Wij hebben een tomtom. Sinds kort. Cadeau gekregen, toen we overstapten naar een andere energieleverancier.
Hij doet het echt goed hoor, brengt me altijd precies naar waar ik wezen moet (ik heb me de laatste weken naar nogal veel vage plekken moeten begeven) en ook de vrouwenstem ligt best aangenaam in het gehoor.
Het probleem is alleen dat ik steeds vergeet te luisteren. Dan ben ik diep in gedachten verzonken, en denk ineens: hee... zei ze nou net iets? Dat ik zometeen naar links moet ofzo?
(Dit is de schuld van de kinderen, die me zo geweldig getraind hebben in het negeren van wat er tegen me gezegd wordt – altijd onbelangrijke dingen: mama waar zijn mijn slippers, mama mag ik een ijsje, mama mag ik in mijn bikini naar school want Isa (buurmeisje, red.) mag dat ook, Bo heeft me geknepen mama, mama de keuken staat in brand.)
"Kunt u dat laatste alstublieft nog eens herhalen," roep ik vele malen vertwijfeld richting het schermpje aan mijn voorruit - dat strikt genomen niet eens een echte tomtom is maar een of ander B-merk-, maar altijd zonder resultaat. Want dat doet ze dus niet, iets herhalen als ik daarom vraag. En logisch ook: het zou wat zijn als je een gesprek kon voeren met de stem van het navigatiesysteem. (‘O, gut, nou zitten we zo gezellig te kletsen, vergeet ik helemaal te zeggen dat je 3 kilometer geleden de snelweg had moeten verlaten.’) Je zou slechts verder van je pad raken.
Maar er zou een knopje moeten zijn. Een ‘herhaal laatste aanwijzing’- knopje. Daar zou ik enorm mee geholpen zijn.
Even nog wat anders - waar ik telkens opnieuw heel erg om moet lachen, is de volgende zin, die regelmatig in allerlei varianten door de stem wordt gebezigd : ‘Na 700 meter, rechtdoor rijden.’
Ojee, denk ik dan altijd, als ik nou maar weet wanneer ik daar ben.
Nouja, tomtom-humor.
Sorry.
Hij doet het echt goed hoor, brengt me altijd precies naar waar ik wezen moet (ik heb me de laatste weken naar nogal veel vage plekken moeten begeven) en ook de vrouwenstem ligt best aangenaam in het gehoor.
Het probleem is alleen dat ik steeds vergeet te luisteren. Dan ben ik diep in gedachten verzonken, en denk ineens: hee... zei ze nou net iets? Dat ik zometeen naar links moet ofzo?
(Dit is de schuld van de kinderen, die me zo geweldig getraind hebben in het negeren van wat er tegen me gezegd wordt – altijd onbelangrijke dingen: mama waar zijn mijn slippers, mama mag ik een ijsje, mama mag ik in mijn bikini naar school want Isa (buurmeisje, red.) mag dat ook, Bo heeft me geknepen mama, mama de keuken staat in brand.)
"Kunt u dat laatste alstublieft nog eens herhalen," roep ik vele malen vertwijfeld richting het schermpje aan mijn voorruit - dat strikt genomen niet eens een echte tomtom is maar een of ander B-merk-, maar altijd zonder resultaat. Want dat doet ze dus niet, iets herhalen als ik daarom vraag. En logisch ook: het zou wat zijn als je een gesprek kon voeren met de stem van het navigatiesysteem. (‘O, gut, nou zitten we zo gezellig te kletsen, vergeet ik helemaal te zeggen dat je 3 kilometer geleden de snelweg had moeten verlaten.’) Je zou slechts verder van je pad raken.
Maar er zou een knopje moeten zijn. Een ‘herhaal laatste aanwijzing’- knopje. Daar zou ik enorm mee geholpen zijn.
Even nog wat anders - waar ik telkens opnieuw heel erg om moet lachen, is de volgende zin, die regelmatig in allerlei varianten door de stem wordt gebezigd : ‘Na 700 meter, rechtdoor rijden.’
Ojee, denk ik dan altijd, als ik nou maar weet wanneer ik daar ben.
Nouja, tomtom-humor.
Sorry.