NOVY

Bron: riool.nl Na de aanvankelijke euforie over ons nieuwe huis kreeg ik even een terugslagje. Een post-verhuizing dipje. Niet dat ik niet meer blij was met het huis, integendeel, maar er kwam ineens wat teveel op me af. Werk, voornamelijk. Ik had een maand lang mijn klussen naar voren geschoven en nu keek ik ineens tegen een enorme berg aan. Ik moest er nodig mee aan de slag – en dat ging ik dan ook – maar ik wílde het niet! Ik wilde nog schilderijtjes ophangen en kastjes inrichten en spulletjes ordenen en onkruid wieden in de tuin en gewoon een beetje wónen. En bijkomen. Intussen waren er ook nog allemaal ingewikkelde kinderdingen; schoolkampen en sportdagen en juffenfeestjes en klasseavonden en eindvoorstellingen en nouja, ik verzoop bijna. En net toen ik het allemaal weer wat onder controle kreeg, was daar: Het rioolding. Ik moet dat even inleiden. Er lopen in ons huis lopen twee rioolbuizen van boven naar beneden, een voor in het huis en een achter. De achterste...

Kijk, dit is het kozijn van onze voordeur. We hebben twee bellen. Een klingelbel, waar je je totaal van naar de kloten schrikt als je toevallig in het halletje staat (weet ik inmiddels uit ervaring), en een drukbel, die een vreemd geluid maakt, dat ik nog steeds in eerste instantie niet kan thuisbrengen. Het is even wennen; in ons vorige huis hadden we een bel die zo zacht was dat we hem nauwelijks hoorden – in de woonkamer al helemaal niet. (Wat best lekker rustig was, realiseren we ons nu.) En dat ik nu ineens twéé nieuwe geluiden tegelijk moet adapteren helpt ook niet echt. Jaja, het is vreselijk allemaal. Haha. Nee. Waar ik het eigenlijk over wilde hebben, is het naambordje, dat tussen de twee bellen in hangt.  Oosterhout. Zo heten wij niet, het is de naam van de vorige bewoner. De eerste dag dat we hier woonden heb ik geprobeerd het bordje los te schroeven, zonder resultaat. De schroefjes zitten volledig vastgeroest. Misschien dat het zal lukken met een of a...

Voor u dit leest MOET u eerst dit lezen. Nouja, u moet natuurlijk helemaal niets, maar als u het niet doet mist u mogelijk de impact van het komende verhaal. Nja. Zie maar. Het gaat over een lampje. Over het mooiste lelijke lampje van de wereld, dat op een bijzondere wijze in ons bezit is gekomen en al 21 jaar op onze slaapkamer staat. Zo'n tien dagen geleden pakte ik het lampje van de kast om het in een verhuisdoos te stoppen en ik kreeg de schrik van mijn leven. (Bij wijze van spreken dan, want ik schrik natuurlijk niet zo gauw. Maar toch.) Húh?!? De prachtige witte lelie was ineens een soort van…. zwart. Nog even dacht ik dat ik het niet goed zag. Dat het met de lichtinval te maken had. Of dat ik me het lampje gewoon niet goed herinnerde; ik kijk immers niet dagelijks naar alle dingen in huis. 'Henk,' checkte ik, 'vind jij ook niet dat ons lampje eh… er anders uit ziet?' 'Euh,' zei Henk, 'dat is gek.' Hij opende de glazen bo...