wel in een andere categorie: 'Woorden die ergerlijk verkeerd worden toegepast.' (Of zoiets.) Daar zou het echt op 1 mogen staan: ‘me' waar men eigenlijk 'mijn' bedoelt . En dan op 2 bijvoorbeeld: ' onnavolgbaar ' in de betekenis van 'niet te snappen/volgen'. En ' gelijk ...

Ik denk de laatste tijd aan niemand zoveel als aan wijlen onze Dichter des Vaderlands  René Gude . Dat komt omdat ik het leven momenteel weer eens nógal een gedoetje vind. Ik heb het woord overigens niet van René Gude geleerd, ik gebruik het al heel lang, maar tegenwoordig moet ik daarbij dus altijd aan hem denken; hij heeft het woord bestaansrecht en verdieping gegeven. Het zou bijna tragisch kunnen zijn, als het niet zo fantastisch was! Ik bedoel: dat een filosoof, iemand de een groot deel van zijn leven heeft gewijd aan het bestuderen van de grote vragen des levens, uiteindelijk herinnerd gaat worden als de filosoof die zei dat 'het leven een gedoetje is'. Geniaal. Want dat is het namelijk gewoon! Uitgekleed en ontdaan van alle ‘bedoeling’ en opsmuk is het leven niet meer dan een gedoetje. Je zou zelfs rustig kunnen zeggen: een gedoe. Maar dat doen we niet, als we beschaafde mensen zijn, we zeggen: gedoetje. Niet om het te bagatellisere...

Omdat ik nogal veel te doen had de laatste weken, was er geen tijd om te schrijven over pandaberen en vluchtelingen, over ontvrienden op Facebook ( en dat dat in Australië inmiddels officieel onder pesten valt ), en over waar allemaal een piemel in moet. Jammer, want het hadden misschien best leuke stukjes kunnen opleveren. Nu moet u het doen met een heel wat minder belangwekkend verhaal. Over een fenomeen, dat me ineens opviel. Een fenomeen dat iedereen kent, al dan niet onbewust, maar dat eigenlijk nooit benoemd wordt. Omdat er geen naam voor is. En omdat het eigenlijk ook een ontzettend open-deurfenomeen is. (Misschien moet ik het niet eens een fenomeen noemen, maar is het meer een mechanisme?) Hoe dan ook, ik stond er zo wat over na te denken op het schoolplein, gisteren. (Ik sta nogal eens op het schoolplein, hè. Bijna dagelijks, en door een wat ongelukkige gezinsplanning vijftien jaar achtereen, waarvan tweederde inmiddels voorbij is. En mocht het klinken alsof i...

Met de zorgvuldig bij elkaar gespaarde stickertjes van de Albert Heijn, kochten we onszelf in het voorjaar een verjaardagscadeau voor onze jongste dochter, in de vorm van vijf entreekaartjes voor de Efteling. Want dat moest er maar eens van komen. De arme kinderen – de oudste is al bijna veertien – waren nog nooit in een pretpark geweest – op een verlaten variant  na, en een enkele groot uitgevallen speeltuin. Dat komt voornamelijk omdat hun moeder, dat ben ik dus, een grote afkeer heeft van pretparken, dierentuinen, dinnershows en andere kermissen.   Vanuit iets dat het midden houdt tussen snobbiness en een oprechte angst voor mensenmassa’s (tenzij een mensenmassa enigszins stilstaat en homogeen in één richting naar een podium kijkt). Maar de kosmos was me weer eens goed gezind: er bleek een dag in juni te zijn, waarop door een toevallige samenloop van ‘studiedagen’, alle drie de kinderen niet naar school hoefden en Henk dankzij aardige collega’s en d...