NOVY

Kijk. Dit ben ik. Met mijn nieuwe reis/ sport /weekendtas. En ziet u die vastberaden blik in mijn ogen? Dat is de blik van een woman on a mission. Want ik heb namelijk een plan. Een verbluffend goed plan, mag ik wel zeggen. Ik ga naar Hawaii. Met Bo. Naar mijn halfzusje. Oftewel: daar zijn we voor aan het sparen geslagen. Ik heb het al wel eens eerder genoemd hier, dat we met het idee speelden om erheen te gaan, met het hele gezin, maar dat het daar een beetje bij bleef. Want naar Hawaii, das dus heul duur. Alleen de vlucht al, kost ons 10.000 euro. En dan hebben we nog geen onderdak. En je gaat dan natuurlijk ook niet voor een weekje, maar dan meteen wat langer. En je wilt misschien ook nog wel eens ergens een eh..tosti met ananas eten ofzo. Dus het werd een beetje een lachertje. Kent u die mop van die mensen naar Hawaii gingen? Haha, die gingen niet. En ik merkte dat ik dat ik me er eigenlijk al een beetje bij neer had gelegd. Dat ik het als een abstract gegeven begon te zien. Ik he...

Loïs zei vanmiddag voor het eerst: 'Ik hou van jou'. (Tegen mij; niet onbelangrijk). Niet dat dit haar eerste verbale uiting van affectie was, ze zegt al zeker een jaar 'mama, ik vin jou lief', maar 'ik hou van jou' was nieuw. Voor Bo daarentegen, was het het eerste zinnetje dat ze sprak. Dat klonk als: 'Ikkaavejaa'. Of: 'Ik, cavia'. (Ik moet schaamtevol bekennen dat deze specifieke liefkozing hier nog wel eens wordt uitgesproken.) En over cavia's gesproken, vandaag hebben we besloten dat er weer een hond moet komen. Niet nu, maar volgend jaar, als Loïs vier is en naar school gaat. Want zonder hond is ook maar zo zonder hond. Moet ik even vertellen. Wij hadden Coco. De liefste hond van de wereld. Maar dan dus echt. Ze overleed toen ze bijna dertien was, in 2005. Ons vriendje. Ik vond helaas maar twee digitale foto's. Op de eerste foto is Bo net 1 jaar, op de tweede (bijna) 2. Wacht, ik maak nog even een foto van een foto: Lief hè.

'Mam, mag ik mijn toverstokje mee naar circus?' 'Nee.' 'Waarom niet?' 'Omdat je niks aan je toverstokje hebt bij het circus en omdat je hem waarschijnlijk alleen maar kwijt raakt.' 'Aaaaah, alsjeblieft?' Nouja, neem maar mee dan.' En nou niet allemaal tegelijk roepen dat ik geen goede moeder ben omdat ik niet consequent zou zijn, want ik zeg altijd eerst nee, en dan mag het later toch. Dat is op een bepaalde manier ook heel consequent. Niet dan? Whatever. Ik heb het een beetje te druk denk ik. 's Avonds plof ik op een stoel, veeg het zweet van mijn voorhoofd en denk: poehpoeh, weer een dag overleefd zonder ongelukken . En elke dag zijn er talloze momenten waarop ik denk: Pfjoe...als dít goed gaat dan gaat er meer goed. Gisteren ging het dan een keertje niet goed. Het was al een beetje een hectische middag geweest: eerst naar een voorstelling van de klas van Bo, daarna Merlijn ophalen van school, hem thuis snel wat eten geven...

En omdat het Valentijnsdag was bracht mijn man mij vanmorgen koffie en versgeperste jus d’orange op bed. Oh nee, haha, dat doet hij iedere dag al. Opnieuw. Omdat het Valentijnsdag was stond er vanmorgen een vaasje met een zelfgeknutseld (.... ..WTF?? Knutselen? Om kwart over zes ’s morgens?? ) bloemetje op het dienblad tussen mijn koffie en jus d’orange. Oh. En trouwens. Herinnert u zich deze nog? (Nee? klik ) 'De Trui', afgelopen weken veelvuldig en met veel plezier gedragen door Bo, is opnieuw in de droger terechtgekomen. (Waarschijnlijk omdat ie zo klein was geworden dat ie zich had verstopt in een kussensloop.) Gelukkig hebben we meisjes in verschillende maten hier.

Een van onze grootste 'gezinhobby's' is het voorlezen voor het slapengaan. Dat is, ík lees voor en Bo, Merlijn, Loïs en Henk luisteren. Op het grote bed zitten we, met twee kopjes koffie en drie kopjes thee. We lezen het liefst hele boeken - dus geen korte verhalen - waarvan we dan elke avond een hoofdstuk doen. Of twee, als het korte hoofdstukken zijn. Of drie, als het zo spannend is dat we niet kunnen stoppen. We begonnen met de volledige Dolfje Weerwolfje serie, grotendeels gelezen tijdens mijn zwangerschap van Loïs, en daarna volgden vele, vele andere boeken. Soms iets minder leuk, maar meestal echt geweldige boeken. Onze laatste titels waren: 'Waarom de walvissen kwamen' van Michael Morpurgo (prachtig), 'Het eiland daarginds' van Paul Biegel (hilarisch en vervreemdend), 'De dode hoek' van Paul van Loon (eng) en 'De Hekstensteen' van Leonie Kooiker (heel leuk). Soms best spannende boeken, of een beetje moeilijk (we houden ons niet altijd...

Voor een thema in het lentenummer van het hyperglossy lifestyle magazine waar ik voor werk, moest ik afgelopen week een aantal artikelen schrijven over schoonheidsbehandelingen en medisch-cosmetische ingrepen. ‘Ik ben geen vrouw,’ riep ik al een paar keer getergd uit op twitter, na het zoveelste bezoek aan een beautysalon waar mij allerlei apparaten en behandeltechnieken werden getoond waar ik mijn poezelige velletje nooit of te nimmer aan zal blootstellen. Nou maakt dit verder voor de kwaliteit van de artikelen niet uit hoor; u weet ik schrijf overal over, ze kunnen het zo gek niet verzinnen of ik maak er wel een leuk en inspirerend stukje van. *luidruchtig keel schraapt* Oh. Even offtopic: weet iemand waar deze rare zinsbouw op twitter vandaan komt? Dan schrijft iemand bijvoorbeeld ‘Ik ga vanavond boboti maken’ en zet daarachter *in kookboek duikt* of ‘Wat een storm vandaag zeg’, gevolgd door *in kast zoekt naar zuidwester*. Is dit heel hip ofzo? Het erge is, ik neem het gewoo...