We hadden een bekeuring, vorige week.
Heel klassiek: er zat een bon onder de ruitenwisser van de auto.
Gewoon voor ons eigen huis.
We wonen in een betaald-parkeren wijk en daarom hebben we een parkeervergunning: een kaartje van de gemeente, waar we een jaarlijks bedrag voor betalen en dat tegen de voorruit van de auto zit geplakt, zodat het goed te zien is voor een eventuele parkeerwachter.
Nou wil de situatie, dat náást onze parkeervergunning nóg een kaartje zit. Een zogenaamde bezoekerspas. Dat is een tweede kaartje, waarmee je 16 uur per week gratis je visite een parkeerplek mag aanbieden in de buurt. Je kunt de kaart aan- en afmelden per telefoon of internet.
Het betreft hier overigens niet onze eigen bezoekerspas (logisch ook, want je bent eigenlijk zelden bij jezelf op visite), maar die van (de parkeerzone van) mijn moeder. Die blijft vaak achter in onze auto, omdat wij eigenlijk de enigen zijn die er gebruik van maken.
Inducerend: wat is er gebeurd? De parkeerwachter keek met zijn neus, focuste zich alleen op de bezoekerspas, scande deze met zijn scanner en constateerde dat ie niet was aangemeld.
Dat durf ik tenminste op te maken uit de tekst op de bon:
Bezoekerspas niet aangemeld.
(Nee, sufferd. En bovendien van een andere wijk!)
Heel even dacht ik nog naïef: ik bel wel even.
Maar dat kan natuurlijk niet. Bellen over een bekeuring. Gekkie.
Dus – zucht (gedoe weer) – schreef ik een bezwaarschrift.
Dat kan gelukkig tegenwoordig online, door gewoon een formuliertje in te vullen.
(En ergens ook een beetje helaas, want ik vind het dan ook wel weer leuk om volledig los te gaan in zo’n brief. Als het dan toch moet.)
Toen viel mijn oog op het zinnetje onderaan de bon.
Het indienen van een bezwaarschrift houdt niet in dat u uitstel van betaling heeft.
Ja, dacht ik, dat snap ik wel, dat het niet handig is, om telkens een bezwaarprocedure te moeten afwachten, maar hoe verhoudt zich dit eigenlijk met onze rechtsstaat?
Innocent-until-proven-guilty?
Kijk. Ik kan heus die €59,80 wel even voorschieten.
Ik krijg het vast wel weer eens terug.
Maar trek dit nou eens door naar de doodstraf?
Okee, hebben we niet in Nederland, verkeerd voorbeeld, maar toch, voor het plaatje:
‘Ik zie dat u bezwaar heeft gemaakt. U zegt dat u onschuldig bent en daar bewijzen voor heeft, en u heeft misschien best een sterk punt, maar hangende het onderzoek hakken we toch vast even uw hoofd af. Blijkt later dat u inderdaad in uw recht stond, dan sturen we het naar uw huisadres.’
Daarom heet zo’n parkeerboete natuurlijk: 'naheffingsaanslag'.
Dat klinkt veel minder alsof het een straf is.
Ik ontving hem vandaag trouwens al, de naheffingsaanslag.
En opnieuw was ik verbaasd over het onderste zinnetje:
Het bedrag dat op de acceptgiro staat vermeld moet direct na ontvangst van de acceptgiro worden voldaan.
Wuh?
Diréct?
Ik betaal nooit een rekening direct.
En al helemaal niet als ik er zo weinig zin in heb als nu.
Wat is er gebeurd met de minimale betalingstermijn van 30 dagen?
Die geldt dus blijkbaar niet tussen private personen en de overheid?
Nah.
Ze staan gewoon boven de wet, die gemeentelui.
Daar hoor je nou nooit eens iemand over.