We zouden gaan kaasfonduen bij oma. En omdat ze dacht dat ze aan één pannetje niet genoeg zou hebben, kwam ze ’s ochtends bij ons een tweede halen.
Henk was thuis, ik niet; ik was aan het werk.
Daar ging mijn telefoon.
Het was Henk.
Hij zei: ‘Je hebt me wel even een raar momentje bezorgd met je moeder.’
Ik vroeg: ‘Hoezo?’
‘Nou, ze kwam onze fonduepan halen. Dus ik pakte hem van de plank, zette hem op tafel en deed het deksel open. Er zaten twee condooms in.’
‘Ieuw,’ zei ik. ‘Toch geen gebruikte, hoop ik?’
Geen gebruikte. Gelukkig. Gewoon twee netjes verpakte durexjes.
‘Hoe komen die daar?’ vroeg ik.
‘Ja, dát wou ik dus net aan jou vragen.’
(...)
(...)
Ehm.
Haha.
Het zal je maar overkomen.
Dat je man je vraagt waarom er twee condooms in de fonduepan zitten. En dat je geen idee hebt!
En dat je dan dingen gaat zeggen als: ‘Ik heb werkelijk géén idéé! Condooms in de fonduepan? Ze zijn niet van mij, hoor, als je dat soms dacht. Misschien heb jij ze er wel zelf ingestopt. Ooit.Toen we het nog wel eens op de keukentafel deden. We hebben tenslotte al best lang niet gefondued. Of misschien zijn ze wel van de schoonmaakster. Of van de oppas. Je denkt toch niet dat ze van mij zijn? Dat ik condooms in de fonduepan bewaar voor als ik ga stappen? Hahaaa!’
Hoe meer ik mezelf hoorde babbelen, hoe verdachter ik het allemaal zelf vond klinken.
Want zou ik niet precies dezelfde dingen hebben gezegd als ik werkelijk betrapt was? Als mijn secret stash zojuist was ontdekt?
Het was op een vreemde manier heel verwarrend.
Onmiddellijk nadat ik met een laatste: ‘Sorry, ik weet het echt niet,’ had opgehangen, ging opnieuw mijn telefoon.
Ditmaal was het mijn moeder, die meteen van wal stak: ‘Liefje, ik denk dat ik je even moet waarschuwen. Ik was net bij Henk om de fonduepan op te halen weet je wel, en toen ontdekte hij dat er condooms in zaten.’
‘Ja,’ zei ik. Ik weet het.’
‘Oh. Heeft Henk je al gebeld? Oh. Ja. Ik dacht ik bel je maar meteen als ik thuis ben, ik dacht ik moet je maar even waarschuwen.’
‘Waarschuwen,’ zei ik. ‘Je ging me waarschuwen.’
Briljant, mijn moeder denkt ook al dat ik er een stiekem seksleven op na hou.
Nouja, er zal binnenkort wel een logische verklaring opduiken. Ze zijn waarschijnlijk gewoon weer van de barbie van Vera.
Henk was thuis, ik niet; ik was aan het werk.
Daar ging mijn telefoon.
Het was Henk.
Hij zei: ‘Je hebt me wel even een raar momentje bezorgd met je moeder.’
Ik vroeg: ‘Hoezo?’
‘Nou, ze kwam onze fonduepan halen. Dus ik pakte hem van de plank, zette hem op tafel en deed het deksel open. Er zaten twee condooms in.’
‘Ieuw,’ zei ik. ‘Toch geen gebruikte, hoop ik?’
Geen gebruikte. Gelukkig. Gewoon twee netjes verpakte durexjes.
‘Hoe komen die daar?’ vroeg ik.
‘Ja, dát wou ik dus net aan jou vragen.’
(...)
(...)
Ehm.
Haha.
Het zal je maar overkomen.
Dat je man je vraagt waarom er twee condooms in de fonduepan zitten. En dat je geen idee hebt!
En dat je dan dingen gaat zeggen als: ‘Ik heb werkelijk géén idéé! Condooms in de fonduepan? Ze zijn niet van mij, hoor, als je dat soms dacht. Misschien heb jij ze er wel zelf ingestopt. Ooit.
Hoe meer ik mezelf hoorde babbelen, hoe verdachter ik het allemaal zelf vond klinken.
Want zou ik niet precies dezelfde dingen hebben gezegd als ik werkelijk betrapt was? Als mijn secret stash zojuist was ontdekt?
Het was op een vreemde manier heel verwarrend.
Onmiddellijk nadat ik met een laatste: ‘Sorry, ik weet het echt niet,’ had opgehangen, ging opnieuw mijn telefoon.
Ditmaal was het mijn moeder, die meteen van wal stak: ‘Liefje, ik denk dat ik je even moet waarschuwen. Ik was net bij Henk om de fonduepan op te halen weet je wel, en toen ontdekte hij dat er condooms in zaten.’
‘Ja,’ zei ik. Ik weet het.’
‘Oh. Heeft Henk je al gebeld? Oh. Ja. Ik dacht ik bel je maar meteen als ik thuis ben, ik dacht ik moet je maar even waarschuwen.’
‘Waarschuwen,’ zei ik. ‘Je ging me waarschuwen.’
Briljant, mijn moeder denkt ook al dat ik er een stiekem seksleven op na hou.
Nouja, er zal binnenkort wel een logische verklaring opduiken. Ze zijn waarschijnlijk gewoon weer van de barbie van Vera.