NOVY

Bij de entree van 'onze' Jumbo, zit op de inpakplank, boven de lege dozen, regelmatig een kat. Dat is misschien een beetje vreemd, dat vond ik de eerste keer ook, maar mensen wennen over het algemeen snel aan nieuwe dingen, dus inmiddels is het een heel vertrouwd beeld. Ik heb geconcludeerd dat het de kat van de straatkrantverkoper moet zijn. Dit aan de hand van de constatering dat de kat er nooit zit als de straatkrantverkoper er niet is, en andersom. (Er is een groot detective aan me verloren gegaan.) Maar die kat gaat dus altijd met hem mee. Ik vind dat zo schattig! Hij blijft in de winkel rustig zitten wachten, tot het weer tijd is om weg te gaan. Af en toe krijgt hij een aai van een langslopende klant. (Dat denk ik tenminste; er zijn vast meer mensen die dat doen.) Het is serieus de beste kat die ik ken. (Van de katten die momenteel in leven zijn, dan. Want de allerbeste kat ooit was natuurlijk Bram; mijn eerste grote liefde. Over wie ik na vijfentwintig jaar nog ...

Nee, dit wordt niet het zoveelste betweterige, pedanterige taallesje. Ik voel alleen de sterke drang om even in de bres te springen voor een woord, dat op de lijst met vergeten woorden dreigt te belanden. Ik heb het over: Meteen. Met de betekenis: onmiddellijk, stante pede, op dit moment, subiet, ogenblikkelijk, dadelijk, direct. Nu zegt u misschien: ‘Nah, hoezo? Meteen? Dat woord gebruik ik heel vaak, hoor.’ En dat wil ik dan best geloven, maar grote kans dat het toch niet waar is. Ik hoorde het al een tijdje, maar tegenwoordig steeds vaker (en vaker): ‘Ik zal het gelijk even doen!’  ‘Okee, de vijftiende om tien uur, ik zet het gelijk in mijn agenda.’  ‘Het was zo glad vanmorgen, ik stapte naar buiten en ging gelijk op m’n bek.’ Dan denk ik altijd: wat nou gelijk? Gelijk met wat? Gelijk aan wat? Even opzoeken in de Van Dale. Gelijk heeft een heleboel betekenissen, maar geen daarvan is: onmiddellijk, stante pede, op dit moment, subiet, ogenblikkelijk...

Ik zal waarschijnlijk op weinig bijval kunnen rekenen, gezien de populariteit van het programma Street Magic en de volle zalen van Hans Klok, maar ik ga het toch maar zeggen: Ik heb een bloedhekel aan goochelaars. Echt, heel erg. En al heel lang ook. Al sinds de hoogtijdagen van Hans Kazan. Dan hebben we het over 1978. Ik bedoel maar. Van kinderen met goocheldozen krijg ik ook al een beetje jeuk, maar dat komt voornamelijk omdat ik het geduld mis om tien keer achter elkaar naar dezelfde mislukkende truc te kijken, verder hebben die nog wel iets schattigs. Mijn echte allergie betreft de goochelaars die het kúnnen. De professionele goochelaars. (Die natuurlijk ook ooit met een goocheldoos zijn begonnen. Zo lees ik op Wikipedia over Hans Kazan: 'Op zijn negende kreeg hij een goocheldoos van Sinterklaas en vanaf die tijd is hij met goochelen bezig.' Ik word hier zo treurig van.) Nog erger dan de profs, trouwens, zijn de fanatieke amateurs. Omdat je die in theorie zomaa...