NOVY

Het lijkt wel een sprookje. Een kerstsprookje. We vonden net in onze kast een kistje. 'Wat is dit?' vroeg Henk. 'Ik weet het niet' zei ik. 'Het lijkt wel een soort vioolkistje.' We maakten het open. En staarden naar een mini-cello. Vol ongeloof. Er lag hier zomaar een prachtig klein muziekinstrumentje in de kast! Ik pakte het voorzichtig op, streek met de strijkstok langs de snaren en er klonk de mooiste, zuiverste toon die ik ooit hoorde. Okee. Dat laatste is niet waar; er kwam helemaal geen geluid uit. Maar verder: sprookjesachtig hè. Mysterieus ook. Edit 25-12-2011. Het bleek de cello van de barbie van Vera, Bo's vriendinnetje. Natuurlijk. Sommige barbies spelen cello.

Kijk. Dit is ons huis. Dat staat vanaf vandaag te koop. Ja, (nog) niet officieel bij een makelaar ofzo, maar toch: Te Koop. Als u een goed bod doet mag u het zo hebben. Op de foto’s ziet u het huis in de zomer en in de winter. Nou waren dat toevallig de enige twee foto's die ik kon vinden, maar het is best toepasselijk: kunt u meteen zien wat een ideaal huis het is in beide jaargetijden. Een tuin zit er niet bij overigens, dat u dat even weet. Wel een 'achterom' met fietsenschuur, een waanzinnig (!)  dakterras en een eigen parkeerplaats. Ik zal binnenkort een webpage maken met meer informatie en meer foto’s en plattegronden, maar vanaf vandaag kunt u in principe al contact opnemen om een afspraak te maken voor een bezichtiging. Eerlijk gezegd zie ik daar wel een béétje tegenop. Tegen die bezichtigingen. Ik heb me namelijk laten vertellen dat huizenkijkers het erg op prijs stellen als een huis netjes is. Dat ze blij worden van een huis zónder stapels papier en rond...

Gisteren keken we de laatste twee afleveringen van Dexter. Van het eerste seizoen, voor de duidelijkheid: we zijn nog maar groentjes op Dextergebied. Toen de serie begon op televisie en iedereen er helemaal hysterisch over liep te doen, dacht ik: Mwa . Een serie over een moordenaar die je dan sympathiek schijnt te gaan vinden .....ik kon me er niet zoveel bij voorstellen. Maar toen kregen we de dvd-box te leen met de nadrukkelijke boodschap: 'Je moet echt gaan kijken.' Dus dat deden we dan maar braaf. De afgelopen week zagen we alle twaalf afleveringen en ik heb me prima vermaakt. Het klopt ook helemaal: Dexter is een seriemoordenaar en je gaat met hem meeleven. Seizoen twee en drie liggen hier ook, daar gaan we mee verder, er is alleen één dingetje dat het een beetje lastig maakt: Dexter doet me enorm aan Ivo Niehe denken. Ja, dat zal wel aan mij liggen - hier thuis leverde het me althans alleen meewarige blikken op – maar ik vind dat dus echt. Kijk ik zie heus het versc...

Soms vraagt iemand aan mij: Wat is jouw lievelingsdier? En dan antwoord ik: de kat. En paarden vind ik ook leuk. En honden soms. Maar eigenlijk zijn mijn echte lievelingsdieren ráre dieren. Ik ben dol op rare dieren. De kangoeroe, het zeepaardje, de bombardeerkever, ja, eigenlijk alle dieren uit Bibi’s bijzondere beestenboek . Kent u dat? Een hilarisch (kinder)boek. En dan maar proberen om niet voortdurend in de lach te schieten tijdens het voorlezen. Het vogelbekdier staat er natuurlijk ook in. Vroeger vond ik het vogelbekdier echt heel leuk. Tegenwoordig denk ik: tsja. Te gezocht. Alsof God dacht: ik ben nu in zo’n lekker gekke bui, ik maak eens een harig zoogdier met een snavel. Lachen man . Nee, dan de Albatros. Die is tenminste authentiek. En al sinds De Reddertjes een van mijn lievelingsdieren. We keken pas naar een aflevering van een natuurserie – dat heb je soms, daar zap je dan langs en je blijft kijken. Een prachtige serie, trouwens: Frozen Planet – en daar ging he...

