NOVY

Goed. En toen kwam ik er gisteren om 15.40 uur achter dat ik Loïs was vergeten bij te schrijven in mijn paspoort. Ik , zeg ik, want ik ga hier thuis over die dingen. Natuurlijk heb ik nog even geprobeerd om Henk de schuld in de schoenen te schuiven, of dan toch tenminste de helft van de schuld (‘jij kan toch óók wel eens ergens aan denken?), maar nee, hij was onverbiddelijk. Ik ga hier thuis over die dingen, dus het was mijn schuld. Volledig. Goed. Toen belde ik dus met het gemeentehuis. Een beetje in paniek. “Luister,” zei ik tegen een vriendelijke jongeman, “ik ben dom geweest. Een domme, domme mama. Want zo en zo is het geval.” En ik zei ook nog: “Help.” “Aha,” zei de jongeman, “ja, dan heeft u een probleem. Als u hier voor 16.00 uur kunt zijn met een pasfoto, uw paspoort , een ondertekende verklaring van toestemming van uw man en €39,80, dan kan het maandag allemaal geregeld zijn. Dat heet een spoedprocedure.”. “Maar,” piepte ik, “we gaan morgenavond al weg.” Vervolgens vroeg ik ho...

Ze heeft gewoon de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. En ze doet me denken aan een actrice, van vroeger. Ik weet alleen niet aan welke actrice. Weet u het? Dat heur haar wat apart zit komt van het zwemmen. Het blauwwitte streepjesding is haar badpak. Raar eigenlijk, een baby in een badpak .

Wij hebben een tomtom. Sinds kort. Cadeau gekregen, toen we overstapten naar een andere energieleverancier. Hij doet het echt goed hoor, brengt me altijd precies naar waar ik wezen moet (ik heb me de laatste weken naar nogal veel vage plekken moeten begeven) en ook de vrouwenstem ligt best aangenaam in het gehoor. Het probleem is alleen dat ik steeds vergeet te luisteren. Dan ben ik diep in gedachten verzonken, en denk ineens: hee... zei ze nou net iets? Dat ik zometeen naar links moet ofzo? (Dit is de schuld van de kinderen, die me zo geweldig getraind hebben in het negeren van wat er tegen me gezegd wordt – altijd onbelangrijke dingen: mama waar zijn mijn slippers, mama mag ik een ijsje, mama mag ik in mijn bikini naar school want Isa (buurmeisje, red.) mag dat ook, Bo heeft me geknepen mama, mama de keuken staat in brand.) "Kunt u dat laatste alstublieft nog eens herhalen," roep ik vele malen vertwijfeld richting het schermpje aan mijn voorruit - dat strikt genomen ni...

Ik zat in het park (5 minuutjes, niet langer, ik zweer het) en was mijn zoon een beetje kwijt. Eigenlijk. Hoewel ik wel meende een bekende stem te horen, van grote hoogte, ergens schuin achter me. Ik dacht nog even...... Maar nee, dat was niet mogelijk. Toch?