NOVY

Ha. U denkt: een logje met zo’n miraculeuze* titel, dat belooft vast wat. Niets is minder waar, helaas. De hete adem van de teruglopende kijkcijfers dwingt me wat tekst te produceren, dat is alles: u krijgt slechts wat inspiratieloos geneuzel over wat me deze dagen bezighoudt in de letterlijke zin van het woord. De afgelopen vijf dagen stonden in het teken van De Man Met Pijn. Beter bekend als De Man die dag en nacht beschermd moet worden tegen zijn drie kinderen, kinderen die na herhaaldelijk te zijn geïnstrueerd ( ‘voorzichtig met jullie vader: niet tegen hem aan botsen, vooral niet met een aanloop op het bed springen als hij erin ligt’ ) nógal kort van memorie blijken. Vooral Loïs, die lijkt het maar niet te kunnen onthouden. Verder vergaderde ik deze week over het aankomende schoolfeest, legde ik de laatste hand aan het babyfotoboek van Loïs en keek ik naar de finale aflevering van Lost (een serie waarvan we niet één, ik herhaal: niet één aflevering gemist hebben. Okee, af en toe...

Vandaag, maar dan veertien jaar geleden, gaven Henk en ik elkaar het ja-woord. Of, om precies te zijn, het oui -woord, want we deden het in Frankrijk. 25 mei 1996: een prachtige dag, die veel minder lang geleden lijkt dan veertien jaar . Ja, time flies when you’re having fun hè . (Een cliché dat omgekeerd overigens ook opgaat; ik las vanmorgen in de tv-gids dat 1996 tevens het jaar is waarin Nederland kennismaakte met Jan(tje) Smit en, zeg nou zelf, dat lijkt dan juist weer veel lánger geleden dan veertien jaar.) Goed. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat wij nooit zo heel erg stilstaan bij onze trouwdag. Sterker nog, ik geloof dat het twee of drie keer is gebeurd dat we het jubileum in kwestie niet allebei spontaan vergaten. Maar vandaag, vandaag is bijzonder. Vandaag gaat de annalen in. Mijn man. Mon marie . Draagt. Vandaag. Zijn trouwring. Niet. Want die moest af, zeiden ze. In het ziekenhuis. Alwaar ik hem zojuist achterliet om geopereerd te worden aan een soort van gecompliceer...

Ik was het eigenlijk een tijdje vergeten, maar door haar realiseerde ik het me weer: ik ben goed in het oplossen van raadsels. Ook met de gemiddelde zaterdagkrantcryptogram, IQ testen en broodje-zeemeeuwverhalen* kan ik heel aardig uit de voeten. Gezegend met een verknipte geest creatief brein denk ik makkelijk ‘out of the box’. En ik ontrafel graag andermans hersenspinselen. Ik ben overigens bedreven in meer dingen, hoor, zo kan ik bijvoorbeeld ook heel goed fileparkeren en pannenkoeken bakken en kan ik zonder mijn handen te gebruiken in de lotushouding gaan zitten. Oh. U denkt nu toch niet dat ik mezelf hier een beetje de hemel zit in te prijzen? Want dat is niet de bedoeling; zo’n hoge dunk heb ik helemaal niet van mezelf. En ik mag dan misschien goed zijn in het maken van IQ-testen, al te slim ben ik niet. Als ik slim was geweest had ik nu wel een goeie baan gehad. Een carrière. En een rijke man. Het pathetische hierbij is dat ik nog steeds denk dat dat allemaal nog wel kan. Ik b...

Omdat ik besef dat u niet allemaal twittert, en wel allemaal heel graag wilt weten hoe het nu is met de vinger van Loïs , even een update. Het gaat goed met de vinger van Loïs. Dat is, hij is niet meer ontstoken. Maar het nageltje gaat eraf. Die zit nu nog maar met een klein stukje vast. Vanmorgen op de fiets zei Loïs ineens: ‘Wat doet ie nou, nagel?’ En toen wist ik meteen hoe laat het was. Ieuw , dacht ik. Ik keek en zag dat het nageltje recht omhoog stond. In een hoek van 90 graden met haar duim. Inderdaad een typisch gevalletje ‘Wat doet ie nou, nagel?’. ' Ieuw ,' zei ik en bestelde bij de jongen van de Coffee Company (waar ik wat tijd moest doden alvorens bij het gemeentehuis een nieuw rijbewijs aan te vragen dat plotseling zomaar een half jaar verlopen was) een medium capuccino, een flesje perensap en een pleister. Want, dat besefte ik heus wel, ik moest er waarschijnlijk iets mee (eraf trekken? (ieks, nee), bijknippen? (wellicht) maar voor nu eerst maar even vastplakken...