Het is koud, het is nat, het is ’s avonds al vroeg donker en ’s morgens pas laat licht. Misschien is het u ook opgevallen. Herfst heet dat. Herfst, bijna winter. En ik zal het maar eerlijk zeggen: ik doe het daar niet zo lekker op. Ik ben een koukleum, ik mis de zon, ja het zou zelfs zo kunnen zijn dat ik een ietsiepietsie last heb van een winterdepressie. Maar vertelt u dat maar niet verder, want ik vind het zelf eigenlijk een beetje beschamend. U hoeft zich overigens geen zorgen te maken, want het is heus niet zo dat ik hele dagen in bed lig met de dekens over mijn hoofd. Alleen maar soms even tien minuutjes. Dat kán natuurlijk ook helemaal niet, want er zijn kinderen om voor te zorgen, er zijn deadlines te halen en tegenwoordig is er ook nog een winkel waarop gepast moet worden. Bovendien ben ik nog steeds de held van mijn eigen leven. En helden liggen nou eenmaal niet in bed, met hun hoofd onder de dekens. Maar elk jaar, in het gewraakte semester, dringt zich onvermijdelij...

Weet u eigenlijk dat ik ‘s Nederlands beroemdste handlezeres tot mijn dierbare kennissen mag rekenen? Ze heet Ellen Duim, heeft een succesvolle praktijk in Amsterdam en is een fantastisch leuk mens. We leerden haar en haar gezin kennen op een camping in Frankrijk. Ze heeft mijn handen gelezen (een eer, want ze werkt natuurlijk niet op vakantie) en daar sloeg ik stijl van achterover. We zaten aan een picknicktafel op een stil plekje van de camping en ik heb, werkelijk waar, tranen met tuiten gehuild. En dat is nogal wat voor een Novy; als u me een beetje kent weet u dat ik al de slappe lach krijg van het woord yoga. Ellen staat in het laatst verschenen nummer van het ‘Hoe overleef ik’ tijdschrift, dat Bo tussen haar pakjes vond vanavond. Daarin leest ze Francine Oomens handen. Heel leuk. Meteen bekeek ik natuurlijk maar weer eens mijn eigen handen. Nou kan ik niet handlezen dus ik ben veel te kort door de bocht, maar kijk, in mijn hand raken de levenslijn (geel) en de hoofd...

Zo’n anderhalf jaar geleden schreef ik eens een ode aan een buurmeisje . Misschien weet u dat nog? Ik deed van ooh en aah en jubelde over haar talent en bruisende persoonlijkheid. Welnu, het blijkt maar weer: ik heb er verstand van. Want ook al werd Nina (nog) niet aangenomen op de toneelschool in Maastricht, ze speelt al wel de hoofdrol in een heuse telefilm van Mijke de Jong! En die wordt woensdag a.s. uitgezonden! Dat vind ik dus echt supercool hè: ons buurmeisje op televisie. In een chador nog wel. De film heet Geloven en is onderdeel van de serie Duivelse Dilemma's: vier korte films waarin prominente Nederlandse filmmakers hun personages voor een moeilijke keuze plaatsen. Hoe kan je een goed mens blijven onder extreme omstandigheden? Martine heeft een huisartsenpraktijk met veel allochtone patiënten. Bevrijd van het geloof waarmee ze zelf werd opgevoed en gevormd door het feminisme, staat ze voor zelfbeschikking en vrije ontwikkeling voor iedereen. Zo heeft ze ook haar doch...