NOVY

Bron: klik U weet het natuurlijk al , het is niet mijn favo-feest, dat Sinterklaasding. Maar vandaag sloeg echt alles! Bo moest vanmiddag optreden met haar circusgroep bij het Sinterklaasfeest van RO/EZ, ergens op het industrieterrein. Maar precies tegelijkertijd moest Merlijn voor Sinterklaas saxofoon spelen, op de muziekschool! En net terwijl ik aan het piekeren was over hoe ik een en ander straks moest gaan uitleggen aan kind nummer drie, stapte de Sint ook nog eens doodleuk háár balletles binnen. Nouja! Ik kan het allemaal maar nauwelijks handelen. De stress, mensen. Het gedoe! (Zo waren we gisteren toch bijna voor de tweede keer vergeten wat in die schoenen te doen! En er was nog wel zo mooi bij gezongen!)  De kinderen zelf hebben overigens nergens last van, die liggen lekker te slapen, als een Dieuwertje. En dit stomme grapje maakte ik eigenlijk alleen maar om een bruggetje te maken naar een ander stom grapje: Sanne Walvis de Vries. Ja, haha. Sanne Walvis ...

Heeft u pas ook die documentaire gezien over die man, die een parachutesprong maakte, vanaf 'de rand van de atmosfeer' op 39 kilometer hoogte? Ik had het al gezien op het Jeugdjournaal en dacht toen alleen maar: Oh. Das best hoog. Nou, mooi. Mooi dat het is gelukt. Maar toen zag ik dus later die documentaire, en toen besefte ik pas wat een toestand het eigenlijk allemaal was. Met vijf jaar voorbereiding. Nou was het natuurlijk een Amerikaanse documentaire, dus lekker dramatisch aangedikt enzo, maar toch: jemig, het is best nog een dingetje hoor, van zo hoog. Want daar is namelijk bijna geen luchtdruk en zonder speciaal pak zwel je dus onmiddellijk op tot twee keer zo groot en begint het bloed uit je porieën te lekken. (En willen we dat niet allemaal?) Maar ja, zo’n drukpak zit natuurlijk helemaal niet lekker, je kunt je nauwelijks bewegen en niet sturen met je lichaam dus het voelt alsof je als een postpakketje naar beneden flikkert. En je kunt het zo moeilijk oefenen hè,...

Bron: klik Wist u het al? Het is nationale ‘stamp Novy in de grond’ - week. Geen idee wat er aan de hand is, maar ik werd wakker in een vreemde wereld. Ik zit in een verkeerde dimensie. In een verkeerde vibe. Het lijkt wel of ze daar boven, in de kosmos, de vaas met karma hebben laten vallen en alles maar wat lukraak hebben teruggepropt. Met alle gevolgen van dien. Zo hoorde ik zondagavond bijvoorbeeld dat ik ‘ontslagen’ ben bij een magazine. Een half jaar geleden al. Maar dat wist ik dus nog niet. Want niemand had de moeite genomen me daarvan op de hoogte te stellen. Haha. (Ja, ik vond al wel dat ik wat weinig opdrachten van ze kreeg de laatste tijd, maar ik dacht: tsja, recessie hè. Zal wel heel slecht gaan met het tijdschrift.) Haha. Hahahaha. Ik probeerde er krampachtig de humor van in te zien. Hahahahahaha. Hoe verschrikkelijk onbelángrijk ben je dan, als het nog teveel werk is om even in een mailtje te zetten dat men na vier jaar niet meer van je diensten gebruik...

Ik kwam vandaag mijn weblog tegen op webwiki, met de omschrijving: 'De website novylooptover.blogspot.com gaat over de onderwerpen: Novy, Blog, Loopt en Novylooptover. Novylooptover.blogspot.com is enigszins bekend en staat voor Novy loopt over.' Nou, geen speld tussen te krijgen eigenlijk. Ik reken het goed. Over de vergelijkbare websites moest ik even wat langer nadenken, maar ik denk dat ik het nu snap. Mijn blog houdt precies het midden tussen de Volkskrant en p.isk.ut.nl.

Nou, dat gaat weer lekker met die belofte , hè? Geen filmpje te zien hier. Nee. Maar het komt hoor! Echt. Sooner or later. Ik begreep trouwens dat u liever had gezien dat ik had verteld hoe het nou afgelopen was met dat Hawaii-ticket enzo . Nou, daar kan ik nog niet zoveel over zeggen, eigenlijk. Alleen dat het allemaal wat ingewikkeld(er) ligt. Ik leg het kort uit. Mijn halfzusje woont op Hawaii zonder paspoort. Dat zit haar al jaren dwars en nu besloot ze dus dat ze daar maar eens wat aan wilde doen. (Snap ik: na zoveel jaar op zo’n eiland wil je er wel eens af. Of in elk geval de wetenschap hebben dat het kán.) Dus ze heeft een aanvraag ingediend bij de immigratiedienst, met de risico’s van dien. Want misschien zeggen ze: ‘Ja hoor, meisje, je woont hier al zolang, je hebt een man en een kind, hier heb je een paspoort.’ Maar misschien zeggen ze ook wel: ‘Wat? Jij vuile illegaal, het land uit! Nu meteen!’ Of: ‘Het land uit! Je mag pas weer (tijdelijk) terugkomen na een half...

De echt oplettende lezer zou aan mijn blogfrequentie mijn menstruatiecyclus kunnen aflezen. Schrijf ik: - regelmatig wat gezellige logjes: opbouw oestrogeen - veel (3, 4 logjes per week): ovulatie en toename progesteron - woestige, wrange of dramatische logjes: PMS - een week lang niets: ongesteld. Goed. Inmiddels borrelt het weer. Ik wil over vanalles tegelijk schrijven. Over Obama, die goddank won van die enge Romney (hoewel ik eigenlijk niet weet wat ik daar verder over zou kunnen schrijven want ik heb natuurlijk helemaal geen verstand van politiek) en over Tim Ribberink – u weet wel, de jongen van die rouwadvertentie . Ik vind daar een heleboel van namelijk. Maar omdat zowel pesten als zelfmoord nogal sterke gevoelens bij me boven brengt en ik niet weet hoe ik erover moet schrijven zonder superpersoonlijk te worden – en das persoonlijker dan wat ik met dit weblog voor ogen heb – zou ik alleen maar wat wouwelen over de verschrikkelijke opmaak van de advertentie ( die foto! D...

Er is weer wat nieuws. Vorig jaar is de school van mijn kinderen overgegaan op het continurooster. Daarbij zijn de schooldagen niet verdeeld in een ochtend- en een middagprogramma, maar gaan ze in één ruk door, onderbroken door een tweetal korte pauzes. Een uitkomst voor warhoofdige moeders zoals ik. Nooit meer hoef ik te bedenken welke dag het vandaag is en hoe laat ze dan ook alweer uit school komen . Héérlijk. Naast alle sport- en speelafspraken en alle andere dingen die ik moet onthouden zijn de schooltijden tegenwoordig een constante factor in het leven: gewoon elke dag van 8:30 tot 14:00. Ook op woensdag, dus. En geen overblijf meer! Dat scheelt ons een hoop geld en de kinderen ergernis, want dat overblijven vonden ze maar niks, geloof ik. Nu eten ze om twaalf uur gewoon een broodje in het bijzijn van de eigen leerkracht, net zo makkelijk en veel minder onrustig. Ik vind het een uitkomst. Maar daar gaat dit nu niet over. Lees verder op Thuis in Onderwijs .