Okee, even snel dan; een toen-en-toen-en-toen-verslagje.
Eerst logeerden we bij Iben, in Roermond. (Ik ken Iben van het Internet, als collega-blogger.)
We werden onthaald met een feestmaal. En Susy kwam ook nog langs. En er was een dakterras en er was wijn en het werd allemaal reuze-gezellig en Bo, Merlijn en Loïs sliepen op de bank, met Ziggy, de hond.
De volgende dag vlogen we naar Málaga, vanaf Eindhoven. Daar namen we de trein naar Benalmádena. Dat is een halte verder dan Torremolinos; waar alle Nederlanders uitstapten.
We liepen drie kilometer (met volle bepakking bij 38 graden) naar ons eerste airbnb adres.
Dat nogal…tsja…was. Maar met genoeg bedden en een douche en een wc en een koelkast en wat heb je tenslotte meer nodig en we bleven toch maar één nacht.
We huurden een auto. Een Volkswagen Polo.
Het had beter een Volkswagen Golf kunnen zijn, gezien ons tweede appartement, dat gesitueerd bleek in een enorme ‘gated community’ rond een aantal golfbanen.
Ik had even iets gemist, denk ik, in de omschrijving.
Maar oh, wat grappig. Zaten we ineens in een volledig marmeren appartement, met twee badkamers en een vaatwasser en een zwembad in de gemeenschappelijke tuin.
Op een godbetert golfresort! Haha!
Gelukkig was er een dubbele bodem; via de kast konden we naar Narnia. Er was een paadje, vanaf het huis, langs een meertje met duizend kikkers, door een houten tunnel onder de golfbaan door, dat leidde naar het strand. Waar niemand was. (Want iedereen was aan het golfen, natuurlijk.)
Een prachtig, leeg, stuk strand, met een waanzinnig uitzicht op Gibraltar.
We gingen een dagje naar Gilbraltar.
Ik ontdekte dat ik Gibraltar leuker vond vanaf ons strand.
(Het hoogtepunt was eigenlijk dat Bo nu eindelijk die foto kon laten maken in een Engelse telefooncel. Oja en ik had natuurlijk een aap op mijn schouder. Wat heel anders was dan ik dacht. Niet zwaar en ruw en stinkend, zo’n aap, maar lief en licht en met heel zachte handjes.)
We gingen zwemmen in een riviertje.
En ik sprong van een rots.
Na vijf dagen leverden we de auto in en namen de bus naar Tarifa.
Oh Tarifa!
Where the hippies meet the hipsters.
Ik wil er helemaal hippe dingen van gaan zeggen, als ‘wat een goeie vibe’ enzo, maar echt: wat een goeie vibe!
Houten beachbarretjes met surfplanken tegen de muur, bevolkt door kitesurfers uit alle windstreken, maar ook busjes met peacetekens en schelpen op het dashboard. Wonderlijk bijna, dat er aan de Spaanse kust zo’n leuke badplaats bestaat, zonder hoogbouw en betaalde strandbedjes en waterfietsen en bananen achter speedboten, maar met gewoon, een strand zoals op Vlieland. Maar dan zonder storm.
We woonden elf dagen pal aan zee.
We gingen walvissen en dolfijnen en orka’s spotten, met een boot. Lois werd zeeziek. We zagen alleen dolfijnen. En grienden, die in het Engels Pilot Whales heten (en wier soortgenoten een week later bruut werden afgeslacht op de Faroereilanden vanuit een jaarlijkse traditie die ik als buitenstaander niet begrijp en (dus?) slechts afschuwelijk vind – helemaal nu, want ik heb ze gezien en nu zijn het mijn vrienden).
Aan de overkant van het water was Afrika.
’s Avonds zagen we de lichtjes van Tanger.
We gingen een dagje naar Tanger.
Ik ontdekte dat ik Tanger leuker vond vanaf ons balkonnetje.
Na elf dagen namen we de bus naar Algeciras en daarna nog een bus, terug naar Benalmádena. Waar appartementje nummer 1 in al zijn schamelheid op ons wachtte en het even voelde alsof we nooit waren weggeweest.
En na ons nog even twee dagen te hebben volgestopt met tapas – wat anders kun je doen aan zo’n boulevard – was het voorbij.
En misten we bijna ons vliegtuig.
Maar!
Terwijl wij weg waren – en dit is eigenlijk een veel leuker verhaal – vierden ándere mensen vakantie in ons huis, in Groningen.
Mensen uit Nieuw-Zeeland.
Een vriend van vroeger – ik zag hem voor het laatst vijfentwintig jaar geleden, maar vond hem terug op Facebook – wilde met zijn vriendin en dochtertje naar Nederland komen om familie te bezoeken en zocht onderdak, liefst in de stad. Misschien wist ik iets, of kende ik mensen die iemand zochten om op hun huis te passen?
Nou, heus wel.
Het was heel grappig om in Spanje af en toe onze tuin en mijn fiets voorbij te zien komen op Facebook.
En toen kwamen we thuis.
Ik ben serieus nog nooit zó leuk thuisgekomen van vakantie!
Ten eerste was daar natuurlijk de nieuwe koelkast – die ik vanuit Tarifa met mijn iPhone bij de Wehkamp had besteld na het bericht dat ons 30 jaar oude bakbeest het had begeven – maar tot onze verbazing was die helemaal gevuld! Met wijn en bier en fruit en kaas en allemaal lekkers.
Er stonden bloemen op tafel. En potten lavendel op ons terras.
De badkamer vol met nieuwe badproducten.
Overal in het (bizar schone) huis stuitten we op verrassingen en cadeautjes.
