De (mijn) kop eraf!

Dus. Vanaf vandaag. Heb ik een weblog.
Jaha: daar zat u op te wachten, hè? Een blog over de dagelijkse belevenissen van een gezin met drie kinderen, bezien door de ogen van de moeder. Hoe vet is dat! En zo origineel!
Met zo'n weblog heb ik dan bovendien meteen een platform om mezelf - al dan niet tussen de regels door - hartstikke leuk te etaleren: lees toch eens hoe vol en bevredigend mijn leven is, hoe geestig ik omga met tegenslagen! Kijk eens hoe knap mijn kinderen zijn!
Niet dat het allemaal niet waar is natuurlijk (ik héb hele knappe kinderen), maar moet je daar zo mee te koop lopen hè, is de vraag.
Een vraag waar ik al een tijdje mee worstel. En ik kom er niet uit, dus hey: ik doe het gewoon. Niets mis met navelstaren. Omdat ik dan iets tastbaars heb, iets om terug te lezen. Omdat er zoveel is wat ik anders vergeet, dingen die ik helemaal niet wil vergeten, omdat ze zo leuk zijn. Omdat dit leven, dit gedoe met Henk en dat clubje maffe kinderen, ook al drijft het me regelmatig tot wanhoop en wil ik het liefst gillend in het eerste het beste vliegtuig stappen naar een tropisch eiland waar ik eindelijk, eindelijk weer eens alléééén kan zijn gewoon het allerleukste is wat ik ooit heb gedaan.

En dat heel Nederland mee kan lezen is niks meer en niks minder dan de stok achter de deur. Opdat ik regelmatig een verhaaltje schrijf en het dit dagboek niet net zo vergaat als de babyfotoalbums.