NOVY

In de kerstvakantie vond ik een doos. Met klein speelgoed. Poppetjes, beestjes, poppenhuismeubeltjes, autootjes, verdwaalde legoblokjes, AH- mini’s, etc. Speelgoed waarmee nooit gespeeld wordt, en werd. Ik bedacht ineens dat ik daar iets mee moest. (Waar ik bij moet zeggen dat ik enigszins overwerkt was en overprikkeld van die hele decembermaand, en de intense behoefte had aan iets sufs.) Dus ik kocht een letterbak op Marktplaats en begon aan mijn euh...project. Zo noemde ik het maar. De kinderen vonden het geloof ik wel een soort van grappig, maar zaten er vooral meewarig bij te kijken. Elke avond na het eten ging ik een tijdje zitten spelen. Ik kan niet vertellen hoe vredig ik werd van kleine plastic teddybeertjes op kleine plastic paardjes lijmen. Van poppetjes en dingetjes bij elkaar verzinnen die samen een verhaaltje vertellen. (Mijn lievelings is Minnie Mouse die cello speelt op een fluitje in de vorm van een gitaar, in haar kamertje met bloemen.) Het valt ...

Ik las een paar dagen geleden ineens dit: Waarom de halve wereld kijkt naar Making a Murderer . En ik dacht: oké, de halve wereld doet iets en ik hoor er weer eens niet bij. Dat gebeurt vaker. En meestal schep ik er met mijn tegendraadse natuur ook wel een zeker genoegen in, om bij de andere helft te horen. Maar nu was er toch iets dat me triggerde. Dus ik ging éventjes kijken. Op Netflix. Na het eerste halfuur dacht ik nog: Neh. Ik geloof niet dat ik hier zin in heb. En daar had ik misschien beter naar kunnen luisteren. Want ik bleef dus kijken, en nu zit ik gevangen. Het gaat over Steven Avery, die opgroeit op een autosloperij in een enigszins asociale setting (‘trailer trash’) en op zijn drieëntwintigste naar de gevangenis moet wegens verkrachting.  Onschuldig, zo blijkt na achttien jaar, wanneer de echte dader gevonden wordt. Hij komt vrij en pakt zijn leven weer op. Hij besluit een aanklacht in te dienen tegen de sheriff en de officier van justitie,...