NOVY

Het is al meer dan een jaar geleden dat de vader van Henk werd begraven, maar het was nog steeds niet helemaal klaar; er was nog geen grafsteen. Want dat had namelijk nogal wat voeten in aarde (wat in dit kader ineens een wat vreemde uitdrukking is). Wat moest het worden? Een zwerfkei? Zo'n platte steen, van marmer? Een gedenkteken van koper? Of iets van hout? In elk geval iets bijzonders, wilde Henk. Misschien met een orchidee, de lievelingsbloem van zijn vader – of eigenlijk veel meer dan dat; de laatste jaren van zijn leven had hij het zo mooi mogelijk laten bloeien van de bloemen tot een ware kunst verheven. Ja, het moest iets worden met een orchidee. Maar dan niet kitscherig. Uiteindelijk vonden we een steenhouwer in Den Andel, aan het wad. Er volgde een gesprek, er gingen wat schetsen over en weer, en een tijdje later was men eruit. Het zou een pilaar worden, van basalt. Met twee kleinere zuiltjes ernaast met de tekst. Een voor de overledene, de ander voor mijn schoonm...

Na een vermoeiende week (met een tijdelijk invalide man - zenuw in de knel in onderrug - en heftige werkstress en rotweer) die resulteerde in een toestand van algehele instorting die zich uitte in een helse pijn in mijn maag die me twee dagen letterlijk dwong horizontaal te blijven, ben ik weer boven jan en is het hoog tijd om weer eens wat nieuws te etaleren in de etalage van mijn leven die mijn blog heet. En dit, was een bijzonder slechte zin. Maar u heeft de informatie. Wat is het warm hè. En wat doe je als het warm is? Ook al is het gewoon maandag? Dan maak je aan het eind van de middag een pan pasta, verpakt hem in een handdoek, gooit hem achterin de auto samen met wat kinderen en zwembroeken en rij je naar de Hoornse Plas. Om te picknicken en te zwemmen. En kastelen te bouwen. En kikkers te zien. En een bloedzuiger, op het been van Bo. En meerkoetjes. (Of koevoeten , zoals ze heten sinds Merlijn uitriep: 'Kijk, daar! Een nest jonge koevoeten!', toen we in Meppel langs he...

Soms ben ik net Ernie. En de mensen in mijn omgeving zijn Bert. Dan denkt Bert dus dat het ein-de-lijk klaar is, afgelopen met het gezeur, en dan krijgt ie dit: ‘Oooooh. Wat hád ik een dorst, Bert!’ ‘Oooooh. Wat wás ik jarig, Bert!’ Bent u daar nog? Nouja, het was ook maar een hersenspinsel, een halfslachtige poging om te verantwoorden wat ik ga doen. Ik ga namelijk nog even de integrale tekst van mijn prachtige verjaardagslied opschrijven hier. Waarbij dan wel meteen een dingetje eh... opvalt : blijkbaar heb ik met al mijn overdreven gewauwel over veertig worden, mijn kind didactisch heel onverantwoord opgezadeld met het idee dat het vreselijk is om oud te worden en er oud uit te zien. Nja. Nja. Dit terzijde, het is een prachtig lied. En zó lief. Mama je bent al veertig maar je lijkt nog heel erg jong je bent nog zoet en zacht en iedereen vindt je lief Mama je bent zo lief zoals je bent en niemand anders is zo goed, zo top en zo cool! En mama je bent niet oud je ziet er nog heel jong...

Om half zes ging ik slapen en om half negen werd ik alweer wakker - doodmoe, maar zonder kater gek genoeg ( later bedacht ik dat ik natuurlijk gewoon nog dronken was, haha ) - van een Henk die onrustig deed. Door, wat bleek, pijn in zijn rug. Heel erg. Hij kon he-le-maal niks meer. Liggen, lopen, staan noch zitten. En dan blijft er weinig over kan ik zeggen. Dus we begonnen de dag met het bellen van de huisartsenpost die een stapel pijnstillers en spierverslappers voorschreef. Die niet echt hielpen, helaas. Zielig, joh! Nee, echt. Maar u begrijpt, dat het na vannacht nógal een teringbende was in huis met alleen al een kleine honderd glazen die door het huis zwierven, met restjes wijn en drijvende peuken en verder allemaal vieze schaaltes en bierflesjes en asbakken en nouja, zoals u zich kunt voorstellen en dan nog een beetje erger. Bovendien stond er buiten nog een enorme partytent te klapperen in de regen. En wie was dus de persoon die al deze dingen het bonzend hoofd ging bieden? Mo...

