NOVY

Het leven is weer begonnen. De kinderen zijn weer naar school en ik heb de afgelopen week de grootste moeite gehad met de simpelste dingen. Onthouden wie wanneer schoolzwemmen/gym/een verjaardagsfeestje heeft. Tassen inpakken ’s morgens: het klinkt idioot maar ik moest maandag echt even héél hard denken wat ik die kinderen ook alweer altijd mee naar school gaf? Echt, alsof ik uit een coma was ontwaakt en eigenlijk nog zou moeten revalideren. Verder ben ik sinds gisteren weer back in business. En dat is, na 3 maanden werkloos te zijn geweest (of hoe heet dat als je een eigen bedrijf hebt maar gewoon niet wordt ingehuurd) ook weer even een omschakeling. Ineens heb ik het dus druk. En dat scheelt ook weer: geen tijd meer om over funda te struinen. Of te mijmeren over ons nieuwe huis . Dat, zoals Judith al even fijntjes opmerkte, is verkocht onder voorbehoud. En nee, Herma, niet aan ons. Nou lag dat ook niet echt in de lijn der verwachting, hoor. We deden namelijk geen bod, om maar iets t...

Zoals ieder jaar na de zomervakantie komen we tot de conclusie: alles moet anders. Verhuizen, emigreren, een bedrijf starten, gezinsuitbreiding, het is allemaal al eens aan bod gekomen. Sommige plannen zijn doorgezet, de meeste – de ingrijpende, die van het type ‘het roer om’ – niet. Want eigenlijk zijn we maar bange schijterds, natuurlijk. Ook nu is het weer aan de hand. Ze is er weer, in alle hevigheid: de eind-augustuscrisis . Vluchtneiging. Dromen van een ander leven. Onrust, die zich ditmaal bleek te uiten in het avond aan avond door funda bladeren. En met de auto langs te koop staande huizen rijden. En het is gebeurd hoor. We zijn verliefd. Op een huis. Op een fantástisch, totaal vrijstaand - temidden van een enorme tuin met tientallen bomen - geweldig lief (en groot) huis. Met een totaal gedateerd interieur en loads of achterstallig onderhoud aan dak en kozijnen. In the middle of fucking nowhere. Zegt u nou zelf, is het geen sprookje? (En had ik al gezegd dat de vraagprijs net a...

Kent u ze? Van die producten in de supermarkt waar je meewarig aan voorbij loopt, denkend: wie in de hemelsnaam koopt dat spul? Het ligt er niet zomaar, het zal eens verkocht worden. Maar aan wie? Daar was ik een paar weken geleden zo’n beetje over aan het mijmeren onder de douche op de camping, die voor de verandering een behoorlijke straal gaf met nog redelijk warm water ook waardoor ik lekker lang bleef staan, de elke acht seconden beurser wordende plek op mijn rug voor lief nemend. (Zijn er mensen die zo’n knop gewoon met hun hand bedienen?) Op het plankje aan de muur naast me stond een fles anti-roosshampoo. Nou moet ik eerst even vertellen dat ik - sinds op de eerste dag mijn veel te dure fles Goldwell ReSoft & Color Live Shampoo werd gejat (of meegenomen, hoe u het wilt noemen, maar wat ik dus niet vind kunnen hè; toiletartikelen meenemen uit het douchegebouw die per ongeluk door iemand zijn vergeten. Dat doe je niet. Die laat je staan, voor het waarschijnlijke geval da...

Okee. Dat boek dus. De Geschiedenis van de Liefde, van Nicole Krauss. Aan het lezen ervan ging nog wel een leuk verhaal vooraf. De dag voordat we op vakantie gingen was ik nog even langs de boekenkast van mijn moeder ( 'de bibliotheek') gelopen en had lukraak wat titels in een tas gemikt. Een paar dagen later zit ik op het terras van de camping met een van de vele leuke mensen die we hebben ontmoet te praten over films en literatuur, zegt hij op een bepaald moment: 'Het mooiste boek dat ik de laatste tijd heb gelezen is The History of Love, van Nicole Krauss.' En toen ging er heel vaag een belletje rinkelen. Want had ik die niet toevallig – maar dan in de Nederlandse vertaling – bij me..? Dat bleek inderdaad zo te zijn en ik begon, enthousiast gemaakt door mijn gesprekspartner, onmiddellijk te lezen. Nou. Echt. Waanzinnig! Een prachtig verhaal, rondom een prachtig gegeven. En zo mooi geschreven! Meermalen lag ik zachtjes te snikken in de hangmat, van ...

De vakantie was een aaneenschakeling van bizarre, ontroerende en hilarische anekdotes, maar allemaal van het type je had er bij moeten zijn, dus ik ga dr niet aan beginnen. Zo. Door naar de foto's. (Overigens ook niet heel veel soeps; het was zo leuk dat we van de weeromstuit zo'n beetje vergaten om foto's te maken.) *In de kano Anna-Maria, natuurlijk ook mee. Ik kom binnenkort trouwens nog op de vakantie terug, want ik las een boek. En dat is op zich niet zo'n verheffend feit, want zoals zovelen lees ik op vakantie wel vaker een boek, of hele stapels zelfs, maar ik las deze vakantie een werkelijk práchtig boek. En daar ga ik u over vertellen. Maar nu niet. Nee, zeg. Ik moet nog vijftien wasmachines wegvouwen. Oh. De titel? Nja, iets met Merlijn. En wagenziekte. En een vriendelijke Franse mevrouw met twee hondjes. U had er bij moeten zijn.