Ik was er even niet.
Tijdje.
Best lang.
Ik dacht zelfs af en toe vertwijfeld: ik ben blogger-af!
Maar dat was misschien voorbarig.
Het ging gewoon even niet; life got me by the balls.
(Ja, dat kán: ik ben namelijk 87% man, bleek laatst uit een testje op Facebook.)
Blogger-af of niet, ik moet natuurlijk wel even wat schrijven over het naderende afscheid.
Van groep 8.
De klas van Bo.
Die over 3 dagen niet meer bestaat.
(Want dan is het vakantie en ná de vakantie vliegt iedereen zo’n beetje uit naar verschillende middelbare scholen; daar zijn er namelijk nogal veel van in Groningen.)
Die klas dus, die groep 8, is echt de leukste van de wereld. Vind ik.
Het is zo’n klas waar je een film over wilt maken. Met allemaal verschillende kinderen die, als het erop aan komt, allemaal voor elkaar zorgen en opkomen, die vanaf groep 4 van alles met elkaar hebben mee gemaakt en één hechte groep vormen.
Nja, misschien bekijk ik het nu wel wat te roze allemaal, van een sentimenteel afstandje.
Hoe dan ook, ik bender een beetje emotioneel van.
Het begon met het schoolkamp, naar Schier.
En eergisteren haar laatste basisschoolfeest.
Gisteren een groeps-afscheidsfeest op de waterskiclub.
Morgen en overmorgen de eindshow (waar keihard aan gewerkt is en die echt supergaaf wordt!)
De kinderen zijn zo intensief met elkaar bezig, je voelt het; de dynamiek in de groep gaat echt naar een climax.
Woensdag is de laatste schooldag.
Dan gaan ze huilen.
Dat is traditie.
Schijnt.
Haha.
Ik vind het mooi.
Terwijl ik me dat dus totaal niet herinner van toen ik de zesde klas verliet. Ik was wel blij dat ik van de club af was, geloof ik. Ik kan me in elk geval geen emotionele taferelen voor de geest halen.
Nja.
Tijden veranderen.
Of misschien heeft mijn dochter gewoon meer mazzel.
Kan ook.
Maar fijn, hè. De basisschool is lief voor haar geweest.
Tijdje.
Best lang.
Ik dacht zelfs af en toe vertwijfeld: ik ben blogger-af!
Maar dat was misschien voorbarig.
Het ging gewoon even niet; life got me by the balls.
(Ja, dat kán: ik ben namelijk 87% man, bleek laatst uit een testje op Facebook.)
Blogger-af of niet, ik moet natuurlijk wel even wat schrijven over het naderende afscheid.
Van groep 8.
De klas van Bo.
Die over 3 dagen niet meer bestaat.
(Want dan is het vakantie en ná de vakantie vliegt iedereen zo’n beetje uit naar verschillende middelbare scholen; daar zijn er namelijk nogal veel van in Groningen.)
Die klas dus, die groep 8, is echt de leukste van de wereld. Vind ik.
Het is zo’n klas waar je een film over wilt maken. Met allemaal verschillende kinderen die, als het erop aan komt, allemaal voor elkaar zorgen en opkomen, die vanaf groep 4 van alles met elkaar hebben mee gemaakt en één hechte groep vormen.
Nja, misschien bekijk ik het nu wel wat te roze allemaal, van een sentimenteel afstandje.
Hoe dan ook, ik bender een beetje emotioneel van.
Het begon met het schoolkamp, naar Schier.
En eergisteren haar laatste basisschoolfeest.
Gisteren een groeps-afscheidsfeest op de waterskiclub.
Morgen en overmorgen de eindshow (waar keihard aan gewerkt is en die echt supergaaf wordt!)
De kinderen zijn zo intensief met elkaar bezig, je voelt het; de dynamiek in de groep gaat echt naar een climax.
Woensdag is de laatste schooldag.
Dan gaan ze huilen.
Dat is traditie.
Schijnt.
Haha.
Ik vind het mooi.
Terwijl ik me dat dus totaal niet herinner van toen ik de zesde klas verliet. Ik was wel blij dat ik van de club af was, geloof ik. Ik kan me in elk geval geen emotionele taferelen voor de geest halen.
Nja.
Tijden veranderen.
Of misschien heeft mijn dochter gewoon meer mazzel.
Kan ook.
Maar fijn, hè. De basisschool is lief voor haar geweest.