(Of ze zijn gewoon heel erg veel vergeten, dat kan ook.)
Eerst logeerden we bij Iben, in Roermond. (Ik ken Iben van het Internet, als collega-blogger.)
We werden onthaald met een feestmaal. En Susy kwam ook nog langs. En er was een dakterras en er was wijn en het werd allemaal reuze-gezellig en Bo, Merlijn en Loïs sliepen op de bank, met Ziggy, de hond.
De volgende dag vlogen we naar Málaga, vanaf Eindhoven. Daar namen we de trein naar Benalmádena. Dat is een halte verder dan Torremolinos; waar alle Nederlanders uitstapten.
We liepen drie kilometer (met volle bepakking bij 38 graden) naar ons eerste airbnb adres.
Dat nogal…tsja…was. Maar met genoeg bedden en een douche en een wc en een koelkast en wat heb je tenslotte meer nodig en we bleven toch maar één nacht.
We huurden een auto. Een Volkswagen Polo.
Het had beter een Volkswagen Golf kunnen zijn, gezien ons tweede appartement, dat gesitueerd bleek in een enorme ‘gated community’ rond een aantal golfbanen.
Ik had even iets gemist, denk ik, in de omschrijving.
Maar oh, wat grappig. Zaten we ineens in een volledig marmeren appartement, met twee badkamers en een vaatwasser en een zwembad in de gemeenschappelijke tuin.
Op een godbetert golfresort! Haha!
Gelukkig was er een dubbele bodem; via de kast konden we naar Narnia. Er was een paadje, vanaf het huis, langs een meertje met duizend kikkers, door een houten tunnel onder de golfbaan door, dat leidde naar het strand. Waar niemand was. (Want iedereen was aan het golfen, natuurlijk.)
Een prachtig, leeg, stuk strand, met een waanzinnig uitzicht op Gibraltar.
We gingen een dagje naar Gilbraltar.
Ik ontdekte dat ik Gibraltar leuker vond vanaf ons strand.
(Het hoogtepunt was eigenlijk dat Bo nu eindelijk die foto kon laten maken in een Engelse telefooncel. Oja en ik had natuurlijk een aap op mijn schouder. Wat heel anders was dan ik dacht. Niet zwaar en ruw en stinkend, zo’n aap, maar lief en licht en met heel zachte handjes.)
En ik sprong van een rots.
Na vijf dagen leverden we de auto in en namen de bus naar Tarifa.
Oh Tarifa!
Where the hippies meet the hipsters.
Ik wil er helemaal hippe dingen van gaan zeggen, als ‘wat een goeie vibe’ enzo, maar echt: wat een goeie vibe!
Houten beachbarretjes met surfplanken tegen de muur, bevolkt door kitesurfers uit alle windstreken, maar ook busjes met peacetekens en schelpen op het dashboard. Wonderlijk bijna, dat er aan de Spaanse kust zo’n leuke badplaats bestaat, zonder hoogbouw en betaalde strandbedjes en waterfietsen en bananen achter speedboten, maar met gewoon, een strand zoals op Vlieland. Maar dan zonder storm.
We woonden elf dagen pal aan zee.
We gingen walvissen en dolfijnen en orka’s spotten, met een boot. Lois werd zeeziek. We zagen alleen dolfijnen. En grienden, die in het Engels Pilot Whales heten (en wier soortgenoten een week later bruut werden afgeslacht op de Faroereilanden vanuit een jaarlijkse traditie die ik als buitenstaander niet begrijp en (dus?) slechts afschuwelijk vind – helemaal nu, want ik heb ze gezien en nu zijn het mijn vrienden).
Aan de overkant van het water was Afrika.
’s Avonds zagen we de lichtjes van Tanger.
We gingen een dagje naar Tanger.
Ik ontdekte dat ik Tanger leuker vond vanaf ons balkonnetje.
Na elf dagen namen we de bus naar Algeciras en daarna nog een bus, terug naar Benalmádena. Waar appartementje nummer 1 in al zijn schamelheid op ons wachtte en het even voelde alsof we nooit waren weggeweest.
En na ons nog even twee dagen te hebben volgestopt met tapas – wat anders kun je doen aan zo’n boulevard – was het voorbij.
En misten we bijna ons vliegtuig.
Terwijl wij weg waren – en dit is eigenlijk een veel leuker verhaal – vierden ándere mensen vakantie in ons huis, in Groningen.
Mensen uit Nieuw-Zeeland.
Een vriend van vroeger – ik zag hem voor het laatst vijfentwintig jaar geleden, maar vond hem terug op Facebook – wilde met zijn vriendin en dochtertje naar Nederland komen om familie te bezoeken en zocht onderdak, liefst in de stad. Misschien wist ik iets, of kende ik mensen die iemand zochten om op hun huis te passen?
Nou, heus wel.
Het was heel grappig om in Spanje af en toe onze tuin en mijn fiets voorbij te zien komen op Facebook.
En toen kwamen we thuis.
Ik ben serieus nog nooit zó leuk thuisgekomen van vakantie!
Ten eerste was daar natuurlijk de nieuwe koelkast – die ik vanuit Tarifa met mijn iPhone bij de Wehkamp had besteld na het bericht dat ons 30 jaar oude bakbeest het had begeven – maar tot onze verbazing was die helemaal gevuld! Met wijn en bier en fruit en kaas en allemaal lekkers.
Er stonden bloemen op tafel. En potten lavendel op ons terras.
De badkamer vol met nieuwe badproducten.
Overal in het (bizar schone) huis stuitten we op verrassingen en cadeautjes.
(Of ze zijn gewoon heel erg veel vergeten, dat kan ook.)