NOVY

Ik ga dus naar Hawaii hè, in april. Dat ik het er hier nauwelijks over heb betekent niet dat het er niet is. Het is er continu, mag ik wel zeggen. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Nee hoor, dat is ook weer niet waar. Maar wel: alles wat de komende maanden op de agenda staat bezie ik in termen van vóór, na, of tijdens Hawaii. De verjaardag van Loïs? ‘Dan ben ik net terug van Hawaii.’  Pasen? ‘Dan ga ik bijna naar Hawaii.’  Inhuldiging van de Koning? ‘Dan ben ik er niet, dan ben ik op Hawaii.’ Ik moest trouwens even googlen voor ‘inhuldiging’. Moest dat niet gewoon 'huldiging' zijn? Inhuldigen klinkt een beetje als optelefoneren. Maar, zo blijkt, inhuldigen is goed. Nou, mooi. Over woorden met betrekking tot de troonswisseling gesproken: abdicatie. Van het ene op het andere moment gisteren, begonnen mensen het woord te bezigen alsof ze nooit anders hadden gedaan. Ik twitterde: Ik wil vingers zien. Wie heeft er vandaag een nieuw woordje geleerd? #abdicatie Di...

‘Hoe kán dat’ riep Bo uit, ‘mijn twee lievelingsliedjes staan op nummer 1 en 2 in de top veertig!’ (We hebben het hier over Scream and Shout en Year of Summer .) ‘Nouja, wat toevállig,’ zei ik. Maar zo toevallig vond ik het eigenlijk helemaal niet. Eerder logisch. En fijn, ook wel. Want als je elf bent en je lievelingsliedjes staan op nummer 1 en 2 van de top veertig, dan klopt alles. Dan is de hele wereld in balans. Waarmee ik niet wil zeggen dat voor Merlijn de wereld niet in balans is. Integendeel. Maar op een minder voor de hand liggende wijze. Onze zoon, onze Merlin in the middle , is een beetje een atypisch kind, namelijk. En nou hoor ik u denken: ‘Nee, Novy, jij bent lekker normaal!’ En ja, nee, goed, maar ik bedoel dus: zo atypisch dat ik hem niet kan volgen. Ik vind hem wel heel interessant. Dat wel. Zo luistert hij het liefst naar jazz. Hij draait Miles Davis, Oscar Peterson, Chet Baker, alle oude platen van Henk. Absurd! Dat heeft hij dus echt niet van mij. I...

We zaten in de auto, ik had Bo opgehaald van een feestje. Ze had een zakje snoep, waar ze verwoed in zat te graaien. ‘Mag ik er ook een?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei ze. ‘Nou dan niet hè,’ zei ik en keek weer voor me. Even later hoorde ik naast me een diepe zucht. 'Okee dan.' En ik kreeg een snoepje aangereikt. Een geel gummibeertje. Zo’n ieniemienie gummibeertje. Als je hem tussen duim en wijsvinger neemt en hard knijpt, is ie weg. Een babysnoepje. Het kleinste snoepje uit het zakje. ‘Nou, zei ik. 'Enórm bedankt hoor, Bo!’ Ze kan niet zo goed delen. Ze wil het wel, maar ze kan het niet. Ze doet het wel, maar het vergt een grote innerlijke strijd. Merlijn en Loïs daarentegen, die delen zonder problemen. En zo ontspon zich weer eens een Novyaanse theorie. Het komt allemaal neer op: Mama. Wat is het allerbelangrijkste in het leven van een baby? Mama.  (Mama, in de betekenis van: een liefdevol wezen dat voeding geeft. Een man kan ook heus een prima mama zij...

Ik zal het maar eerlijk zeggen, toen de nieuwe toepassing van het woordje ‘vet’ in de mode raakte, dacht ik dat het geen lang leven beschoren zou zijn. Als bijwoord kon ik het nog enigszins volgen ( vet gaaf, vet cool, vet leuk, vet groot ), maar bijvoeglijk gebruikt? Nee joh, dat zou nooit wat worden. Dat je zou kunnen zeggen: ‘Wat heb jij vet haar!’ Hahaaa! Echt niet. Ik had ongelijk. ‘Wow, vet haar!’ (tegen iemand die net van de kapper komt), dat kan gewoon! ‘Alle vetste meisjes in mijn klas zijn mijn vriendinnen.’ Dat kan gewoon. ‘Mijn buurvrouw is enorm creatief. Ze maakt zulke vette cupcakes!’ Dat kan gewoon. Vet is trouwens alweer een beetje oubollig, geloof ik. (Terwijl ik er net wat aan begin te wennen.) Tegenwoordig is het ‘dik’ . Nog gekker. Maar ik kijk nergens meer van op. ‘Dope’, dat kan ook. En ‘gruwelijk’. Laatst hoorde ik ergens: ‘Die band is echt moeilijk goed.’ Ja hoor, net zo makkelijk. En nou kan ik wel weer vasthouden aan de overtuiging dat deze ‘mo...

De school is weer begonnen. De kerstboom bij de entree is weg, het licht schijnt weer gewoon op volle sterkte, Jingle Bells klinkt niet meer uit de speakers. Alles is weer lekker gewoon. Hoewel, toch niet helemaal. De laatste week voor de kerstvakantie stond namelijk niet alleen in het teken van diners en musicals, we namen ook afscheid van de conciërge; het gevolg van het besluit van hogerhand om gesubsidieerde banen massaal af te schaffen. Het is allemaal niet zonder slag of stoot gegaan, hoor. De school en de leerlingen hebben zich flink verweerd tegen de beslissing, er is een demonstratie geweest en er waren spandoeken met ‘Rob moet blijven’. Maar het mocht allemaal niet baten en nu is hij dus weg. En een school zonder conciërge, dat is als een digibord zonder stekker. Lees verder op Thuis in Onderwijs .

De blogtitel had eigenlijk zullen luiden: 'Allebei elf'. En daar had ik dan een foto onder geplaatst van Bo, samen met Loïs in haar elfenpakje. Leek me lollig. Maar de betreffende foto is niet gemaakt. Ik was het van plan, maar het gebeurde niet; teveel Oud en Nieuw aan de hand, denk ik. Dus trakteer ik u maar op wat foto's van de taart. Het nieuwste modelletje van  slordigetaarten.nl