NOVY

Terwijl Little Miss Sunshine in de dvdspeler zit te wachten tot een van ons op play drukt kijken we naar The Sound of Music. Dat gebeurt me nou altijd, met die film. Ik kan geen andere film opnoemen die zulke sterke tegenstrijdige gevoelens bij me oproept als The Sound of Music. Ik ga zo ongeveer over mijn nek van dat preutse gekwezel in die bergen, anderzijds kan ik de romantiek ervan niet weerstaan. Blijkbaar. Zo heb ik hem dus al zeker vijfentwintig keer gezien. (De eerste keer zag ik hem overigens niet; het was in de bioscoop in het dorpshuis, tijdens een kinderfeestje en ik had mijn bril niet bij me – misschien is het daar wel misgegaan bedenk ik nu.) Ik geef het maar gewoon toe: ik beleef een heimelijk genoegen aan het meezwijmelen met The Sound of Music. Ook al heeft mijn lieftallige echtgenoot het mooiste liedje van de film dan voorgoed voor me verpest. Door vijftien jaar geleden in plaats van ‘Edelweiss, Eidelweiss’, te zingen: ‘ Edelweiss, die Suppe ist heiss ’ te ...

We zijn er allemaal nog, de wereld draait door en mijn uitdaging die ‘ vorige week ’ heet is achter de rug; het is vakantie, de man eet en rookt weer gewoon en ik krijg ’s morgens weer koffie in bed. En terwijl we wachten op de twee mooiste dagen van het jaar vol vergeving en naastenliefde, maak ik u even deelgenoot van de glitter-and-glamour kant van mijn leven. Onze jongste dochter was gevraagd om een mini-rolletje te spelen in de speelfilm ‘ Heroin’ van Rene Houwen en Thijs Gloger. Of eigenlijk was in eerste instantie een ander meisje benaderd, maar zij durfde niet, waarop de moeder in kwestie mijn telefoonnummer had doorgegeven in de overtuiging dat Loïs hiervoor te porren zou zijn. Of omdat ze wist dat ik hier anders desnoods op didactisch onverantwoorde wijze wel voor zou zorgen, want mijn kind in een fílm, een heuse fílm, dat liet ik me natuurlijk niet door de neus boren. Nja. Hoe dan ook, ik kreeg bericht van de regisseur die inmiddels op mijn facebookpagina de foto’s va...

(Ik begreep dat er mensen waren die dachten dat ik Sandra van Nieuwland met een bultrug vergeleek  laatst . Nee joh, integendeel! Het was een metafoor, om te zeggen dat wat mij betreft zij The Voice of Holland had mogen winnen. Een wat kronkelige metafoor, maar daar hou ik van hè, van kronkelige metaforen.) Ik heb deze week 3 (school)kerstdiners, 1 kerstmusical, 2 (leuke, spannende) werkoverleggen, 2 deadlines, 1 afscheid van een conciërge en 1 moeder in het ziekenhuis – die waarschijnlijk aan het eind van de week wordt ontslagen en voor wie ik dus thuiszorg moet regelen en een rollator en krukken en een wcverhoger en een papegaai . Daarnaast zijn er natuurlijk nog de gewone ballet-, circus- en muzieklessen, zijn er de boodschappen en de was en en.... *adem in, adem uit* Maar Novy, dat hoef je toch niet allemaal alléén te doen? Waar is je man, je grote steun en toeverlaat?  Mijn man? Die zit in een f*%^@^*ing GLAZEN HUIS!! Ja, nee, niet in hét Glazen Huis ,...

Ik kreeg vanochtend een telefoontje van de buurman van mijn moeder. Ze was gevallen. Niet buiten, waar het ijzelde, maar gewoon in haar eigen halletje. Ze struikelde over de drempel, viel met haar hoofd op het kastje en met haar heup op de grond. De laatste bleek gebroken. Toen ik arriveerde was de ambulance ook net ter plaatse en de mannen in gele jasjes waren bezig een plan de campagne te maken. Want hoe krijg je een mens, dat overduidelijk stuk is en absoluut niet kan opstaan, de trap af en een ambulance in? Ik stond erbij en keek ernaar. Het was me nogal een operatie. Het deed me ergens aan denken, maar ik wist zo snel niet aan wat. Toen ze – eenmaal in het ziekenhuis – van de brancard door de lucht op een bed werd getakeld ( the flying patient ) werd de associatie duidelijker. De grijns om mijn mond verraadde me. ‘Nee,’ riep de broeder me vermanend toe, ‘we gaan nu geen grapjes maken over de bultrug.’ ‘Jíj zei het,’ riep ik. ‘Ik zei niets!’ U begrijpt het al, het w...

Bron: klik Ik begrijp het al: u wás natuurlijk helemaal niet in paniek ! Natuurlijk niet! Want u, de gemiddelde lezer van novylooptover, bent natuurlijk een weldenkend mens met een grote portie gezond verstand en u gelooft natuurlijk helemaal niet aan rare theorieën die het einde van de wereld voorspellen! Nee zeg, u heeft wel iets beters te doen. Net als ik. Man, man, wat heb ik beters te doen! Tijd voor een update. For starters: ik werk niet meer in de tweedehandskledingwinkel. Dat was een jaartje hartstikke leuk, maar het was het toch niet helemaal. Ik voelde het eigenlijk al een tijdje aankomen en toen deed de kosmos ineens van Boem! en Knal! en joeg mij weer op het rechte pad. Dank je, kosmos! Want hoewel ik er heus hartstikke goed in was, in dat kleding verkopen, het was natuurlijk niet datgene waarvoor ik in de wieg ben gelegd heb gestudeerd. Ik verdien mijn geld weer gewoon met schrijven. Want/en ik heb zomaar leuke nieuwe kanalen aangeboord! (Of eigenlijk heb...

NASA: "For any claims of disaster or dramatic changes in 2012, where is the science? Where is the evidence? There is none, and for all the fictional assertions, whether they are made in books, movies, documentaries or over the Internet, we cannot change that simple fact. There is no credible evidence for any of the assertions made in support of unusual events taking place in December 2012." Dus. Geen paniek. Gewoon even leuk een filmpje kijken. (Bekentenis: Ik krijg dus altijd zo’n heimwee van Hair! Naar de sixties. Want ik was daar ook, in een broek met wijde pijpen en een bikinibovenstukje met kraaltjes en met LSD onder mijn tong.) 

Het zal u niet verrassen als ik zeg dat mijn kijk op de wereld over het algemeen een vrij pessimistische is. Ik vind het eerlijk gezegd maar één grote baggerbende, allemaal. De toename van geweld. De onverdraagzaamheid. Dat alles, alles maar om geld draait. De nare dingen die we met dieren doen. De bio-industrie. Afschuwelijke oorlogen. Domme mensen die denken te moeten doden uit naam van de een of andere god. De bomenkap in het regenwoud. De zeeën die we vervuilen. De lucht die we vervuilen. Het immense afvalprobleem. De ongelijkheid en de absurde tegenstellingen. Baby’s die massaal sterven, terwijl er tegelijkertijd mensen bezig zijn een gouden trapleuning in hun 30 meter lange zeiljacht te monteren. En iedereen krijgt maar kanker! En het wordt allemaal alleen maar erger. Want er komen steeds meer mensen. We stevenen regelrecht af op de hel. En dan ineens weer het onthutsende besef: Op deze 'verkankerde kolerewereld', die overduidelijk zijn beste tijd heeft g...