Dan valt er echt wel wat te vieren, zou je denken.
Maar, mwah.
Het is vooral de vier van virus die hier heerst.
Zo stom! Ik was nooit eerder ziek op mijn verjaardag! (Hoewel, ik bedenk ineens dat ik vier werd op de dag dat mijn amandelen werden geknipt.)
Hoe dan ook, het is allemaal wat atypisch.
Bovendien is het herfst, met regen en zestien graden en grijze luchten.
En ik was toch altijd in de lente jarig?
Aan de cadeautjes lag het niet. Ik kreeg echt heel veel leuke cadeautjes. Zoals een gloednieuwe fles Chanel Allure en een knalgroene koptelefoon. En van Lois een tekening, van Bo een t-shirt met een dromenvanger en van Merlijn (véél) chocola. (Hij is nog geen twaalf, maar heeft het als man al heel aardig begrepen.) Verder twee staafmixers (iets te vaak geroepen dat de mijne stuk was), een fles lievelingswijn, ‘Bibi’s doodgewone dierenboek, en, van mijn moeder, een thermoskan met Magnolia’s erop.
En waar het ook niet aan lag: de ongelofelijke stroom digitale felicitaties waaronder ik werd bedolven.
Natuurlijk, je kunt zeggen dat het wel heel makkelijk is om even snel iets te typen in het ‘Dinges is jarig. Feliciteer hem hier met zijn verjaardag’- vakje, maar toch: een paar honderd mensen hebben gisteren eventjes aan mij gedacht, en ik mocht dat zomaar weten!
Dat is dan toch wel weer leuk, van die sociale media.
Moet ik schoorvoetend toegeven.
Want ik werd er eerlijk gezegd de laatste tijd een beetje moe van.
Dat heeft niemand kunnen merken, want ik ging natuurlijk gewoon door – zo is dat met verslavingen – maar ik voelde me de laatste tijd steeds vaker geconfronteerd met het zin- en uitzichtloze ervan.
Het is met social media een beetje zo: óf je stort je er volledig in, met meningen over dingen en passionele argumenten – maar voor je het weet ben je dan ineens betrokken in een of andere twitteroorlog (misschien volg ik gewoon de verkeerde mensen, maar het is daar bij tijd en wijle een slágveld mensen; er woedt een grimmige digi-verbale strijd tussen
Pff. Boring. Eigenlijk, toch?
Verder lijkt mijn leven de laatste tijd wel één lange Facebooktest: Ik weet inmiddels welke beroemde popgroep, filosoof en kleur ik ben, in welk land ik eigenlijk zou moeten wonen, dat ik 87% man ben, hoe ik eruit zie over 50 jaar en dat ik een EQ van 150 heb. Het is bijna gek dat ik met zoveel zelfkennis en psychologisch inzicht nog steeds mijn pad niet heb gevonden.
Wat dat betreft moest het allemaal maar eens anders, besloot ik gisteren.
(Zo'n verjaardag is een uitgelezen moment voor beslissingen en goede voornemens.)
Nog één jaar en dan ben ik 45. En veertig mag dan het nieuwe dertig zijn, 45 is nog steeds stokoud, dus dit jaar moet het gebeuren.
En misschien kwam het wel door de dromenvanger op mijn shirt, maar ineens wist ik het: wat ik écht nodig heb, is een column.
Het liefst zo'n dagelijkse, in een krant. Over alles en over niets.
Regelmaat, roem en rijkdom; dat zou me vast van het digitale dwaalspoor afhelpen.
Of misschien moest ik eerst maar weer eens wat meer gaan bloggen, hier.
Over alles en over niets.