Doorgaan naar hoofdcontent

Trots zijn op je kinderen is eigenlijk raar, maar soms ben je het wel




Ik stoomde vandaag 50 vierkante meter behang af en ik wil dus nu het liefst gewoon een beetje voor dood op de bank hangen, maar ja: gisteravond vierden we een leuk hoogtepuntje, waar ik natuurlijk wel even iets over kwijt moet.
We zagen Merlijn, ons jongetje, op het grote witte doek, in de film Reporter.
En dat is raar hoor, kan ik zeggen.
Om in zo’n zaal te zitten met een kleine vierhonderd andere mensen die allemaal naar jouw kind kijken. Die een rol speelt, natuurlijk, maar toch!
Ik heb dan ook niet echt onbevangen naar de film kunnen kijken vrees ik.



Maar wat een happening, alles. Het hele corps van de brandweer was aanwezig, in vol ornaat (inclusief vrouwen in galajurken waardoor ik me nogal underdressed voelde terwijl ik nog wel mijn nieuwe laarzen-met-hak aanhad.)
Oma was er natuurlijk, en de buren, en een heleboel vrienden en bijna alle juffen van school!
En toen werd er ook nog bekendgemaakt dat de film is geselecteerd voor het Filmfestival van Moskou! (Hoe zou de temperatuur daar zijn in juni?)


Kijk, zo kwamen de acteurs aan. Best spectaculair. En best hard ook, aan de oren.




Hoe het nou allemaal precies zit met die film? Bekijk hieronder het interview met Thijs Gloger, de regisseur. Die kan het veel beter vertellen dan ik. (Vanaf 10:28)