Stemmen, dat deed ik ook nog gisteren.
Zoals velen heb ik sterk overwogen het niet te doen. Het heeft toch geen enkele zin, dacht ik.
(Nee, de stoep warmhouden, dat heeft zin! Haha, sorry, even een eighties eruptie:
Mijn moeder van 83 ging voor het eerst niet naar de stembus. ‘Wat maakt het uit, kind, of je door de hond of de kat gebeten wordt?’
Ze heeft haar geloof in de politiek verloren.
Na tien jaar geleden ineens een ommezwaai van liberaal naar sociaal gemaakt te hebben, geeft ze er nu de brui aan. Van rechts naar links naar laat maar.
Tsja. Ik heb mijn geloof in de politiek ook al lang verloren eigenlijk.
En wie niet? De politici zelf?
Toch ging ik maar stemmen. Onder het mom van ‘tot je een betere manier heb gevonden om de wereld mooier te maken, is stemmen het enige instrument dat je hebt.’ En ook al helpt het dan geen zier (omdat het logge politieke apparaat er tussen zit dat vervolgens ook nog iets met onze stemmen moet doen), je spreekt je tenminste uit. Ofzo.
Nu denk ik: Alsof je dat ook niet gewoon op Facebook kan doen. Je uitspreken.
Nja, goed. Dat was gisteren. De verkiezingsuitslagen zijn inmiddels volledig overschaduwd door de belofte van Wilders. Van stemmen naar stemmingmakerij. (Hou zou het gaan heten? Mindergate?)
Over stemming gesproken trouwens, bij ons zit de stemming er weer goed in!
Na een paar dagen in de absolute buikgriephel te hebben vertoefd, waarin ik het ineens allemaal helemaal niet meer zag zitten (we moeten nog zoveel doen, we moeten nog zoveel inpakken, we krijgen het nooit af, waar zijn we aan begonnen? Is het wel een leuk huis?) en ik zwaarmoedig besefte dat we alles hopeloos onderschat hebben, dat ik te vaak naar home-makeoverprogramma’s heb gekeken, waardoor ik geloofde dat je in drie dagen een heel huis kunt verbouwen en dus dacht dat we met een maand echt zeeën van tijd zouden hebben.
(Haha. Het is een bouwput, mensen. Een bouwput! De vloeren liggen nog open, overal zie je leidingen, het stucwerk is nog niet af en óveral ligt bouwgruis en stof en gereedschap.)
Met mijn koortshoofd belde ik in paniek ook nog met de tapijthandel om onze rode vloerbedekking af te bestellen, waardoor we dus nu straks (nu straks?) gewoon niets op de vloer hebben, haha, want ik wéét het gewoon niet.
Maar het is gek hè, met stemming. Want vandaag zag ik alles weer heel zonnig in!
De zon scheen ook uitbundig, dus dat ging makkelijk.
Ik fietste door de stad (op een nog wat bejaard tempo) en ik dacht alleen maar: wat een feest! We gaan verhuizen naar een heel leuk huis! En het is nog niet af, maar dat geeft niet! Dan maken we het wel af! We hebben elkaar en een dak boven ons hoofd en we zijn gezond! Jeuj!
Zoals velen heb ik sterk overwogen het niet te doen. Het heeft toch geen enkele zin, dacht ik.
(Nee, de stoep warmhouden, dat heeft zin! Haha, sorry, even een eighties eruptie:
Mijn moeder van 83 ging voor het eerst niet naar de stembus. ‘Wat maakt het uit, kind, of je door de hond of de kat gebeten wordt?’
Ze heeft haar geloof in de politiek verloren.
Na tien jaar geleden ineens een ommezwaai van liberaal naar sociaal gemaakt te hebben, geeft ze er nu de brui aan. Van rechts naar links naar laat maar.
Tsja. Ik heb mijn geloof in de politiek ook al lang verloren eigenlijk.
En wie niet? De politici zelf?
Toch ging ik maar stemmen. Onder het mom van ‘tot je een betere manier heb gevonden om de wereld mooier te maken, is stemmen het enige instrument dat je hebt.’ En ook al helpt het dan geen zier (omdat het logge politieke apparaat er tussen zit dat vervolgens ook nog iets met onze stemmen moet doen), je spreekt je tenminste uit. Ofzo.
Nu denk ik: Alsof je dat ook niet gewoon op Facebook kan doen. Je uitspreken.
Nja, goed. Dat was gisteren. De verkiezingsuitslagen zijn inmiddels volledig overschaduwd door de belofte van Wilders. Van stemmen naar stemmingmakerij. (Hou zou het gaan heten? Mindergate?)
Over stemming gesproken trouwens, bij ons zit de stemming er weer goed in!
Na een paar dagen in de absolute buikgriephel te hebben vertoefd, waarin ik het ineens allemaal helemaal niet meer zag zitten (we moeten nog zoveel doen, we moeten nog zoveel inpakken, we krijgen het nooit af, waar zijn we aan begonnen? Is het wel een leuk huis?) en ik zwaarmoedig besefte dat we alles hopeloos onderschat hebben, dat ik te vaak naar home-makeoverprogramma’s heb gekeken, waardoor ik geloofde dat je in drie dagen een heel huis kunt verbouwen en dus dacht dat we met een maand echt zeeën van tijd zouden hebben.
(Haha. Het is een bouwput, mensen. Een bouwput! De vloeren liggen nog open, overal zie je leidingen, het stucwerk is nog niet af en óveral ligt bouwgruis en stof en gereedschap.)
Met mijn koortshoofd belde ik in paniek ook nog met de tapijthandel om onze rode vloerbedekking af te bestellen, waardoor we dus nu straks (nu straks?) gewoon niets op de vloer hebben, haha, want ik wéét het gewoon niet.
Maar het is gek hè, met stemming. Want vandaag zag ik alles weer heel zonnig in!
De zon scheen ook uitbundig, dus dat ging makkelijk.
Ik fietste door de stad (op een nog wat bejaard tempo) en ik dacht alleen maar: wat een feest! We gaan verhuizen naar een heel leuk huis! En het is nog niet af, maar dat geeft niet! Dan maken we het wel af! We hebben elkaar en een dak boven ons hoofd en we zijn gezond! Jeuj!