NOVY

Onder het motto 'je moet alles een keer gedaan hebben in je leven' gingen we vanavond met oma naar de McDonald's.  We waren aan de beurt en ik begon aan mijn bestelling, waarop ik tien minuten in de rij had staan oefenen. Ik vind de McDonald's altijd een beetje ingewikkeld. Dat komt misschien ook omdat ik altijd voor minstens vijf mensen moet bestellen; ik ben al blij als ik het allemaal heb onthouden. En als ik het er dan eindelijk uit mag ratelen krijg ik de hele tijd ingewikkelde vragen tussendoor.  'Hallo. Mag ik drie bigmacmenu's, een happ...'  ' 'Grote of medium friet?'  'Ehm. Medium. Waar was ik. Oja, een happ..'  'Frietsaus?'  'Ehm. ja, frietsaus.  En een happ..'  'Wat wilt u drinken bij de Big Mac menu's?' 'Ehm...' Ik word er altijd een beetje nerveus van. Maar toen kwam het. 'Nou en dus een happy meal...' 'De happy meals zijn op.' De happy meals zijn op.  Dat ...

Vandaag was een rare dag, die begon  met een aanvaring met een dronken straatzwerver. Ik fietste met de kinderen naar school; Lois bij mij voorop, Bo en Merlijn op hun eigen fiets. Net toen we over de brug kwamen zag ik hem strompelen. Ik herkende hem meteen, het is een bekende figuur in Groningen die me al vaker heeft aangeklampt, meestal om een vuurtje te vragen. Blijf daar,  dacht ik, bezwerend. Blijf op de stoep .  Ik heb een feilloos instinct voor wat komen gaat, namelijk.  En inderdaad; hij bleef niet op de stoep. Hij waggelde op ons af, versperde ons de weg en hief zijn armen in de lucht. ‘Waarom geven jullie stomme mensen nou nooit eens een stuiver aan een arme bedelaar?’  En ik had er geen zin in. Ik had er ECHT geen zin in.  Ja zeg, het was maandagochtend. Kwart over 8. En hij was agressief en vies (Bo zei later: ‘Het leek wel of er mos op zijn hoofd groeide,’) en hij stond nog geen tien centimeter van Loïs af.  Dus ik sprak, missc...

Klopt. foto augustus 2011 Het meisje maakt een enorme ontwikkeling door, momenteel. Je bent vier en plotseling bén je iemand. Het moment van naar school gaan markeert een grote stap in de ontwikkeling van het ik-besef en het zelfbeeld, las ik net ergens. Ja, duh.  Maar ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik dat zo duidelijk heb gezien bij mijn andere kinderen. Ze vindt er geen bal aan, trouwens. Aan school. Ze gaat braaf, zoals ze nooit ergens moeilijk over doet, maar straalt inmiddels duidelijk uit dat het nu wel weer mooi is geweest . ‘Was het leuk op school, Loïs?’ *diepe zucht* ‘Jaa hoor. Maar het dúúrt zolang. Mag ik morgen iets korter?’ Vanmorgen – Henk en ik waren onze kledingkast aan het opruimen (het schijnt dat de potentiële koper daar ook ín wil kijken,omdat het een vaste kast is) - kwam Bo wildenthousiast de trap oprennen met een papier in haar hand. ‘Kijk! Loïs heeft mijn naam geschreven! Kijk,hier. BO. En nog een keer BO. Een B en...

‘U zou toch opruimen?’ ‘Ja?’ ‘Maar wat is dat dan?’ ‘Oh, dat? Dat is mijn schoonmoeder. Maar daar gooien we gewoon even de sprei overheen. Kijk, hup. Zo kan het wel, toch?’ Ja, struinend over Funda kom je de leukste dingen tegen.

Weet u het nog? Een half jaar geleden riep ik dat ons huis te koop stond. Dat hielp niet zoveel. Blijkbaar biedt mijn blog met vierhonderd lezers per dag niet genoeg exposure. Nah. Onlangs besloten we een en ander wat gerichter aan te pakken en schakelden we een makelaar in. Bij het eerste gesprek maakten we het meteen duidelijk: het zou ons niet lukken om ons huis eruit te laten zien als in een woontijdschrift. Natuurlijk beloofden we dat het opgeruimd zou zijn als er kijkers zouden komen, geen onderbroeken op de overloop, geen afwas op het aanrecht. Maar verder geen fratsen. Het huis kon best eens lang te koop staan en intussen moest er wel gewoon geleefd worden. En ik vertelde maar weer eens het verhaal over de buren die elke keer voor een bezichtiging alle overtollige huisraad in de auto stalden - dan zag je de buurman met de wasmand over straat sjouwen en je wist: ze krijgen weer kijkers. Gingen wij niet doen. De makelaar vond het oké. Mooi, dachten we, dat zit snor. Ha...

