Ik weet niet of zoiets eigenlijk opvalt, maar ik ben redelijk afwezig hier.
Dat komt door de nogal intensieve klus waarmee ik bezig ben; ik schrijf een boek. Geen roman helaas (die verschijnt vermoedelijk als ik vijfenzeventig ben) maar een soort van managementboek, in opdracht. Als ghostwriter. En dat is natuurlijk allemaal hartstikke leuk, maar het betekent wel dat ik intussen niet mag bloggen van mezelf.
En dat is trouwens niet helemaal waar, ik mág wel bloggen, maar alleen als ik het verdiend heb; als ik een aanzienlijk stuk naar tevredenheid heb geschreven.
Enne….nouja….dus.
Maar nu ben ik even ongehoorzaam, want ik hou het bijna niet meer! Er gebeurt van alles, zowel in mijn leven als in mijn hoofd, en niets daarvan wordt opgetekend, ik word daar vreselijk onrustig van.
Zo is er, onder andere, de Marokko-commotie.
Kijk.
Je komt de winter uit – althans, zo gaat dat ieder jaar bij mij – en je denkt: er moeten spannende dingen gebeuren. Want we leven groots en meeslepend, tenslotte; er moeten avonturen worden beleefd, nieuwe oorden ontgonnen, andere culturen ontdekt, we moeten ons nageslacht de wereld laten zien!(Ze gaan later zelf maar naar Vlieland, met hun kinderen.)
En je besluit in een opwelling: we gaan backpacken door Marokko.
Je boekt, stante pede, tickets naar Malaga – want dat maakt het nog spannender; met het openbaar vervoer naar het zuidelijkste puntje van Spanje en dan met de boot naar het Afrikaanse continent, om daar een paar weken rond te trekken.
Ik was er enorm van in mijn nopjes.
Eventjes, toch zeker.
Want toen begon het. ‘Weten jullie dat jullie dan precies met de Ramadan in Marokko zijn?’
Euh.
Nee. Dat was éven een puntje waaraan ik niet had gedacht.
(En dat vind ik heel stom, want ik beschouw mezelf eigenlijk als iemand die daar wél over zou hebben nagedacht. En die zich, alvorens een reis naar Marokko te plannen, wat meer had verdiept in de gebruiken in kwestie en daardoor bijvoorbeeld ook wist dat het Suikerfeest niet een groot en uitbundig, zoet en kleverig straatfeest is en derhalve fantástisch om mee te maken, maar meer zoals Kerst bij ons: met alle winkels en restaurants gesloten en de bussen en treinen vol, met mensen die naar hun familie reizen om in besloten kring het einde van de vastentijd te vieren.)
Hm.
Nouja, daar moesten we dan maar mee dealen.
Maar toen kwam: ‘Weet je dat wel zeker? Naar Marokko, in juli? Weet je wel hoe héét het daar dan is?’
Ja, natuurlijk weet ik dat. Ik hou van heet. En mijn kinderen ook. Denk ik. Misschien. Toch?
Hm.
En toen zeiden een aantal mensen: ‘Volgens mij geldt er een negatief reisadvies voor Marokko. Met die ISIS dreiging enzo.’
Dat bleek overigens niet waar, er is alleen een verhoogde dreiging van terroristische aanslagen, net als in Parijs en Brussel.
Dus.
Maar toch: Hm.
Vandaag was ik er ineens zat van. Van het verdedigen dat het heus een goed plan was. Want misschien was het dat toch wel eigenlijk niet echt.
Beter zouden we een keer in het voor- of najaar een weekje gaan. En dan gewoon hop, met het vliegtuig rechtstreeks naar Marrakech of Casablanca.
Dus ik annuleerde vanmiddag, in een nieuwe opwelling, de geboekte accommodaties, belde de geplande vaccinaties af en ging op zoek naar leuke plekjes aan de Europese kant van de straat van Gibraltar – de tickets naar Malaga zijn er tenslotte nog wel.
‘Backpackend en airbnb-end door Andalusië’, dat klinkt toch ook best avontuurlijk?
En als we in Tarifa zijn, dan pakken we de snelboot om een dagtripje naar Tanger te maken.
Want de kinderen hebben al op school verteld dat ze naar Afrika gaan.
En ik heb al een stapel dirhams gekocht, van iemand die ze over had.
Af en toe begrijp ik ineens waarom de mensen om mij heen wel eens wat moe van me worden.
(Sorry, Henk. En wat lief van je dat je mij altijd onze vakanties laat bedenken, omdat ik dat nou eenmaal zo leuk vind. En het komt ook altijd goed, hè? Uiteindelijk.)
