NOVY

Het gaat hartstikke goed hoor: overmorgen verhuizen we. En het huis is heus niet af, maar af genoeg. Het is opmerkelijk hoe wonderwel we deze ‘hell of a month’ inclusief ziekte-episode hebben overleefd; eigenlijk heb ik welgeteld maar één zenuwinzinking gehad, die was afgelopen zondag.  Maar om daarover te vertellen moet ik eerst even een paar weken terug in de tijd. Ik kocht een stofzuiger, voor in het nieuwe huis. We hadden namelijk geen stofzuiger, omdat ons huidige huis is uitgerust met een centraal stofzuigersysteem. Dat klinkt fancy hè. (Dat vond ik tenminste wel, toen we destijds dit huis kochten en het als een van de USP’s werd gepresenteerd.) Alsof je helemaal niet meer zelf hoeft te stofzuigen! Dat het gewoon centraal geregeld wordt; als je de voordeur uitstapt, wordt je hele huis even vacuüm getrokken, zoiets. Maar dat valt dus tegen. Je moet gewoon zelf stofzuigen, je hoeft alleen niet met een stofzuiger te sjouwen, want je hebt enkel een slang. Die je op elke w...

Stemmen, dat deed ik ook nog gisteren. Zoals velen heb ik sterk overwogen het niet te doen. Het heeft toch geen enkele zin, dacht ik. ( Nee, de stoep warmhouden, dat heeft zin! Haha, sorry, even een eighties eruptie : Mijn moeder van 83 ging voor het eerst niet naar de stembus. ‘Wat maakt het uit, kind, of je door de hond of de kat gebeten wordt?’ Ze heeft haar geloof in de politiek verloren. Na tien jaar geleden ineens een ommezwaai van liberaal naar sociaal gemaakt te hebben, geeft ze er nu de brui aan. Van rechts naar links naar laat maar. Tsja. Ik heb mijn geloof in de politiek ook al lang verloren eigenlijk. En wie niet? De politici zelf? Toch ging ik maar stemmen. Onder het mom van ‘tot je een betere manier heb gevonden om de wereld mooier te maken, is stemmen het enige instrument dat je hebt.’ En ook al helpt het dan geen zier (omdat het logge politieke apparaat er tussen zit dat vervolgens ook nog iets met onze stemmen moet doen ), je spreekt je tenminste uit....

Vandaag kochten we vloerbedekking. Tapijt. Voor de slaapverdieping. Want dat is lekker zacht aan de voeten. Iedereen mocht zelf een kleur kiezen; wij zijn een zeer sociocratisch gezin. Bo koos kobaltblauw. Snap ik. Loïs koos roze. Logisch. Merlijn koos marineblauw. Begrijpelijk. En wij? Wij kozen rood. Waarom? Eigenlijk omdat ik de winkel uit wilde. De kinderen vonden het overduidelijk niet meer leuk; Merlijn hing bleekjes – herstellende van een buikvirus – op een stoeltje, Bo klaagde ineens ook over misselijkheid ( en ik zag overal vloerbedekking ) en Loïs was niet te doen; ze gedroeg zich als een kind waarvan ik, als het van iemand anders was geweest, had gedacht: tss, dat die mensen dat kind niet even hadden kunnen ópvoeden, zeg. Ja. Maar daar had ik dus even geen tijd voor, voor opvoeden. Want we moesten vloerbedekking uitzoeken. Even leek er even op dat we zwart zouden kiezen. Eigenlijk vooral omdat het een overgebleven rol betrof, van heel dure kwaliteit, maa...

Had ik al verteld dat we aan het verbouwen/verhuizen zijn? Haha. Grappig hoor, Novy. Ja. Ik had eigenlijk een stukje willen schrijven met de titel: Loden leidingen en stalen zenuwen . Maar daar kon ik weinig tekst bij verzinnen, want die titel zegt het eigenlijk allemaal al. Kijk, zo is het momenteel: U ziet: dat komt helemaal goed. Onze meubels staan daar vast prachtig, over twee weken. ( Stalen zenuwen .) Nee, wat me de laatste dagen pas écht bezighoudt, is dat met dat vliegtuig . Dat vliegtuig dat verdwenen is. Dat is toch heel gek? Een vliegtuig dat kwijt is? En dat er mensen waren die hun vermiste geliefden probeerden te bellen, en verbinding kregen! Niet dat er zich echt iemand meldde aan de andere kant van de lijn, maar de telefoons gingen wel over! En dit werd dan ook nog een soort van officieel bevestigd, door de luchtvaartmaatschappij. Raarr! Want een telefoon die in de zee ligt doet het niet meer. En dan krijg je dus de voicemail. Op z’n hoogst. Er waren tr...

Ik stoomde vandaag 50 vierkante meter behang af en ik wil dus nu het liefst gewoon een beetje voor dood op de bank hangen, maar ja: gisteravond vierden we een leuk hoogtepuntje, waar ik natuurlijk wel even iets over kwijt moet. We zagen Merlijn, ons jongetje, op het grote witte doek, in de film Reporter . En dat is raar hoor, kan ik zeggen. Om in zo’n zaal te zitten met een kleine vierhonderd andere mensen die allemaal naar jouw kind kijken. Die een rol speelt, natuurlijk, maar toch! Ik heb dan ook niet echt onbevangen naar de film kunnen kijken vrees ik. Maar wat een happening, alles. Het hele corps van de brandweer was aanwezig, in vol ornaat (inclusief vrouwen in galajurken waardoor ik me nogal underdressed voelde terwijl ik nog wel mijn nieuwe laarzen-met-hak aanhad.) Oma was er natuurlijk, en de buren, en een heleboel vrienden en bijna alle juffen van school! En toen werd er ook nog bekendgemaakt dat de film is geselecteerd voor het Filmfestival van Moskou! (Hoe zou...

De PC , dat is het koosnaampje van de Petrus Campersingel. Ja, het is hilarisch. Alles. Hadden we aanvankelijk ingeschat dat de verbouwing best mee zou vallen, blijkt vandaag ineens toch dat de waterleidingen allemaal van lood zijn en er allemaal rare elektriciteitskabels door de muren lopen, vinden we dat toch alle muren nieuw gestuukt moeten worden en besluiten we toch om het tweede badkamertje volledig te slopen. Met andere woorden: het hele huis gaat op z’n kop. (Hoewel we ook een heleboel authentieks intact laten hoor, no worries.) Gelukkig hebben we Willem, onze aannemer, die het nog steeds allemaal ziet zitten. It’s on.  (Ik vrees dat ik over niet veel anders kan (p)loggen de komende tijd.)