Het is niet zo dat ik me de illusie maak dat u mijn tips opvolgt. Zo ging u vast niet op mijn aanraden naar de film Melancholia toen die draaide en  ik denk ook niet dat iemand op mijn aanraden De Geschiedenis van de Liefde van Nicole Krauss is gaan lezen.  Wat echt heel jammer is, maar dat terzijde. Ik doe het zelf ook zelden. Tips opvolgen. Of het moet al heel makkelijk zijn, dat ik gewoon ergens op kan klikken ofzo. Anders gaat het gewoon het ene oor in en het andere weer uit. Maar deze tip kan ik u gewoonweg niet onthouden. Ik heb een nieuwe verslaving. Ze heet  Nurse Jackie . Zo. briljant. Echt, als u enigszins van Grey's Anatomy en/of House houdt - of beter nog als u Grey's Anatomy en/of House leuk vindt, maar toch nog wat mist - wat meer 'diepgang' en zwartere humor - dan MOET u Nurse Jackie zien, op DVD. Moet, ja. Echt. Echtechtecht.

Lang geleden maakte ik een deal met de kosmos. Ik zei: ‘Hee kosmos, als ik nou beloof een beetje mijn best te doen in dit leven, de mens en de natuur om me heen met respect behandel en daarmee een portie positieve energie en 'good karma' de ether in slinger, zorg jij er dan voor dat ik altijd mooi weer heb op vakantie?’ En de kosmos zei: ‘Dat is wel het minste wat ik voor je kan doen, Novy. Oké, we hebben een deal.’ En daar klonken we op, de kosmos en ik. Dus u begrijpt dat toen ik vorige week de weersverwachting las voor Terschelling, de paniek toesloeg. Op mijn blog probeerde ik nog een beetje laconiek te doen, van ach misschien wordt het toch nog best leuk , maar intussen was ik behoorlijk in de war: Had ik iets verkeerd gedaan? Was ie boos op me, de kosmos? Of was ie me gewoon vergeten? Werd ie teveel in beslag genomen door al die hordes smekende voetbalfans? Ik begreep er niets van. Weet u nog wat ik schreef? ‘Ik zag het helemaal voor me. Ik op een zeilboot. Met wap...

Ik zag het helemaal voor me. Ik op een zeilboot. Met wapperende haren op de voorplecht (of hoe heet dat). Starend over zee met hoog boven me de zeilen, strak in de wind. Op mijn slippertjes over het eiland struinen, van voorstellingen naar voorstelling, lekker door de duinen fietsen in mijn nieuwe jurk, wijntjes drinken op terrasjes en ’s morgens ontbijten aan dek, in het zonnetje. Ja, zo zag ik het wel zo'n beetje voor me, mijn weekendje Oerol (mogelijk gemaakt door vriendin AJ die aan me dacht toen er een plaatsje vrij kwam op de boot en door mijn man en kinderen, die het me cadeau gaven voor mijn zoveelste verjaardag - en zelf overigens niet mee gaan).  Maar ik vrees dat het een béétje anders wordt. Ook leuk, ongetwijfeld, maar...anders. Want terwijl iedereen roept dat dit weekend eindelijk de zomer begint! , is dat op Terschelling duidelijk niet het geval. Wacht, ik maak het even visueel: Ziet u dat weercijfer, voor vrijdag de 15e? Dat is een 2. Blauw, blau...

We zouden gaan kaasfonduen bij oma. En omdat ze dacht dat ze aan één pannetje niet genoeg zou hebben, kwam ze ’s ochtends bij ons een tweede halen. Henk was thuis, ik niet; ik was aan het werk. Daar ging mijn telefoon. Het was Henk. Hij zei: ‘Je hebt me wel even een raar momentje bezorgd met je moeder.’ Ik vroeg: ‘Hoezo?’ ‘Nou, ze kwam onze fonduepan halen. Dus ik pakte hem van de plank, zette hem op tafel en deed het deksel open. Er zaten twee condooms in.’ ‘ Ieuw ,’ zei ik. ‘Toch geen gebruikte, hoop ik?’ Geen gebruikte. Gelukkig. Gewoon twee netjes verpakte durexjes. ‘Hoe komen die daar?’ vroeg ik. ‘Ja, dát wou ik dus net aan jou vragen.’ (...) (...) Ehm. Haha. Het zal je maar overkomen. Dat je man je vraagt waarom er twee condooms in de fonduepan zitten. En dat je geen idee hebt! En dat je dan dingen gaat zeggen als: ‘Ik heb werkelijk géén idéé! Condooms in de fonduepan? Ze zijn niet van mij, hoor, als je dat soms dacht. Misschien heb jij ze er wel zelf ingestopt....