Ik ben nog steeds niet helemaal de oude; nog steeds gezelligheidsmoe. Gisteren leek het wel weer wat te gaan en na afloop van de theatervoorstelling Alice in Wonderland van het NNT dronk ik nog wat bij een kampvuur en sprak ik met een aantal vrienden af om vandaag, met de kinderen en Henk, naar het Gideonfestival te komen.
Maar vanmorgen werd ik wakker met een hevig gevoel van weerzin. Bah, dacht ik. Festival. Drukte. Harde muziek. Veel geld betalen voor drankjes. En als het nou nog Pinkpop was. Nee. Ik wil iets suffigs doen. Iets rustigs. Ergens met z'n vijven naartoe rijden en dan wandelen. Ons even verstoppen voor de wereld.
En dat deden we toen gewoon. We reden naar Noordpolderzijl, helemaal bovenin Groningen. Een prachtige plek. Het is dat je in de verte Schiermonnikoog en Borkum ziet liggen, anders zou je denken dat de wereld er ophoudt. We klommen de dijk over, liepen door een weide met paarden en het karkas van een schaap en bij het wad gekomen besloten we in een opwelling onze schoenen uit te doen en een eind de kwelder in te lopen.
Dat vergt even wat zelfoverwinning, om met je blote voeten die pikzwarte blubber in te stappen, maar dan heb je ook wat.
De kinderen vonden het geweldig.
Haha, die kleine Loïs. Met die pootjes door het slijk.
Onderweg:
Noordpolderzijl:
