NOVY

Ik had vandaag een stukje willen schrijven over de Kerstmusical van de school van Bo en Merlijn. Over dat ik daar de productie van deed en dat het zo'n enorm succes was. En over het Kerstdiner dat daarna, gisteravond, plaatsvond en waarvoor ik zulke lekkere hapjes had gemaakt. Maar helaas, ik schrijf vandaag over heel andere dingen. Want. Het. Was. Vandaag. Zo'n. Dag. Het begon eigenlijk best goed. Het ochtendritueel verliep zelfs ongewoon gladjes: aankleden, ontbijten, Bo en Merlijn naar school brengen. Nog voor negenen was ik weer thuis, met Loïs, ik kroop met een kop koffie achter de computer, beantwoordde wat mailtjes, regelde wat kleine administratieve zaken en bedacht net dat ik wel even de keuken kon stofzuigen toen de telefoon ging. Het was meester Jan. De meester van de klas van Bo. Die me vertelde dat Bo haar vingers tussen de deur had gekregen. Ik moest vooral niet in paniek raken ("Waah! Zitten ze er nog aan!?"), maar het was misschien wel een goed idee ...

Ook wij hebben een Wii. Aan elkaar cadeau gedaan, Henk en ik, toen we onlangs 12eneenhalf jaar getrouwd waren. (Bloos.) Ja, 12eneenhalf jaar getrouwd. Dat hebben we natuurlijk van tevoren angstvallig stil gehouden. Stel je voor dat iemand verwacht dat je het gaat vieren, in een gehuurd zaaltje. Of dat je wakker wordt en er staat ineens een erehaag in je tuin 'voor het koperen bruidspaar', daar moet je toch niet aan denken. Naast dat het 'soooo three generations ago' is, heeft het ook iets onnatuurlijks, zo'n 12eneenhalf jarig jubileum. Stel (stel hè) je bent getrouwd in mei, dan voelt het toch gewoon raar om dat ineens in november te gaan herdenken! Alleen al het weer doet je niet als vanzelf teruggaan naar die 'mooiste dag van je leven'. Nou is dat niet helemaal een eerlijk voorbeeld, omdat we in Zuid-Frankrijk zijn getrouwd en het daar op 25 mei 1996 wel hééél erg mooi weer was, maar toch. Enfin, we hebben het stiekem samen maar een beetje gevierd. Her...

Dus. Vanaf vandaag. Heb ik een weblog. Jaha: daar zat u op te wachten, hè? Een blog over de dagelijkse belevenissen van een gezin met drie kinderen, bezien door de ogen van de moeder. Hoe vet is dat! En zo origineel! Met zo'n weblog heb ik dan bovendien meteen een platform om mezelf - al dan niet tussen de regels door - hartstikke leuk te etaleren: lees toch eens hoe vol en bevredigend mijn leven is, hoe geestig ik omga met tegenslagen! Kijk eens hoe knap mijn kinderen zijn! Niet dat het allemaal niet waar is natuurlijk (ik héb hele knappe kinderen), maar moet je daar zo mee te koop lopen hè, is de vraag. Een vraag waar ik al een tijdje mee worstel. En ik kom er niet uit, dus hey: ik doe het gewoon. Niets mis met navelstaren . Omdat ik dan iets tastbaars heb, iets om terug te lezen. Omdat er zoveel is wat ik anders vergeet, dingen die ik helemaal niet wil vergeten, omdat ze zo leuk zijn. Omdat dit leven, dit gedoe met Henk en dat clubje maffe kinderen, ook al drijft het me rege...