Met van die elektroden op mijn hoofd

Nou, die vermanende toespraak van laatst heeft niet echt geholpen hè: het is alweer zo’n tien dagen geleden sinds ik voor het laatst iets postte hier. En daar baal ik zelf waarschijnlijk het meest van; ik betrap mezelf erop dat ik af en toe naar mijn eigen weblog surf om te constateren: Nee. Ze heeft nog steeds niets nieuws geschreven. (Soms wou ik dat er een soort blogmachine bestond. Met van die elektroden op mijn hoofd. En dat ik dan alleen in grote lijnen een blogje hoef te dénken en dat het dan vanzelf uit het toetsenbord ratelt, compleet met leuke grapjes en briljante woordspelingen.)

Het lijkt wel of ik steeds minder tijd heb tegenwoordig! Ben ik niet aan het strijden tegen de deadlines, dan ben ik wel van hot naar her aan het vliegen, bergen was aan het wegwerken, of anderszins aan het puinruimen hier thuis. Of kots uit de vloerbedekking aan het schrapen. Want dat ook nog.
De weken vliegen voorbij. Voor ik het wist was het alweer woensdag, en moest Loïs voor de tweede keer naar ballet. Bij wijze van capitulatie had ik uit de verkleedkist een roze met wit flieberrokje opgediept om het bestaande ensemble mee te completeren en voilà: een balletmeisje dat niet uit de toon viel en het meteen een stuk leuker vond:

Kijk, het danst!

Oja. Er was ook weer eens een auto-issue deze week. Tijdens een spontaan ontstaan lentefeestje waar ik verder niet te veel over kwijt wil was de autosleutel van tafel gevallen en de alarm-unit onder de voeten van een van de kinderen vermorzeld. Met gevolg dat de startonderbreking van de auto niet meer uit te schakelen was.
Ja, haha. Dus belde ik maar weer eens met de anwb.

De monteur die me werd toegestuurd kreeg het voor elkaar om het een en ander om te lussen, zodat de motor is te 'jumpstarten' onder de motorkap. Een noodoplossing, uiteraard, bedoeld om naar de garage te kunnen rijden om aldaar de boel deugdelijk te laten oplossen, maar onze agenda bekeken kan dat wel even duren. En het gaat eigenlijk prima zo. Het is bovendien heel komisch; alsof ik de hele tijd mijn eigen auto aan het stelen ben.




Vandaag was ik, net als vorige week zaterdag trouwens, op de kinderkledingbeurs in Haren. U moet u zich dat voorstellen als de Drie Dwaze Dagen, maar dan keer tien. Een koopjeswalhalla op 1250 m2 . Call me cheap, maar ik ben dus echt gék op koopjes. En met name op goedkope kleren. Of dure kleren eigenlijk, maar dan voor bijna niks. Echt, daar kun je me midden in de nacht voor wakker maken.
Een kleine greep (de Loïs-section) uit de score:

Nou, tot snel maar weer.