Doorgaan naar hoofdcontent

Keukenkastjesgate


Soms heb ik het idee dat ik vaker dan de gemiddelde mens in rare situaties verzeild raak.
Wat nu weer, dacht ik, toen ik eergisteren deze e-mail in mijn inbox aantrof:





Of eigenlijk dacht ik: what the fuck is dit nou weer voor gefokkingouwehoer, want ik was ziek en daar nogal chagrijnig van.
Ik moest de email een paar keer lezen om te snappen wat er stond. Voor zover mogelijk.


Best mw Mekkering.
Dat had eigenlijk Mekkring moeten zijn.
Of eigenlijk Van Apeldoorn tegenwoordig, maar dat kon de afzender natuurlijk niet weten, dus dat nam ik haar maar niet kwalijk. Net als de schrijffouten.

Maar dan:

Wij hebben ineens keukenkastjes van u in onze garage staan (dit is geen grap).

Dat is een zin die vele vragen oproept.
Ineens in onze garage. Ineens in onze garage? Dat is gek! Keukenkastjes verschijnen doorgaans niet zomaar plotseling in iemands garage. Of waar dan ook.

Keukenkastjes van u. Keukenkastjes van mij? Hoezo keukenkastjes van mij? Mijn keukenkastjes staan gewoon in mijn keuken. Last time I checked. En we hebben dan wel onze keuken onlangs verbouwd, maar de keukenkastjes hergebruikt, dus geen oude bij het grofvuil gezet. 

Dit is geen grap. 
Echt niet? 
Meestal als ik een email krijg waarin staat ‘dit is geen grap’ dan is het wél een grap.
U bent het enige levende familielid van de zojuist overleden rijke man in Australië. Klik om de link om uw miljoenenerfenis te ontvangen. Dit is geen grap!
Maar in dit geval geloofde ik het toch maar. Want je verzint het niet, hè?


Bij de volgende zin begon de verwarring toe te slaan.

Uw naam en dat (?) van ‘u kinderen’ staan erop….

Huh? Keukenkastjes met mijn naam erop? En de namen van mijn kinderen? Oh daarom denkt ze dat ze van ons zijn? Ze is natuurlijk de namen gaan googlen en kwam op mijn blog terecht, waar ze mijn emailadres vond, aha. Maar waarom staan onze namen op keukenkastjes? Op keukenkastjes die ineens in een garage in Haren zijn verschijnseld? Heb ik koorts? Wie schrijft zijn naam op zijn keukenkastjes? Wie schrijft onze namen op keukenkastjes? Wij zelf dan toch zeker? Maar waarom kan ik me dat dan niet herinneren? *Kortsluiting*.

….en nog allerlei andere teksten.

En nog allerlei andere teksten? Wat voor andere teksten? Ik las het alsof de afzender er grote aanhalingstekens bij stond te maken, in de lucht, met haar vingers. ‘En nog eh… “allerlei ándere teksten.”’ Hmm.


Zou u zo vriendelijk willen zijn ze weer op te halen?
Oh, hahaa! Ze denkt dat ik het was, die mijn keukenkastjes met mijn naam erop en de namen van mijn kinderen, in haar garage heb gezet. Op klaarlichte dag. (Want ik dacht natuurlijk: mijn naam staat erop, dus dan krijg ik ze vanzelf wel weer terug. Of zoiets?)



Sorry, antwoordde ik. Dit zegt me even helemaal niets. Wat een gek verhaal. Kun je me misschien een foto sturen? Misschien dat me dan een licht op gaat.


De kinderen vonden het intussen allemaal reuze spannend. Die lieten er inmiddels hele complottheorieën op los. 


De volgende dag kreeg ik de volgende e-mail:




Ja, nee, wacht, ho, stop!
Nu wil ik het weten ook!
Hallo, eerst moet ik zo vriendelijk zijn om ze op te komen halen, en nu mag ik ‘mijn’ kastjes niet eens meer zien? Mijn naam staat erop! En ‘dat van mijn kinderen'!

Dus ik schreef een allervriendelijkst mailtje, waarin ik aangaf dat ik het toch wel ENORM ZOU WAARDEREN als ze alvorens de kastjes in de kachel te gooien toch nog even een foto kon maken, omdat ik de dingen nou eenmaal graag verklaard zie.
(Ik hoopte ergens nog steeds (en vreesde tegelijkertijd) dat ik bij het zien van een plaatje zou denken: Ooojjaaa! Díé keukenkastjes! Met onze namen erop! En allerlei andere teksten! Natuurlijk!)
Ook al zou het dan nog steeds een raadsel zijn waarom de kastjes ineens in iemands garage waren neergezet. Maar ja.


Vandaag kwam dan gelukkig toch de verlossende foto:





Viel dat even tegen.
Ik herkende niets!
Het kastje niet, het handschrift niet, de teksten niet.
Nouja, ik herkende de namen van Bo en Lois. Maar dat is dan ook alles.


Mijn naam staat er niet eens bij! (Haha, of ja: mama.) En die van Merlijn ook niet. Dus het zijn gewoon kastjes van een ander gezin, die toevallig ook kinderen hebben die Bo en Lois heten.

Het blijft een raar verhaal, maar wij hebben er niets mee te maken. Beter. Hoewel het ook best een beetje spannender had mogen aflopen, dat ben ik met u eens.



'Her-inner het hart'.
Daarmee wil ik dan maar afsluiten.