Doorgaan naar hoofdcontent

Vlieland en de dooie mus

Tsja. Morgen gaan we dus alwéér weg. Naar Vlieland, naar Into the Great Wide Open, net als vorig jaar. Zij zal er ook zijn, en zij, en zij zijn er ook. En nog een heleboel andere mensen die u niet kent, maar ik wel, en nog zo'n 4900 mensen die u en ik waarschijnlijk beide niet kennen.

Vandaag pakten we ons bagagewagentje dus maar weer eens in. Pff. Wat een gedoe zeg. De tent lag koud twee weken in de berging, de slaapzakken gewassen ernaast, de luchtbedden en alle andere kampeerspullen netjes opgestapeld en hop: vandaag moest alles weer tevoorschijn. Ik stond erbij en keer ernaar, met lede ogen.
Een luxeprobleem. Ja. En nu ik er zo eens over nadenk, ik grossier in luxeproblemen; ik moet haast wel heel gelukkig zijn.


U denkt inmiddels zeker dat ik het verhaal over het helikoptermeisje op de lange baan wil schuiven hè?
Nou, dat is ook zo.
Want ziet u, hoe grappig het ook was, het verhaal laat zich - zo heb ik ondervonden - niet navertellen. U had er waarachtig bij moeten zijn!
Maar goed, omdat u anders toch maar blijft zeuren, het had te maken met curieuze bloedspetters rondom op de muren in een van de wc-hokjes op de camping in Frankrijk. En de verklaring die de campingeigenaar hiervoor had.
Nja, sorry. Ik heb u waarschijnlijk blij gemaakt met een dooie mus. Maar das beter dan andersom, zou mijn opa hebben gezegd.

Tot volgende week!