Vandaag kochten we vloerbedekking. Tapijt. Voor de slaapverdieping. Want dat is lekker zacht aan de voeten.
Iedereen mocht zelf een kleur kiezen; wij zijn een zeer sociocratisch gezin.
Bo koos kobaltblauw.
Snap ik.
Loïs koos roze.
Logisch.
Merlijn koos marineblauw.
Begrijpelijk.
En wij? Wij kozen rood. Waarom?
Eigenlijk omdat ik de winkel uit wilde. De kinderen vonden het overduidelijk niet meer leuk; Merlijn hing bleekjes – herstellende van een buikvirus – op een stoeltje, Bo klaagde ineens ook over misselijkheid (en ik zag overal vloerbedekking) en Loïs was niet te doen; ze gedroeg zich als een kind waarvan ik, als het van iemand anders was geweest, had gedacht: tss, dat die mensen dat kind niet even hadden kunnen ópvoeden, zeg.
Ja. Maar daar had ik dus even geen tijd voor, voor opvoeden.
Want we moesten vloerbedekking uitzoeken.
Even leek er even op dat we zwart zouden kiezen. Eigenlijk vooral omdat het een overgebleven rol betrof, van heel dure kwaliteit, maar nu dus best goedkoop.
Maar ineens dacht ik: zwart? Ik ben me daar toch geen gothic ofzo. Bovendien: op zwart, zie je alles. (Behalve koffievlekken misschien.)
En toen zei Henk ineens: ‘We kunnen ook rood doen.’ En ik dacht - met een oog op mijn zwak-ziek-en-misselijke kroost: ja! Rood! Prima. Doen we.
Het leek een valide keuze op dat moment, maar inmiddels ben ik er knap zenuwachtig van.
Want ik hou helemaal niet van rood! Dat is niet waar, want ik hou wel van rode fietsen en van rode schoenen. Maar rode vloerbedekking? Rood fluffy spul onder mijn bed?
Is dat niet een beetje…? Moet er dan ook een spiegel aan het plafond..?
Hm, hm, hm.
Ik hou van jaren 70 shizzle. Dus hadden we niet beter gewoon suffig oranje of bruin moeten nemen? Paars eventueel?
Om mijn onrust te stelpen besloot ik vanavond op Marktplaats wat te gaan speuren naar nachtkastjes. Voor op een rood tapijt.
En toen viel mijn oog op de volgende advertentie, die me in de war maakte.
Ach wat jammer, was mijn eerste gedachte: de la is weg.
Wat zou er met de la gebeurd zijn?
Was de la stuk gegaan?
En toen bekeek ik de foto’s eens goed.
Geen tekenen van een missende la.
Waar zou die la dan toch gezeten moeten hebben, dacht ik.
Misschien achter het deurtje?
En toen drong het tot me door:
Dit nachtkastje heeft nooit een la gehad.
Het is een nachtkastje zonder la.
Precies zoals de advertentie zegt!
Nachtkastje zonder banaan, was ook goed geweest.
Zo, dan weet u even hoe de vlag erbij staat, hier.
Iedereen mocht zelf een kleur kiezen; wij zijn een zeer sociocratisch gezin.
Bo koos kobaltblauw.
Snap ik.
Loïs koos roze.
Logisch.
Merlijn koos marineblauw.
Begrijpelijk.
En wij? Wij kozen rood. Waarom?
Eigenlijk omdat ik de winkel uit wilde. De kinderen vonden het overduidelijk niet meer leuk; Merlijn hing bleekjes – herstellende van een buikvirus – op een stoeltje, Bo klaagde ineens ook over misselijkheid (en ik zag overal vloerbedekking) en Loïs was niet te doen; ze gedroeg zich als een kind waarvan ik, als het van iemand anders was geweest, had gedacht: tss, dat die mensen dat kind niet even hadden kunnen ópvoeden, zeg.
Ja. Maar daar had ik dus even geen tijd voor, voor opvoeden.
Want we moesten vloerbedekking uitzoeken.
Even leek er even op dat we zwart zouden kiezen. Eigenlijk vooral omdat het een overgebleven rol betrof, van heel dure kwaliteit, maar nu dus best goedkoop.
Maar ineens dacht ik: zwart? Ik ben me daar toch geen gothic ofzo. Bovendien: op zwart, zie je alles. (Behalve koffievlekken misschien.)
En toen zei Henk ineens: ‘We kunnen ook rood doen.’ En ik dacht - met een oog op mijn zwak-ziek-en-misselijke kroost: ja! Rood! Prima. Doen we.
Want ik hou helemaal niet van rood! Dat is niet waar, want ik hou wel van rode fietsen en van rode schoenen. Maar rode vloerbedekking? Rood fluffy spul onder mijn bed?
Is dat niet een beetje…? Moet er dan ook een spiegel aan het plafond..?
Hm, hm, hm.
Ik hou van jaren 70 shizzle. Dus hadden we niet beter gewoon suffig oranje of bruin moeten nemen? Paars eventueel?
Om mijn onrust te stelpen besloot ik vanavond op Marktplaats wat te gaan speuren naar nachtkastjes. Voor op een rood tapijt.
En toen viel mijn oog op de volgende advertentie, die me in de war maakte.
Ach wat jammer, was mijn eerste gedachte: de la is weg.
Wat zou er met de la gebeurd zijn?
Was de la stuk gegaan?
En toen bekeek ik de foto’s eens goed.
Geen tekenen van een missende la.
Waar zou die la dan toch gezeten moeten hebben, dacht ik.
Misschien achter het deurtje?
En toen drong het tot me door:
Dit nachtkastje heeft nooit een la gehad.
Het is een nachtkastje zonder la.
Precies zoals de advertentie zegt!
Nachtkastje zonder banaan, was ook goed geweest.
Zo, dan weet u even hoe de vlag erbij staat, hier.