Misschien had ik nattigheid moeten voelen toen ik het berichtje las van een vriendin wier dochter ook over twee weken aan de middelbare school begint. ('Vanmiddag schoolspullen gekocht met Vera. Totaal kapot nu.')
Maar ik was naïef en dacht: hoeveel gedoe zou het nou helemaal zijn?
Zo'n paar van die dingetjes kopen?
Gewoon even het lijstje dat we van de school hebben gekregen afwerken?
'Het mag zeker niet bij de Action hè?' informeerde ik nog even voor de zekerheid.
Nee, het mocht niet bij de Action.
We moesten naar de V&D.
Naar de schoolcampus. Natuurlijk.
Wat een crime.
Ik had weer eens iets danig onderschat, zo bleek.
'Zoek jij even een etui en een paar leuke mappen uit, dan doe ik de saaie dingen wel,' begon ik voortvarend en griste nonchalant een geodriehoek uit een rek.
Wat ook meteen het enige item van de lijst was dat ik op die manier nonchalant kon grissen. Daarna werd het al lastig: zou ik het 3h potlood nemen met de rode achterkant, of die met de groene? Dat moest ik toch eerst even met Bo overleggen.
Maar die had intussen eigen problemen.
‘Hoe kan ik nou ooit kiezen uit drieduizend etuis!' riep ze vertwijfeld, toen ze mij in haar gangpad ontwaarde.
Het arme kind. Behept met haar moeders onvermogen tot beslissen.
En misschien moet het ook allemaal niet onderschat worden hè; de importantie van het selecteren van de juiste schoolspullen. Je hebt er tenslotte een heel imago mee neer te zetten.
Goed, om kort te gaan, twee uur later stapten we met een volle V&D-tas de rugzakkenwinkel binnen.
Die hadden we tot het laatst bewaard.
Ik ging er maar even bij zitten. En keek toe hoe mijn dochter onverwacht doortastend de keuze vrij snel terugbracht tot twee exemplaren.
Dat schiet op, dacht ik nog.
Maar vervolgens zat het muurvast.
Geen beweging meer in te krijgen.
Het was het moment om een hulplijn in te schakelen.
Ik maakte een foto van de twee rugzakken, plaatste hem op Facebook en nog geen vijf minuten later kon ik melden: 'Facebook zegt links. Die met de sterren.'
Het is zo makkelijk.
Dat internet.
Of je het nou leuk vindt of niet, het verandert alles.
Voorgoed.
De muziekindustrie, de boekenmarkt, de hotelbusiness, het bankwezen. Alles.
Alles ís al veranderd.
Behalve het onderwijs dan.
Ja, sorry; eigenlijk was het hele stuk hierboven slechts de opmaat naar iets anders. Ik heb namelijk ergens een probleem mee. Ik hou helemaal niet van moeilijk doen, maar er druist momenteel iets heel erg tegen mijn gezond verstand in.
Naast de geodriehoek, de passer, de etui, de rekenmachine, de pennen, kleurpotloden, viltstiften en 23-rings multomappen stonden er nog een aantal dingen op het lijstje.
Zoals: een drietal woordenboeken.
En: de 54ste druk van de Grote Geïllustreerde Bosatlas (à €70).
Pfff. Woordenboeken? Een atlas?
Ik heb serieus een paar maanden geleden, ten tijde van de verhuizing, al mijn woordenboeken naar de kringloop gebracht. Allemaal.
Ja, want wat een ballast in de kast, zeg. Waar je nooit iets mee doet.
En ik kan dat weten, want ik gebruik namelijk heel vaak woordenboeken.
Voor vertalingen. En om te weten of een bepaald zelfstandig naamwoord vrouwelijk dan wel mannelijk is, teneinde het juiste betrekkelijk voornaamwoord op te schrijven. En om synoniemen te vinden als ik niet drie keer hetzelfde woord wil gebruiken in een zin.
Echt: ik gebruik heel vaak woordenboeken.
Maar dan wel: ONLINE woordenboeken.
Duh! Het is 2014!
Het alfabetisch bladeren in een woordenboek is een uitstervende vaardigheid.
Waarom zouden we die onze kinderen in de godsnaam nog moeten leren?
Uit misplaatste nostalgie?
Of voor als er straks ineens geen internet meer is?
Haha.
Haha.
Om het over die atlas nog maar helemaal niet te hebben. Want wie van beneden de 80 haalt het nog in zijn hoofd om op te zoeken waar Vladivostok ligt in een fokking átlas?
Daar hebben we toch al lang google maps voor!
Dat wisten mijn kinderen al toen ze drie waren.
Een atlas is een totaal achterhaald medium.
Tegen de tijd dat de nieuwste druk in de winkel ligt heeft er zich alweer ergens een staatje afgescheiden of is er juist weer iets geannexeerd of heeft een nieuwe naam gekregen.....
'Jaja, onderbrak Bo me. 'Maar in de klas heb ik toch geen computer?'
Oké, daar had ze een punt.
En ik dacht: Waarom hebben we niet toch voor die 'laptopschool' gekozen?
En daarna dacht ik: Waarom zijn alle middelbare scholen tegenwoordig geen 'laptopscholen'?
Want…want….. het onderwijs moet kinderen toch klaarstomen voor de maatschappij? Sterker nog: een generatie opleiden die straks de maatschappij draaiend moet houden?
Dan zou het onderwijs toch juist vooróp moeten lopen?
En toch vooral niet achter de feiten aan?
Hallo? Iemand?
Ik capituleerde uiteraard (‘Bo Mekkring, waar is jouw woordenboek?’ ‘Ehm, ik mag geen woordenboeken kopen van mijn moeder, mevrouw.’ Nee. Haha. Dat kan niet.) en stond uiteindelijk toch met de Van Dales bij de kassa.
Maar die atlas? Ik vertik het.
Als ze echt zo’n ding nodig heeft dan gebruikt ze mijn exemplaar maar, uit 1983.
Die is gedateerd, ja.
Maar dat is de 54ste druk ook.