Clearly I wasn't thinking at all. Want tsjongejongejonge wat heb ik mezelf weer wat op de hals gehaald. 'Ga je een feest geven als je veertig wordt?' werd me veelvuldig gevraagd de laatste maanden. 'Och,' zei ik dan en haalde zo wat mijn schouders op. Want ik wist het niet zo goed. Ik liet het maar liever gewoon wat voorbij gaan, geloof ik, onder het mom van 'als er een boom omvalt in het oerwoud en niemand hoort het, maakt het dan geluid?' Maar dat was natuurlijk geen optie. Want er zouden natuurlijk tóch wel mensen komen en dan werd het vanzelf tóch wel weer een feestje; gewoon zo'n feestje als alle feestjes. En dat vond ik dan ook weer niet leuk. Het moest dan in elk geval ánders. Het is tenslotte niet zomaar een verjaardag, nee, ik word véértig, daar had ik niet voor niets iedereen het afgelopen jaar mee aan de kop gezeurd. Dus. Zou ik een kroeg afhuren? Een picknick organiseren, aan het water? Pfff. Ik wist het echt niet. Maar toen was het ineens ju...

Ik ben nog steeds niet helemaal de oude; nog steeds gezelligheidsmoe. Gisteren leek het wel weer wat te gaan en na afloop van de theatervoorstelling Alice in Wonderland van het NNT dronk ik nog wat bij een kampvuur en sprak ik met een aantal vrienden af om vandaag, met de kinderen en Henk, naar het Gideonfestival te komen. Maar vanmorgen werd ik wakker met een hevig gevoel van weerzin. Bah, dacht ik. Festival. Drukte. Harde muziek. Veel geld betalen voor drankjes. En als het nou nog Pinkpop was. Nee. Ik wil iets suffigs doen. Iets rustigs. Ergens met z'n vijven naartoe rijden en dan wandelen. Ons even verstoppen voor de wereld. En dat deden we toen gewoon. We reden naar Noordpolderzijl , helemaal bovenin Groningen. Een prachtige plek. Het is dat je in de verte Schiermonnikoog en Borkum ziet liggen, anders zou je denken dat de wereld er ophoudt. We klommen de dijk over, liepen door een weide met paarden en het karkas van een schaap en bij het wad gekomen besloten we in een...

Ik ben de liefste mama van de wereld. U denkt nu misschien ja, nee, ho, wacht, dat klopt niet want dat ben ík, of dat is mijn buurvrouw, of dat was mijn eigen moeder , maar nee, u heeft het mis, IK ben de liefste mama. Want dat zeggen mijn kinderen. En aangezien zij nooit liegen, is het zo. Nou vraag ik me best wel eens af of ik die status eigenlijk wel verdien, hoor. Want ik vind mezelf eerlijk gezegd vaak de verschrikkelijkste moeder van de wereld. Ik doe mijn kinderen namelijk met regelmaat pijn. De deur dichtslaan met vingertjes ertussen, velletjes tussen de rits van de jas trekken, alleen de hete kraan aanzetten in bad, voetjes in schoentjes duwen waar ook al een legoblokje/walnoot/sleutelhanger in zit, ik draai er mijn hand allemaal niet voor om. Gisteren was het weer lekker raak. Een klassieker, schijnt. Ik was nadat ik Merlijn van school had gehaald, nog wat blijven hangen op het schoolplein. We vertrokken zo’n beetje als laatsten en ik bleef vervolgens, met mijn fiets tussen m...

Ik had wel van alles meegemaakt, hoor. Ook al schreef ik dat niet. We hadden een heel leuk weekend, bijvoorbeeld. (Een beetje te leuk, eigenlijk. Heeft u dat wel eens? Ik heb dat dus soms ineens, dan is het me ineens allemaal te leuk. Of te veel leuk achter elkaar, bedoel ik. Dan ben ik ineens leukedingenmoe. Heb ik behoefte aan regelmaat. Aan rust. Structuur. Aan gewóón. Beetje werken, eten koken, kindjes voorlezen, tv kijken en naar bed. En dat dan twee weken achter elkaar. Maar ja, dat is een utopie. Want het is hier nooit gewoon. En dat wil ik ook niet echt. Alleen nu even wel. Want ik ben ook een beetje ziek. Ziekjes. Ziekig. Nouja, niet echt ziek dus, maar gewoon blegh. Kou gevat . Verkouden. En oud. Over tien dagen 40. Dat.) Maar het weekend dus. De circusjuf van Bo had op facebook gevraagd of iemand een tent te leen had. Dus ik nam de eerstvolgende keer onze tent mee en terwijl ik hem overhandigde zei ze: 'Gaan jullie zelf dan niet?' Ik dacht: waarheen? en zag tegelijk...

Wie A zegt moet ook B zeggen en nouja, dan ook maar C. En let goed op, want naakter dan dit krijgt u me niet te zien.

Om u maar weer eens even wat anders te laten zien dan de visualisatie van een blote Novy, hier een filmpje. Een meesterlijk filmpje, al zeg ik het zelf. Vooral vanaf 20 sec. Haha. Hoe ze dan ineens een beetje verlegen met haar tong in haar wang staat te prikken. Geweldig vind ik het. Maar ja, ik ben dan ook verliefd op dat kind.