NOVY

Tsja. Morgen gaan we dus alwéér weg. Naar Vlieland, naar Into the Great Wide Open , net als vorig jaar . Zij zal er ook zijn, en zij , en zij zijn er ook. En nog een heleboel andere mensen die u niet kent, maar ik wel, en nog zo'n 4900 mensen die u en ik waarschijnlijk beide niet kennen. Vandaag pakten we ons bagagewagentje dus maar weer eens in. Pff. Wat een gedoe zeg. De tent lag koud twee weken in de berging, de slaapzakken gewassen ernaast, de luchtbedden en alle andere kampeerspullen netjes opgestapeld en hop: vandaag moest alles weer tevoorschijn. Ik stond erbij en keer ernaar, met lede ogen. Een luxeprobleem. Ja. En nu ik er zo eens over nadenk, ik grossier in luxeproblemen; ik moet haast wel heel gelukkig zijn. U denkt inmiddels zeker dat ik het verhaal over het helikoptermeisje op de lange baan wil schuiven hè? Nou, dat is ook zo. Want ziet u, hoe grappig het ook was, het verhaal laat zich - zo heb ik ondervonden - niet navertellen. U had er waarachtig bij moeten ...

Kijk, iedereen is dus tegenwoordig verslaafd aan het spelletje Wordfeud. Ik ook natuurlijk, maar daarnaast ben ik al jarenlang verslaafd aan een ander woordspelletje, dat ik zelf heb bedacht. Het wordt gespeeld tijdens het autorijden, of gewoon op straat, met de kentekenplaten van auto's. Men neme : een nummerbord. Men late de cijfers links liggen en concentrere zich op de letters. Dat zijn er over het algemeen 4. (Hoewel de nieuwste auto's nummerborden hebben met 3 letters; een beetje jammer voor het spel, maar niet funest.) Doel van het spel : maak van de letters één woord, door alleen klinkers toe te voegen en zonder de letters van plaats te veranderen. Bijvoorbeeld: TR-LG-51 kan worden: TRiLoGie De puntentelling : elke toegevoegde klinker levert 1 punt op. Trilogie is aldus 4 punten waard. Het is mogelijk om medeklinkers te kopen, maar dat is duur: een medeklinker kost 3 punten. En het is voor mij persoonlijk mijn eer altijd wat te na, zo'n...

Precies onder dat rode vlekje, daar boven in Nederland, daar zat ik gisteren. In een weiland in Gieten, een plaatsje dat zijn naam duidelijk niet mee heeft. Anderhalf uur na de geplande aanvangstijd begon gelukkig alsnog De Drentse Bluesopera . Mensen, wat een spektakel! Componist, arrangeur en toetsenist in deze (en verder natuurlijk gewoon briljante en geniale muzikant en vriend) Remko Wind nam me mee naar de allerlaatste voorstelling. (Oh. Ja, want ik kan u nu wel enthousiast zitten maken, maar het was gisteren dus de laatste voorstelling. In de openlucht althans: ze spelen nog een keer in Carré , op 18 september. Maar dat zal toch anders zijn. Want gaan ze Carré dan volgooien met gras?) Nouja, hoe dan ook, ik was er gisteren en ik vond het fantastisch. De hoofdrol werd trouwens vertolkt door Steyn de Leeuwe, van BNN, u kent hem wel. Wat een leukerd is dat, eigenlijk. Enfin. P.S. Reyer Boxem maakte deze laatste foto's en de volgende keer schrijf ik weer een echt lo...

Ja en toen waren we dus weer thuis. Al een tijdje hoor. Al drie dagen. Drie hele dagen waarin ik mijn blog niet heb aangeraakt. Want weet u? Ik weet het even niet zo goed. Probeerde ik de eerste week van de vakantie nog krampachtig alle leuke, lollige en logwaardige (de drie ellen van het bloggen, u kent ze wel) dingen te onthouden - zoals daar bijvoorbeeld was het hilarische verhaal over het helikoptermeisje – de tweede en derde week was ik voornamelijk bezig mezelf af te vragen wat ik nou eigenlijk aan het doen was met mijn leven. Pff, al dat geblog. Waartoe, waarheen, waarvoor? En hoeveel tijd daar wel niet in gaat zitten! Waarom doe ik niet iets wezenlijks? Waarom schrijf ik niet een boek? Vooropgesteld natuurlijk dat ik helemaal niet weet of ik dat wel kan, een boek schrijven; een heel boek, met een begin en een eind en een spanningsboog, met letters en zinnen en samenhang daartussen, een boek met een verhaal dat de lezer meesleept en doet lachen en laat huilen....Nee,...