Dat komt door de nogal intensieve klus waarmee ik bezig ben; ik schrijf een boek. Geen roman helaas (die verschijnt vermoedelijk als ik vijfenzeventig ben) maar een soort van managementboek, in opdracht. Als ghostwriter. En dat is natuurlijk allemaal hartstikke leuk, maar het betekent wel dat ik intussen niet mag bloggen van mezelf.
En dat is trouwens niet helemaal waar, ik mág wel bloggen, maar alleen als ik het verdiend heb; als ik een aanzienlijk stuk naar tevredenheid heb geschreven.
Enne….nouja….dus.
Maar nu ben ik even ongehoorzaam, want ik hou het bijna niet meer! Er gebeurt van alles, zowel in mijn leven als in mijn hoofd, en niets daarvan wordt opgetekend, ik word daar vreselijk onrustig van.
Zo is er, onder andere, de Marokko-commotie.
Kijk.
Je komt de winter uit – althans, zo gaat dat ieder jaar bij mij – en je denkt: er moeten spannende dingen gebeuren. Want we leven groots en meeslepend, tenslotte; er moeten avonturen worden beleefd, nieuwe oorden ontgonnen, andere culturen ontdekt, we moeten ons nageslacht de wereld laten zien!
En je besluit in een opwelling: we gaan backpacken door Marokko.
Je boekt, stante pede, tickets naar Malaga – want dat maakt het nog spannender; met het openbaar vervoer naar het zuidelijkste puntje van Spanje en dan met de boot naar het Afrikaanse continent, om daar een paar weken rond te trekken.
Ik was er enorm van in mijn nopjes.
Eventjes, toch zeker.
Want toen begon het. ‘Weten jullie dat jullie dan precies met de Ramadan in Marokko zijn?’
Euh.
Nee. Dat was éven een puntje waaraan ik niet had gedacht.
(En dat vind ik heel stom, want ik beschouw mezelf eigenlijk als iemand die daar wél over zou hebben nagedacht. En die zich, alvorens een reis naar Marokko te plannen, wat meer had verdiept in de gebruiken in kwestie en daardoor bijvoorbeeld ook wist dat het Suikerfeest niet een groot en uitbundig, zoet en kleverig straatfeest is en derhalve fantástisch om mee te maken, maar meer zoals Kerst bij ons: met alle winkels en restaurants gesloten en de bussen en treinen vol, met mensen die naar hun familie reizen om in besloten kring het einde van de vastentijd te vieren.)
Hm.
Nouja, daar moesten we dan maar mee dealen.
Maar toen kwam: ‘Weet je dat wel zeker? Naar Marokko, in juli? Weet je wel hoe héét het daar dan is?’
Ja, natuurlijk weet ik dat. Ik hou van heet. En mijn kinderen ook. Denk ik. Misschien. Toch?
Hm.
En toen zeiden een aantal mensen: ‘Volgens mij geldt er een negatief reisadvies voor Marokko. Met die ISIS dreiging enzo.’
Dat bleek overigens niet waar, er is alleen een verhoogde dreiging van terroristische aanslagen, net als in Parijs en Brussel.
Dus.
Maar toch: Hm.
Vandaag was ik er ineens zat van. Van het verdedigen dat het heus een goed plan was. Want misschien was het dat toch wel eigenlijk niet echt.
Beter zouden we een keer in het voor- of najaar een weekje gaan. En dan gewoon hop, met het vliegtuig rechtstreeks naar Marrakech of Casablanca.
Dus ik annuleerde vanmiddag, in een nieuwe opwelling, de geboekte accommodaties, belde de geplande vaccinaties af en ging op zoek naar leuke plekjes aan de Europese kant van de straat van Gibraltar – de tickets naar Malaga zijn er tenslotte nog wel.
‘Backpackend en airbnb-end door Andalusië’, dat klinkt toch ook best avontuurlijk?
En als we in Tarifa zijn, dan pakken we de snelboot om een dagtripje naar Tanger te maken.
Want de kinderen hebben al op school verteld dat ze naar Afrika gaan.
En ik heb al een stapel dirhams gekocht, van iemand die ze over had.
Af en toe begrijp ik ineens waarom de mensen om mij heen wel eens wat moe van me worden.
(Sorry, Henk. En wat lief van je dat je mij altijd onze vakanties laat bedenken, omdat ik dat nou eenmaal zo leuk vind. En het komt ook altijd goed, hè? Uiteindelijk.)