Het wordt weer eens een onsamenhangend logje. Met duizendeneen onderwerpen. En ik heb eigenlijk best wel een hekel aan onsamenhangende logjes. Ik hou meer van een verhaal met een kop en een staart en, vooruit, een moraal.De titels van onsamenhangende logjes zijn ook vreselijk. Dan krijg je zoiets als: 'Over kwijte slippers, de vlektyfus, het zwembad en mijn schoonmoeder.' Jeg.
Maar ja: als je gedurende een hele week verdomd om een logje te schrijven vanwege, zeg, de warmte, dan komt het er toch min of meer op neer.
Een opsomming dus.
Loïs was ziek. Een virus met vlekjes. De zestiende ziekte ofzo. Of de vlektyfus, zoals ik het deze week doorlopend gekscherend noemde. Wat echt niemand grappig bleek te vinden. (Misschien is het dat ook wel niet, geen idee: is de vlektyfus erg?)
Overigens had de ziekte van Loïs wel een soort van komisch begin. Het meisje kreeg ineens koorts, net toen ik Merlijn van school moest halen. Dus ik besloot haar niet op de fiets te zetten, maar in de wagen, in alleen een wit rompertje en met een drinkfles, en ging wandelen. Ze voelde zich meteen een stuk beter. Dacht ik. Dacht ik fout. Want even later loop ik dus door de school, vriendelijk te lachen naar iedereen, zegt ineens zo’n vader: ‘Weet je eigenlijk dat je kind heel erg aan het overgeven is?’
Eh? What the f..? Kijkend naar beneden zie ik Loïs met een ongelukkig gezichtje in een bad van tweedehands appel-kersensap zitten. In een roze rompertje met stipjes.
En de volgende dag zat ze dus zelf ook onder de stipjes. Vlekjes, overal. Ter visualisatie: samen met de tientallen ontstoken muggebulten (allergisch: jeu!) en de drie bloederige groeven in haar buik na een val in de struiken, maakte dit haar tot een wel heel charmante peuter.
Verder stond de week in het teken van de kwijte slippers. (Ik hou heel erg van het bijvoeglijk gebruik van het woord kwijt.) En ik weet het wel, een zoekgeraakte slipper is nou niet echt een probleem van wereldniveau, maar iets kwijt zijn, mensen, drives me crazy! Het brengt echt het állerirritantste in me boven.
De slipper van Merlijn is overigens drie keer opnieuw gewoon boven water gekomen, maar sinds gisteravond (een vrij wild (kinder)feestje waar ik verstandigerwijs niet over uitweide) zijn we de geweldige aardbeienteva’s van Loïs kwijt.
Gelukkig hebben we de foto nog.
