NOVY

En dan was er dus nog de kat . De kat met het kokertje – dat ik na een paar dagen natuurlijk toch maar heb opengemaakt. Op het briefje stond een naam: Lotje. En een telefoonnummer en een adres. Het bleek te gaan om de straat hierachter. Ze woont hier vlakbij, zoals we al vermoedden. Ik stuurde een berichtje naar het telefoonnummer. Hallo, uw kat Lotje is de laatste tijd heel veel bij ons. Dat vinden we heel gezellig, hoor, dus no problem, maar dan weet u waar ze uithangt. En ondertekende met mijn naam en adres. Ik kreeg vrijwel onmiddellijk antwoord. Fijn om te horen, ze is inderdaad geregeld op pad. Graag niet voeren, ze krijgt thuis meer dan genoeg. Nou, dat leek me een prima deal. Iets met lusten en lasten; gezellig af en toe een kat om mee te knuffelen en te kletsen, maar geen kattenvoer op het boodschappenlijstje. En intussen moesten we dan maar wel proberen om met z’n allen iets minder stukjes kaas op de grond te laten vallen. Omdat we krampachtig blijven gel...

Twee vieren! Dan valt er echt wel wat te vieren, zou je denken. Maar, mwah. Het is vooral de vier van virus die hier heerst. Zo stom! Ik was nooit eerder ziek op mijn verjaardag! (Hoewel, ik bedenk ineens dat ik vier werd op de dag dat mijn amandelen werden geknipt.) Hoe dan ook, het is allemaal wat atypisch. Bovendien is het herfst, met regen en zestien graden en grijze luchten. En ik was toch altijd in de lente jarig? Aan de cadeautjes lag het niet. Ik kreeg echt heel veel leuke cadeautjes. Zoals een gloednieuwe fles Chanel Allure en een knalgroene koptelefoon. En van Lois een tekening, van Bo een t-shirt met een dromenvanger en van Merlijn (véél) chocola. (Hij is nog geen twaalf, maar heeft het als man al heel aardig begrepen.) Verder twee staafmixers (iets te vaak geroepen dat de mijne stuk was), een fles lievelingswijn, ‘Bibi’s doodgewone dierenboek, en, van mijn moeder, een thermoskan met Magnolia’s erop. En waar het ook niet aan lag: de ongelofelijke stroom dig...

Ik weet niet of zoiets eigenlijk opvalt, maar ik ben redelijk afwezig hier. Dat komt door de nogal intensieve klus waarmee ik bezig ben; ik schrijf een boek. Geen roman helaas (die verschijnt vermoedelijk als ik vijfenzeventig ben) maar een soort van managementboek, in opdracht. Als ghostwriter. En dat is natuurlijk allemaal hartstikke leuk, maar het betekent wel dat ik intussen niet mag bloggen van mezelf. En dat is trouwens niet helemaal waar, ik mág wel bloggen, maar alleen als ik het verdiend heb; als ik een aanzienlijk stuk naar tevredenheid heb geschreven. Enne….nouja….dus. Maar nu ben ik even ongehoorzaam, want ik hou het bijna niet meer! Er gebeurt van alles, zowel in mijn leven als in mijn hoofd, en niets daarvan wordt opgetekend, ik word daar vreselijk onrustig van.  Zo is er, onder andere, de Marokko-commotie. Kijk. Je komt de winter uit – althans, zo gaat dat ieder jaar bij mij – en je denkt: er moeten spannende dingen gebeuren. Want we leven groots en m...