Dus alleen als u er zin in heeft.
Ik werd geboren en kreeg de achternaam Gortzak.
Dat was niet per se de leukste naam om mee op te groeien. In
Amsterdam was ik er misschien nog enigszins mee weggekomen; daar wonen er meer –
maar in Norg, het dorpje in Drenthe waar we halverwege de jaren 1970 naartoe
verhuisden, zag men er de humor niet van in. Of juist wel, bedoel ik dan.
Ik sloeg me er dapper doorheen: Je moet toch érgens mee
gepest worden, nietwaar, en dan misschien nog beter met je achternaam dan met
je flaporen.
Maar toen ik op mijn vijfentwintigste leerde dat mijn
naamgever, Dick Gortzak, niet mijn werkelijke vader was – iets wat ik al heel
lang vermoedde en stiekem hoopte (we hadden geen beste band) – was ik er
helemaal zat van. No more Gortzak for me.
Bovengenoemde openbaring vond toevallig plaats op de dag
voor mijn bruiloft, zodat ik stante pede kon beslissen om de naam van mijn
echtgenoot aan te nemen. Enigszins traditioneel, en niet heel feministisch,
maar wel functioneel.
Vanaf toen heette ik Yvon Mekkring. Ik was er content mee: ik
kon ermee door het leven, waar men nu eenmaal een achternaam dient te hebben.
Maar nu, het zal weinigen ontgaan zijn: mijn huwelijk is op
de klippen.
Henk en ik zijn uit elkaar.
En nu wil ik dus geen Mekkring meer heten.
Maar…. ik kan ook niet terug naar Gortzak! Want dat is al met al zo'n pijnlijke geschiedenis geworden!
Dus wat nu?
Mijn zusje – halfzusje – zei: ‘Neem gewoon de naam
Hazeleger!’ Dat vond ik echt reuze lief. Maar het lijkt me ook een beetje brutaal; ik heb mijn echte vader tenslotte
nooit zélf kunnen vragen of hij een het goed idee vond dat ik zijn naam zou
dragen. (Hij was al overleden voor het geheim uitkwam.)
Een véél beter plan, en administratief ook een stuk simpeler leek me, zou zijn als ik de
naam van mijn moeder zou nemen. Mijn moeder (die al veertien jaar weduwe is en inmiddels weer haar meisjesnaam voert) wil dat namelijk dolgraag. En ik
ook: het is een mooie naam, bovendien vind ik mijn moeder lief en was haar
vader, Willem van Apeldoorn, de
allerleukste en grappigste opa van de wereld.
Nou, geregeld, zou je denken.
Maar nee dus.
Want het kan niet.
(Dat weet ik sinds ik me er een paar jaar geleden al in verdiepte, toen de namenkwestie ook even speelde, zij het zonder de urgentie van
nu.)
Het mag niet.
Je mag als je ouder bent dan achttien niet de naam van de andere ouder aannemen. Ook al heb je er nog zo’n goed verhaal bij. En betaal je keurig 835 euro administratiekosten.
Nouja, er is één klein ieniemieniemogelijkheidje.
De C-route.
De route van de 'psychische hinder'.
Maar langs die route vind je overal waarschuwingsborden: Dit is een zeer
moeilijke weg! Ga terug! Het is geen gemakkelijke procedure! En hadden we al gezegd dat een dergelijk verzoek bijna
nooit wordt ingewilligd?
De C-route houdt in dat je een onafhankelijke BIG-geregistreerde
psycholoog laat verklaren dat je psychische hinder ondervindt van je
achternaam. En dan moet je vervolgens hopen dat iemand bereid is om op
basis van die verklaring de procedure in gang te zetten.
Leuke bijkomstigheid: De administratiekosten à 835 euro die
je vooraf moet betalen, krijg je niet terug als het verzoek wordt afgewezen.
En dat weerhoudt me dus een beetje van actie. Want hoe moet
ik die waarschuwingen interpreteren? ('Dit
is geen gemakkelijke procedure!')
Zou het genoeg zijn, wanneer ik de onafhankelijke BIG-geregistreerde
psycholoog vertel dat ik het psychisch hinderlijk vind dat ik officieel te boek
sta met namen die schrijnen; een van mijn vader die mijn vader niet was, de
ander van een man die mijn man niet meer is? Dat ik telkens een beetje
misselijk word wanneer ik een formulier moet invullen? En als ik
post krijg van instanties?
Of moet ik de onafhankelijke BIG-geregistreerde psycholoog op
de mouw proberen te spelden dat ik mijn polsen doorsnij als de naam in
mijn paspoort niet wordt veranderd? Of moet ik een luguber incestverhaal verzinnen? Is dat pas een argument waarvoor men zwicht?
('Hadden we al gezegd dat een dergelijk verzoek bijna nooit wordt ingewilligd?')
Ik vind het zo flauw allemaal dit!
En dus schuif ik de boel maar zo’n beetje voor me uit.
In het dagelijks leven noem ik mezelf al geruime tijd van
Apeldoorn. Niet alleen op social media en in mijn werk, maar ook gewoon, aan de
telefoon enzo. (‘Hallo u spreekt met Yvon van
Apeldoorn. Ja, nee, dat klopt. In uw systeem sta ik onder een andere naam. Ja,
ik begrijp dat dit verwarrend is.’) Het lukt allemaal wel, maar het is reuze onhandig. En het voelt de hele tijd alsof ik de kluit belazer.
Dus.
Is er misschien iemand die (iemand kent die) me kan helpen? Meedenken? Adviseren? Een advocaat? Of een onafhankelijke BIG-geregistreerde psycholoog, die vaker met dit bijltje
heeft gehakt? Of iemand bij Justis, die het ook stom vindt na het lezen van dit verhaal en die het gewoon even
voor me gaat regelen?
Want ik wil zo graag mijn naam.
(Uit: Heel klein mannetje - Sybren Polet)