Weer een logje over niets. Want ik heb weer eens typisch niets te melden. Helemaal niet nadat ik haar logje las. Pff, dat loopt daar maar een beetje rond in Donesië. En ik? Wat doe ik eigenlijk? Niets. Hoewel, gisteren fietste ik nog door Utrecht. Waar ik was voor een high tea met tekstvrijwilligers van de Bartfoundation . Ik ging met de trein en nam - want dat leek me zo handig (hahaha ) - de vouwfiets van Henk mee (nadat ik uiteraard uitvoerige in- en uitvouwinstructies had gekregen). Ik fietste het station op, kocht een kaartje bij de automaat en wipte behendig de trein in. Met de fiets. Die ik vervolgens routineus dubbel vouwde. Ziezo. Maar. Waar. Moest ik het gevaarte (dat ingeklapt opeens veel meer plaats leek in te nemen, maar dit terzijde) nu neerzetten? Ik keek eens om mij heen, keek nog eens om mij heen en besloot - heel zelfredzaam - te bellen met mijn lieftallige echtgenoot. Ik fluisterde in de telefoon: ‘Ja nou heb ik die fiets dus in elkaar gevouwen enzo, maar ehm..hij s...

Ik voel een warrig logje aankomen. Want ik heb een beetje een warrig hoofd. Met van die gedachten die allemaal door elkaar springen en op elkaar botsen. Ten eerste heb ik een beetje spijt van mijn laatste stukje, over dat kermisvuurwapen. Niet alleen heeft het volledig de aandacht weggenomen van mijn blije verhaal over peterselie, ook lijkt het nu net of Henk zo’n vader is die wellustig zijn zoon schietgerei laat uitzoeken en Merlijn een klein sadistje dat zijn zusje dreigt te vermoorden: ontstaan door een combinatie van hevige verontwaardiging en wat dichterlijke vrijheid mijnerzijds is dit, mensen, geenszins een goede weergave van de werkelijkheid. Dat u dat even weet. Wat wel overeind blijft trouwens is mijn hekel aan de kermis. Het is een geldverslindende, lawaaierige, kleverige kwelling. Met stomme prijzen. Want dat was ik voor het gemak even vergeten te noemen: Henk’s verweer op mijn aanval. ‘Schat, er wás gewoon bijna niets anders; het joch had verder kunnen kiezen uit een plast...

Het is hommeles hier in huize Novy. Nou is dat niet iets waarmee ik u normalerwijze zou lastigvallen, maar het discussiepunt (haha, eufemisme) in kwestie betreft een onderwerp waarover ik graag de mening wil peilen van met name het opvoedend deel van mijn lezers. Het is kermis hier in Groningen. Meikermis. Nou zijn er, om het kader even te schetsen, weinig dingen waar ik slechter tegen kan dan kermis (of het moet al Centerparcs zijn). Ik heb sinds een paar jaar dan ook een kermisverbod - ik verpest de sfeer slechts - dus als het kermis is gaat Henk alleen met de kinderen. Met Merlijn, moet ik tegenwoordig zeggen, want Bo mag ik inmiddels in mijn kamp scharen. Vanmiddag gingen ze dus. Naar de kermis. Waar Merlijn twee pistolen won. Het ene exemplaar heeft van die pijltjes met zuignapjes die blijven plakken op het raam en nouja, met enige fantasie kan ik daar nog wel de lol van inzien, maar het andere ding stuit me dus vreselijk tegen de borst. Dat is zo’n vervaarlijk uitziend geval met...

Waar ik blij van word, vraagt ze . Nouja, van de geijkte dingen, u weet wel: de geur van pas gemaaid gras en vers gebakken brood, de glimlach van een kind, als eerste in het zwembad springen en de waterspiegel breken (niet meer gedaan sinds ik 10 was), op mijn rug liggen met een grasspriet tussen mijn tanden, op een festival waar ik de bas voel trillen in mijn buik. Stations van grote steden, vliegvelden en zeehavens; reizen maakt me blij, niet alleen het aankomen op de plaats van bestemming maar vooral ook het onderweg zijn. Mooie muziek, mooie films, mooie (begin)zinnen in boeken. Van die zinnen waaraan alles klopt: het ritme, de woorden en hun inhoud, dat je denkt: ja, jááh, zo is het, zo is het precies! Bijzonder blij word ik ook van de smaak van verse peterselie. Verse rauwe peterselie, en dan de krulvariant. (Bij de platte is het effect minder.) Als ik het proef waait er een vlaag van puur geluk door me heen, als een herinnering die zo snel voorbijschiet dat ik hem nie...

U weet, ik wek graag de indruk dat ik het leven even ‘doe’ met twee vingers in mijn neus. Maar de afgelopen periode viel het me niet licht. Eerlijk gezegd, ik vond het de laatste tijd nogal zwaar . En het was voor Henk natuurlijk nog veel zwaarder, dus ik heb het er verder ook niet over, maar ik moest heel wat zeilen bij zetten om 'de toko hier draaiende te houden'. Wekenlang deed ik alles alleen en intussen werkte ik aan een monsterklus, een prestigeklus waarmee ik mezelf wilde bewijzen en dan waren er natuurlijk nog de zorgen en het verdriet en de regeldingen. Bij tijd en wijle stond het huilen me nader dan het lachen, ik was snappy tegen de kinderen en keek met lede ogen toe hoe de was zich opstapelde en het vuil zich een weg baande naar boven. Ik was zo gespannen als een veer: als iemand boe tegen me had gezegd was ik hysterisch gaan gillen, denk ik. Kortom, de vakantie was een welkome verademing. Het was helemaal goed. Sicilië is geweldig! De perfecte mix tussen natuur...