NOVY

Heeft u me gemist? Ik u wel. Ik moet zelfs bekennen dat ik last heb van enige afkickverschijnselen; de laatse dagen dringen zich voortdurend onderwerpen aan me op waarmee ik u nodig moet vermaken/vermoeien/informeren. Waar ik dus gek van word, want ik heb echt geen tijd. Echt. Geen tijd. Ik ben nogal hard aan het werk. (Boekje redigeren. Encyclopedietje. Haha. Op 5 januari moet ik klaar zijn. Om het d-woord even te vermijden. Ik las pas ergens namelijk dat iemand vond dat mensen die regelmatig roepen ‘ik heb een deadline’, nogal sneue mensen zijn. Omdat ze daarmee willen aangeven hoe hip and happening en on the go ze zijn enzo. En nou durf ik het niet meer te zeggen. ) De hele kerstvakantie is dus nogal langs me heengegaan. Ik vegeteerde zo’n beetje in een strak schema van elke dag zoveel pagina’s en één dingetje ‘leuks-met-gezin’ (wat vijf keer neerkwam op het kijken van een Harry Potterfilm met Bo, Merlijn en Henk (tijdens middagslaapje van Loïs), een keer naar een theatervoorstellin...

Ik schreef laatst dat dit weblog geen directe afspiegeling is van mijn leven, nou dat gaat zeker op voor de laatste weken; de stilte hier was totaal maar dan ook totaal niet representatief voor de hectiek IRL. Mensen, wat een gedoe. Wat een bizarre wendingen, rare samenlopen van omstandigheden, geren en gevlieg, gevecht tegen de bierkaai. Het had hilárische logjes kunnen opleveren, maar helaas. Want hoewel ik heus wel de humor in zag van bepaalde situaties (met als hoogtepunt afgelopen donderdag, toen mijn auto afsloeg en vervolgens niet meer wilde starten. MIDDEN OP EEN KRUISPUNT. TIJDENS DE SPITS. IN EEN SNEEUWSTORM. Heeft u meer visualisatiemateriaal nodig? Toeterende auto’s. Scheldende automobilisten, tumult. Chaos. En temidden van alle tumult en chaos zat ik, als in het oog van de storm, bijna griezelig kalm* te wezen. Goh , dacht ik alleen maar droog. Hij doet het niet meer. Dus nu heb ik een probleem. En kom ik te laat - te laat om Loïs op te halen van haar oppasadres, te l...

Ooit eerder een kindje zo genotvol een beschuitje met kaas zien eten? Her Royal Chubbyness. Oh, en als u denkt, wat doet dat kindje idióót af en toe, met die maffe grijns en dat beschuitje zo in de lucht, dat komt door mij; ik doe raar. (Ik zit er tegenover, knabbel ook op een beschuitje.)

Het lijkt me eerlijk gezegd best een leuk spel..

Disclaimer Dit weblog gaat over mij en mijn naasten. Soms schrijf ik heel eerlijk en openhartig, soms ook verzin ik maar wat, dik ik dingen aan of ridiculiseer en ironiseer ik situaties. Wat u hier kunt lezen heeft raakvlakken met, maar is geenszins een realistische en volledige afpiegeling van mijn dagelijks leven. Af en toe ben ik misschien wat grof-in-de-mond, bij vlagen zelfs bot, maar immer dient dit een persoonlijk doel; ik ben nu eenmaal stevig uitgerust met zelfspot en ironie. Het is uiteraard nooit de bedoeling iemand hiermee te beledigen of in verlegenheid te brengen. Ik hou van contact en ik hou van aandacht. Ik ben graag een open boek; ik geef mezelf - tot op zekere hoogte - bloot op het internet. Waarom? Omdat het kan. Als u vragen heeft, of opmerkingen naar aanleiding van dit blog, dan kunt u – beter dan bijvoorbeeld mijn schoonmoeder ermee bestoken - een reactie achterlaten in de daarvoor bedoelde reactievelden, of mailen naar novy1971 at gmail dot com. Zo. En dan nu dit...

Novylooptover bestaat a.s. maandag 2 jaar. Maar ik ga het niet vieren hoor, daar heb ik helemaal geen tijd voor; de kans dat u de komende weken hier een leuk stukje zult lezen is ook te verwaarlozen. Ehm...ik ga u verwaarlozen, dat is eigenlijk wat ik probeer te zeggen hier. Ik heb het namelijk druk, de komende tijd. Hééél druk. Werk aan de winkel. Of, met andere woorden: brood op de plank. En dat is waar ik de afgelopen maanden nógal om zat te springen, dus ik ben blij. Ja. Blij. Bij wijze van jubileum geef ik hier even een obligaat overzichtje van de blogkoppen die ik door de jaren heen heb versleten. Het zijn er wel 3. Hele. Herkent u ze nog?