NOVY

50 shades of grey. Vijftigtintengrijs. Weet ik veel. Ik heb het boek niet gelezen, ik kan er geen zinnig woord over zeggen. Ik weet niet eens waar de titel op slaat. Waarschijnlijk op de grijzende slapen van de mannelijke hoofdpersoon? (Oh, hij héét Grey?) En wellicht is er ook nog een diepere betekenis? Heeft het iets te maken met het grijze gebied tussen liefde en macht? Of tussen erotiek en porno? Ik zeg maar wat, hoor. Ik heb het boek niet gelezen immers; ik weet totaal niet waar ik het over heb. Ik weet niet eens hoe het eruit ziet. Dit kon desondanks niet verhoeden dat ik vandaag in het zevende gesprek erover belandde. Echt, ik heb nog nooit zo veel gesproken over een boek dat ik niet heb gelezen en ook niet van plan ben te gaan lezen. (En niet eens uit principe hoor, gewoon omdat ik dan nog wel een paar andere boeken op mijn lijstje heb.) Ik had het overigens makkelijk kunnen doen, in de tijd dat ik over het boek gepraat heb. En deel twe...

Pff. Opvoeden is moeilijk. Daar was ik natuurlijk al voor gewaarschuwd door de mama-tijdschriften, maar omdat in die tijdschriften ook stond dat baby’s voor gebroken nachten zorgen en dat met de juiste oefeningen je buik heus zo weer plat is, dacht ik dat het met dat opvoeden ook wel mee zou vallen. Gewoon een beetje consequent zijn en je kroost met respect behandelen en je krijgt schátten van kinders. Dat dacht ik. En dat ging in het begin nog best aardig ook. Maar ja, toen waren ze nog klein. En kon ik zinnetjes beginnend met ‘Ik wil’ nog ludiek pareren met: ‘Oh dus jij wil een ijsje? Nou, ik wil een zeilboot/tien miljoen op de bank/een huis op het strand en een gevlekt paard.’ Vinden ze niet meer grappig. Die tijd is voorbij. Opvoeden is tegenwoordig vooral ‘nee’ zeggen. Heel vaak ‘nee’ zeggen. Lees verder op Thuis in Onderwijs . KLIK

'Ik hang jankend aan de broekspijpen van de zomer.' Ja, ik gooi hem er maar weer eens even in, deze fantastische beeldspraak van Susy . Want ik voel het einde alweer naderen en ik wil alleen maar roepen: 'Nee, ga niet weg! Laat me hier niet alleen!' Maar ja. Het is niet anders hè. En dat is ook juist het leuke aan Nederland; het wisselen der seizoenen! Ja!  Het wisselen der seizoenen! Nee gèt zeg, het zal altijd zomer zijn. Bah, dan moest je het hele jaar door op slippers lopen en je benen scheren en witte wijn drinken. Maar toch. Het  afscheid nemen valt me zwaar. Natuurlijk, morgen wordt het ook nog warm, en misschien zullen er nog wel meer mooie dagen volgen, maar het voelde vandaag toch alsof het de laatste echte zomerdag was. Voor dingen als afscheid zoeken we altijd graag de rand van de wereld op. Dus we reden zo wat naar het noorden en streken neer bij het Lauwersmeer. Waar we zwommen. En aten. En waar ik heel veel mooie gesprekken had m...

Weet u nog, dat ik dit logje schreef? Voor Anna-Maria? Dat had nog een leuk vervolg. Anna-Maria kreeg een telefoontje. BNN aan de lijn: ‘Ze hadden een blog gelezen’. Haha. Ja, de expósure, mensen, de ínvloed van dit weblog, het is echt ongekend. De BNN-stem maakte excuses en bood haar (als troost? Genoegdoening? Maakt het wat uit?) twee kaartjes aan voor het concert van Coldplay op het Malieveld in Den Haag. Ik zeg: er bestaan mindere deals. Ik mocht natuurlijk mee. (Ja, duh!) En dat zou ik natuurlijk ook. Maar tussen zou-en en doen staan obstakels in de weg en praktische bezwaren. Blijkbaar. Net als ik het ene probleem getackeld had kwam er iets anders om de hoek en als dat was geregeld gooide iets nieuws weer roet in het eten. Ik kon het allemaal nog niet áán, zo in de eerste week na de vakantie! En zoals Lance Armstrong zijn 7 zeges inleverde, hing ik, moegestreden, mijn concertkaartje aan de wilgen. Pff, wat een rust. Kon ik tóch naar die vergadering en het ...

Toch nog even over die Armstrongs, hoor. Want wat was dat een malle avond, vorige week! Ik heb echt krom gelegen van alle twitterberichten en de rare verhaspelde krantenberichten. En ik was blijkbaar niet de enige . Hoewel ik het dan wel weer jammer vond dat mijn tweet niet was opgenomen in de lijst, terwijl ik toch echt een van de eersten was met een reuzeleuk grapje. Dat me overigens weinig virtuele lachsalvo’s opleverde. Gelukkig kreeg ik even later toch nog twee DM’s van mensen die respectievelijk ‘hadden moeten lachen’ en ‘in hun broek hadden gepiest van het lachen' en volgde er ook nog een bijzonder goeie retweet: Het klopt; ik snap er ook niet zoveel van. Ja, het is vreselijk natuurlijk. Neal Armstrong is dood. En die was nog op de maan! Ja man, op de maan! We waren op de maan! !! !!! Nu weet ik niet hoe dat bij u is, maar ik sta daar redelijk neutraal tegenover. Nou, dan waren we op de maan. En wat dan nog? Ik heb niet het idee dat we daar nou echt ve...