NOVY

En toen vroeg mijn schoonmoeder aan haar zoon, die tevens mijn man is, of hij nou eens eindelijk die plunjezak wilde meenemen. Van 27 jaar geleden. Dus die staat nu hier. En wat moet je ermee hè. Met zo'n muf-ruikende legergroene zak vol met muf-ruikende legergroene zooi? Bewaren? Als aandenken? Hm. Mja. Zo leuk vond ie het allemaal niet, dat dienstplichtgedoe. En ik blijf het ook maar een raar idee vinden hoor: Henk als soldaat. Dat klopt niet. Maar dat krijg je dus met van die laatbloeiers: ' Ik wist op mijn achttiende gewoon nog niet dat ik in wezen een dienstweigeraar ben. ' Merlijn wist er overigens wel raad mee en wendde de plunje aan voor een spannend verkleedproject, op de tot nu toe heetste dag van het jaar. Ik wist van niets, was gewoon naar het zwembad met Bo. En kwam gisteren dus zomaar ineens deze foto tegen, in de Mac van Henk. O.M.G. Mijn zoon. Een kindsoldaat ! Ik vond de foto mooi. Ik vond de foto een beetje confronterend. Ik vond een aanleiding om eindelij...

Ja. En u weet het, als een kind dan jarig is geweest dan volgt er meestal nog een kinderfeestje. (..) Ik moet tot mijn grote schaamte bekennen dat wij al een paar jaar het feestje van Merlijn per ongeluk vergeten - of pas een half jaar later vieren. Maar ja, zo'n kind wordt ook ouder en trapt daar op een bepaald moment gewoon niet meer in, natuurlijk. In die rotgeintjes. Dus. Dit jaar moest het er van komen en manmoedig smeedden wij het ijzer terwijl het heet was en planden het feestje meteen, hop, twee dagen na zijn verjaardag. We gingen naar een maïsdoolhof . Een doolhof in het maïsveld. Wat men al niet verzint? Nou speelde ik als kind zomers altijd in het maïsveld (ten strengste verboden door onze buur-boer destijds) en - hoewel het ons wel avontuurlijk leek voor die ontzettende stadskinderen - had ik dus eerlijk gezegd wat mijn bedenkingen bij dit kunstmatig georganiseerde doolhofgebeuren. Maar het was leuk! Ja maar nee maar ja maar echt! Het zou eventueel zo kunnen zijn da...

Het wordt weer eens een onsamenhangend logje. Met duizendeneen onderwerpen. En ik heb eigenlijk best wel een hekel aan onsamenhangende logjes. Ik hou meer van een verhaal met een kop en een staart en, vooruit, een moraal. De titels van onsamenhangende logjes zijn ook vreselijk. Dan krijg je zoiets als: 'Over kwijte slippers, de vlektyfus, het zwembad en mijn schoonmoeder.' Jeg . Maar ja: als je gedurende een hele week verdomd om een logje te schrijven vanwege, zeg, de warmte, dan komt het er toch min of meer op neer. Een opsomming dus. Loïs was ziek. Een virus met vlekjes. De zestiende ziekte ofzo. Of de vlektyfus, zoals ik het deze week doorlopend gekscherend noemde. Wat echt niemand grappig bleek te vinden. (Misschien is het dat ook wel niet, geen idee: is de vlektyfus erg?) Overigens had de ziekte van Loïs wel een soort van komisch begin. Het meisje kreeg ineens koorts, net toen ik Merlijn van school moest halen. Dus ik besloot haar niet op de fiets te zetten, maar in de wag...

En dat je dan ineens een glimp opvangt van hoe zo’n kinderbrein werkt. Terwijl we dus aan het kanoën waren door de gracht, kwamen we langs ons vorige huis. Bo herinnert zich nog goed dat we daar woonden, Merlijn eigenlijk niet meer zo; hij was net drie toen we verhuisden. Ik wees het hem aan. ‘Kijk, Loïs, hier hebben we gewoond’, zei Merlijn tegen zijn zusje. ’Toen was jij er nog niet, toen zat jij nog in mama’s buik.’ ‘Nou,’ zei ik, ‘eigenlijk zat ze toen nog lang niet in mijn buik.’ Waarop Merlijn me blanco aankeek en zich hardop afvroeg: ‘Maar. Wáár was ze dán?’ Leuk hè: voordat Loïs ter wereld kwam zat ze in mijn buik. Like since forever . Of in elk geval sinds hijzelf werd geboren (ik weet niet hoe hij dat precies gedacht had). Hij ervaart het hoe dan ook als onvermijdelijk en volkomen logisch dat Loïs bestaat. En altijd al bij ons hoort. Net als wij dat ook doen, feitelijk.

Weet u nog, van de aardbeien ? Nou, het waren dus geen aardbeien, het waren larven. Die in mij wilden dringen terwijl ik zwom in de Hoornse Plas. Met als gevolg rode jeukende uitslag en galbulten all-over. Gelukkig is er twitter, waardoor ik erop geattendeerd werd en gelukkig zijn er pilletjes: ik heb inmiddels weer een poezelig zacht babyhuidje. Maar zwemmen in de Hoornse Plas is dus voorlopig geen optie. En u moet weten, er zijn hier in Groningen grofweg twee plekken waar je met je kinderen naar toe kunt als het warm is: de Hoornse Plas en de Papiermolen (het buitenzwembad). Vrij eenvoudig te veronderstellen dus dat het momenteel nógal druk zou zijn in het zwembad. En omdat het vandaag opnieuw warm was en anderhalf uur in de rij voor de ingang ons niet een heel aantrekkelijk vooruitzicht leek, moesten we iets anders verzinnen. Onder een van de bruggen over de singel is ' t Peddeltje gevestigd. 't Peddeltje verhuurt kano's, waarmee je helemaal rond het centr...