NOVY

Vroeger keek ik enorm op tegen mensen met een mening. Ik hoopte dat als ik later groot was, ik ook een mening zou hebben. Over politieke issues enzo. Maar helaas, het valt nog steeds wat tegen. Ik blijf ambivalent met betrekking tot veel dingen. Zelfs als ik denk dat ik vol vuur ergens iets van vind, ben ik gemakkelijk op andere gedachten te brengen, met valide tegenargumenten. ‘Goh ja, daar zit ook wel weer wat in,’ denk ik dan. (Ik zou echt een vreselijke rechter zijn.) Zo voelde de afgelopen week de lichte druk om ook iets te zeggen over Zwarte Piet, maar ik wist dus niet zo goed wát. Want ik heb er eigenlijk niet echt een mening over. Zo’n zwart knechtje in een glimmend pekske , met gouden ringen in zijn oren, het is op z’n minst dubieus. Waarom zouden we dat nou per se willen, als het blijkbaar een grote groep mensen kwetst? Aan de andere kant, kan ik me de verontwaardiging van Sinterklaasliefhebbers (voor wie hun geliefde feest over het algemeen niets met discriminatie...

Ik zal het maar vast verklappen, dit is een verhaal zonder happy end. Ik noem het: 'We kochten ons droomhuis en toen ging het niet door.' Het ging zo: We waren alweer zo’n beetje vergeten dat ons huis te koop stond, tot we drie weken geleden ineens weer kijkers kregen. Serieuze kijkers, die na een tweede bezichtiging volgens de makelaar wel eens een serieus bod konden gaan doen. Reden voor ons om maniakaal door funda te gaan bladeren. In eerste instantie zonder veel succes, tot we door vrienden werden gewezen op een huis dat op de een of ander reden aan onze aandacht was ontsnapt. En ja hoor. Straalverliefd. Een huis uit 1880, met een prachtige tuin en krakende trappen en een kelder en een zolder en gekke hoekjes en schuine daken en balken en authentieke elementen en glas in lood en nouja, alles wat we zochten dus. Alleen een beetje klein. Als in : een stuk kleiner dan het huis waarin we nu wonen. Als in : bijna de helft kleiner. (Waar ik misschien even bij moet ...

Ik zal het maar opbiechten, ik was nooit de vrolijkste mensch op aarde. (Wel altijd lollig, want ik heb gelukkig humor; zij het dan weer niet van de lichtste soort.) Mijn beeld van de mensheid is nogal pessimistisch. Ik kan daar allerlei redenen voor verzinnen, maar laten we het maar houden op mijn karakter. Over kinderen krijgen had ik nooit serieus nagedacht. Niet dat ik ze perse niet wilde, maar ik zag het gewoon niet echt als iets voor mij. En daarnaast vroeg ik me ook wel eens af of het eigenlijk wel een goed idee was, om kinderen op deze 'verdorven wereld' te zetten. Maar op een bepaald moment, vlak voor mijn dertigste verjaardag, was ik plotseling en onverwacht zwanger. En alles veranderde. Alles. Met name mijn wereldbeeld; ik zag ineens alles zonnig. Lelijke wereld? Nee, man, práchtig! Die baby in mijn buik maakte alles mooi. Mijn gedachten veranderden van: Is het nog wel verantwoord om een kind op deze aarde te zetten?  in: Voortplanten, dat is nou eenmaal ...

Afgelopen zaterdag waren we op het NFF in Utrecht. Het Nederlands Film Festival. (Niet te verwarren met het NNF , het Natural Networking Festival, waar we dan weer drie weken geleden waren. En waar ik helemaal niet over verteld heb hier, terwijl het toch héél bijzonder was.) Maar we waren dus in Utrecht, in het Louis Hartlooper Complex, waar de film Heroin in première ging, met een ieniemienie-bijrolletje voor Loïs. Toen ongeveer op een kwart van de film de betreffende scène was geweest fluisterde Henk in mijn oor: ‘Nou, ga je mee, we kunnen weer gaan.’ Haha. Dat was natuurlijk kolder, want het was een nogal indrukwekkende film, zo indrukwekkend dat toen hij was afgelopen we ons kindsterretje alweer zo'n beetje vergeten waren. De film beschrijft een dag uit het leven van een verslaafde dakloze (of een dakloze verslaafde, dat weet ik nooit zo goed). Hij duurt nog geen anderhalf uur, maar ik was doodmoe op het eind. (Jézus wat een dag.) Gelukkig hadden we de foto’s nog. ...