Terwijl we in Nederland collectief in de ban zijn van de dode kat van Geert Wilders, gebeurde er hier thuis ook iets op kattengebied.
Sinds een half jaar hebben wij een kat. Ik vertelde er al eens over.
We zijn allemaal stapelgek op haar. Ze slaapt in onze bedden en als we eten, zit ze bij ons aan tafel, op de zesde eetkamerstoel.
Dat het strikt genomen niet onze kat is, is langzamerhand als bezwaar om van haar te houden steeds verder naar de achtergrond verdwenen.
Maar vanavond stonden ineens haar rechtmatige baasjes voor de deur.
En ja, ik moest ze natuurlijk wel binnenlaten; de vrouw, met een jongetje van een jaar of vier en zijn werkelijk schattige kleine zusje.
Het was ..... ongemakkelijk.
Ik deed zojuist Bo – die bij een vriendin logeert en het bezoek gemist had – verslag:
(Ik weet soms niet of ik wel zo'n heel goede moeder ben...)