Een van onze grootste 'gezinhobby's' is het voorlezen voor het slapengaan. Dat is, ík lees voor en Bo, Merlijn, Loïs en Henk luisteren. Op het grote bed zitten we, met twee kopjes koffie en drie kopjes thee. We lezen het liefst hele boeken - dus geen korte verhalen - waarvan we dan elke avond een hoofdstuk doen. Of twee, als het korte hoofdstukken zijn. Of drie, als het zo spannend is dat we niet kunnen stoppen.
We begonnen met de volledige Dolfje Weerwolfje serie, grotendeels gelezen tijdens mijn zwangerschap van Loïs, en daarna volgden vele, vele andere boeken. Soms iets minder leuk, maar meestal echt geweldige boeken. Onze laatste titels waren: 'Waarom de walvissen kwamen' van Michael Morpurgo (prachtig), 'Het eiland daarginds' van Paul Biegel (hilarisch en vervreemdend), 'De dode hoek' van Paul van Loon (eng) en 'De Hekstensteen' van Leonie Kooiker (heel leuk).
Soms best spannende boeken, of een beetje moeilijk (we houden ons niet altijd per se aan de leeftijdscategorie), maar leuk voor ons allemaal. Ook voor Loïs, gek genoeg. Ze snapt er natuurlijk weinig van, maar ze is er in gegroeid, ligt er al sinds (voor) haar geboorte bij. Misschien vind ze het wel gewoon fijn om naar mijn stem te luisteren. (En voor als u zich zorgen maakt, we lezen ook wel eens boekjes op haar niveau.)
'Gaan we weer met een nieuw boek beginnen, vroeg Bo tijdens het eten vanavond.
'Ja,' zei ik. Maar welke? En toen kreeg ik ineens een ingeving, haalde de doos met mijn jeugdboeken uit de berging en toverde de volledige serie van 'De Vijf' tevoorschijn.
Wat een jeugdsentiment: George, Annie, Julian, Dick, Timmie....... Kirrin-eiland, mén. Nouja, misschien voelt er niets bij. Dat kan. Was u meer van de Olijke Tweeling ofzo. Of Pitty op Kostschool. Of Snuf de Hond.
Anyway, we begonnen dus vanavond aan de eerste hoofdstukken van 'De Vijf gaan er vandoor'. En het valt me voorlopig nog niet mee, moet ik eerlijk zeggen. Krampachtig probeerde ik de hele tijd uit een soort schaamte voor de ouderwetsheid (of omdat het maakt dat ik me weer zo bijna veertig voel) zinsnedes en malle woorden (ze hebben maar steeds 'schik' bijvoorbeeld) in te slikken, of snel te vervangen voor normaler taalgebruik. Het is allemaal toch wel wat eh..gedateerd. Zo worden ze van het station gehaald met de hittenwagen (de wat?), noemen elkaar jongeheer en jongejuffrouw en na het ontbijt worden de papborden afgeruimd.
Nja.
'Maar straks, jongens, wordt het echt heel spannend!'