Het schijnt dat ons huis verkocht is.
Nu echt, ja.
Of nja, er zijn nog een aantal voorbehouden, iets met financiering en technische keuring enzo, daarom schreeuwde ik het nog niet van de daken, maar het schijnt allemaal heus goed te komen, bovendien: er is inmiddels een contract getekend – met parafen op iedere bladzijde – dus ik vond dat ik het best wel kon delen nu.
En misschien dat het me helpt; ik ben een soort van in paniek namelijk.
Luxe-paniek hoor, maakt u zich vooral geen zorgen.
Maar we moeten dus een ander huis kopen. En een beetje vlug ook, anders zijn we per 1 april nogal eh.. dakloos. (En ik zit eerlijk gezegd niet te wachten op tijdelijk een stom flatje huren in een buitenwijk tegen de hoofdprijs met onze spullen in een opslagloods.)
En het stomme is: lopen we normaal gesproken (lees: als we niet net ons eigen huis verkocht hebben) voortdurend tegen allerlei leuke te koop staande stulpjes aan (kijk maar: klik en bijvoorbeeld klik), nu het erop aan komt zijn ze er niet! Of nauwelijks. En ik weet waar ik het over heb, want ik ken Funda bijkans uit mijn hoofd.
Misschien ligt het aan ons eisenpakket. Hoewel dat ook wel weer meevalt.
Toch?
Ons toekomstige huis moet:
- in de buurt staan van het centrum van Groningen
- een tuin hebben.
- goedkoper zijn dan ons huidige huis. (Om 'zeg maar' de verhouding tussen leuke dingen doen en hypotheekrente betalen wat meer in evenwicht te brengen.)
- ouder zijn dan ons huidige huis. (Want met nieuwbouw hebben we het wel weer gehad, we willen gewoon weer leuke authentieke elementen en nostalgisch krakende trappen.
En lekkage. En loden waterleidingen. En asbest. En onderhoudskosten.) - een huis zijn om verliefd op te worden. (Want zo’n verstandshuwelijk aangaan met een huis, wat we dus de laatste keer deden, daar zijn we natuurlijk eigenlijk veel te
onverstandigromantisch voor.)
Het kon, kortom, nog wel eens spannend worden, de komende maanden.
